Αντί να μαντεύετε ή να ακούτε τους απανταχού παντογνώστες, μπορείς απλά να το δεις αντίστροφα: ποιους παράγοντες θα υπολογίσει ο δικαστής όταν αποφασίσει για την επιμέλεια;
1. Την αγάπη και πόσο στενά δεσμά έχεις με το παιδί.
2. Την ικανότητά σου να παρέχεις αγάπη, στοργή και καθοδήγηση γενικά. (Όχι μόνο στο σχολείο.)
3. Πόσο πιθανό είναι να μπορείς να φροντίσεις θέματα διατροφής, το ντύσιμο και τα ιατρικά του θέματα.
4. Πόσο καιρό το παιδί έχει μείνει σε ένα σταθερό και ευχάριστο περιβάλλον και την δυνατότητα να μην διαταραχθεί αυτή η κατάσταση.
5. Οποιαδήποτε οικογενειακή κατάσταση προϋπάρχει στον βαθμό που μπορεί να συνεχιστεί.
6. Πόσο ηθικό άτομο είσαι.
7. Πως τα πάει στο σχολείο το παιδί.
8. Τι θέλει το ίδιο το παιδί (εφόσον το δικαστήριο κρίνει ότι είναι σε ηλικία που μπορεί να εκδηλώσει προτίμηση)
9. Πόσο πιθανό είναι να επιτρέψεις στο μέλλον στον άλλο γονιό να έχει μια υγιή σχέση με το παιδί.
10. Στα μείον βέβαια είναι η εκδήλωση βίας στο σπίτι. Ανεξάρτητα αν ήταν βία προς το παιδί. Οποιαδήποτε βία.
Τα παραπάνω δέκα σημεία είναι από οδηγίες των νομοθετών στην Maryland των ΗΠΑ προς τους δικαστές. Προφανώς δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση να κρίνει κάποιος τι είναι καλύτερο για το παιδί, εξού και προσπαθούν έτσι να το σπάσουν το θέμα σε υποενότητες.
Τι σημαίνει αυτό για εσένα: Δεν είναι “κόλπο” για να το παίξεις σύμφωνα με τον παραπάνω δεκάλογο και να “ξεγελάσεις” το δικαστήριο. Δες το σαν ιδέες προς υλοποίηση μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Αν χρειάζεσαι βελτίωση σε κάποιο από τα παραπάνω, ασχολήσου με την βελτίωσή σου, όχι με κατηγορίες στον άλλο γονιό ή ένα απλό facelift σε αυτά…
