Πολλές οι ερωτήσεις στα email για συμβουλές καριέρας. Το πρόβλημα είναι βέβαια σύνθετο, αλλά από media άποψη πολύ απλό: σε τρία απλά βήματα θα σας πω πώς να γίνετε «γκουρού της τεχνολογίας», ή τουλάχιστον πώς να σας παρουσιάζουν έτσι τα ελληνικά ΜΜΕ.
1ον Φύγετε από την Ελλάδα. Πρώτος σε απήχηση προορισμός σας θα πρέπει να είναι η Αμερική. Εξαφανιστείτε καλά-καλά για 2-3 χρόνια για να μην υπάρχει περίπτωση να σας συνδέει κάτι με τα ελληνικά πράγματα. Αποκτήστε κάποια σχέση με οποιοδήποτε πανεπιστήμιο εκεί. Δεν χρειάζεται να είναι ιδιαίτερα καλό ή να κατέχετε υψηλή θέση. Απλά να είστε εκεί. Και βέβαια αλλάξτε το όνομά σας σε Stefano, Nik ή Yannis.
2ον Εμφανιστείτε για λίγο στην Ελλάδα. Όλο και κάποιο συνέδριο θα γίνεται, δεν χρειάζεται καν να είστε ομιλητής. Φροντίστε όμως να μην σας δει κανείς για πολύ ώρα. «Με περιμένουν στο πανεπιστήμιο…μπορείτε να με βρείτε μέσο email καλύτερα… η διαφορά ώρας…» Ρίχνετε αβέρτα σπόντες και ονόματα. «Όπως λένε συχνά στο ΜΙΤ…αυτό έχει γίνει προ πολλού…το ψάχνει από ότι ξέρω κάποιος στο πανεπιστήμιο του Michigan ή ίσως του Texas…” Δεν υπάρχει περίπτωση να σας πιάσουν αδιάβαστους.
3ον Όταν γυρίσετε στην Αμερική θα βρείτε μηνύματα στον τηλεφωνητή και στον inbox από έλληνες τηλεοπτικούς δημοσιογράφους που σας θυμήθηκαν σε σχέση με κάτι που ετοιμάζουν σε σχέση με την τεχνολογία. Όλοι κάτι ετοιμάζουν, όλα έχουν σχέση με την τεχνολογία και είναι (οι περισσότεροι) βαθύτατα νυχτωμένοι στα θέματα αυτά. Άρα είστε αυτό που ψάχνουν! Αν αναγκαστείτε να πείτε κάτι συγκεκριμένο, αναμασήστε ότι διαβάσατε την προηγούμενη σε οποιοδήποτε περιοδικό ή βιβλίο, κατά προτίμηση χωρίς συγκεκριμένα σημεία από τα οποία να μπορεί να σας πιάσει κανείς.
Να το παίζετε πάντα λίγο δύσκολοι, με χιλιάδες άλλα πράγματα στο μυαλό σας και με τεράστια δυσκολία να ξεφύγετε από τις χιλιάδες υποχρεώσεις σας. Αν πιάσετε καλά το στυλ θα σας στείλουν και συνεργείο για να πείτε πόσο θα θέλατε να γυρίσετε. Υπονοώντας βέβαια έντονα ότι δεν υπάρχουν θέσεις του επιπέδου σας στην Ελλάδα που διώχνει τα παιδιά της, μπλα-μπλα…Πολύ σύντομα θα είστε 40 χρονών, παντρεμένοι με Αμερικανίδα/ ό, με μια θεσούλα στο πανεπιστήμιο κάπου, χωρίς φίλους από τα παλιά ή συγγενείς και ζώντας πλήρως το αμερικάνικο όνειρο. Έχετε εξειδικευθεί σε κάτι στο οποίο μπορεί να σας απασχολήσει μια μόνο εταιρεία στον κόσμο, δεν μπορείτε ούτε για επίσκεψη να επισκεφτείτε την πατρίδα σας γιατί δεν πήγατε στρατό, γηροκομεί τους γονείς σας ο «χαζός» αδελφός που έμεινε στην Ελλάδα …άντε σε δέκα χρόνια να κάνετε μια βόλτα από ένα νησί που να εγκρίνει ο/ η σύντροφός σας για να φέρετε τα Αμερικανάκια σας να δούνε το γραφικό χωριό του παππού.
Δεν έχω χέρια αρκετά μεγάλα για την μούντζα που θέλω να τους ρίξω! Χαίρομαι που δεν είναι στην Ελλάδα, γιατί έχουμε πολλά πράγματα να κάνουμε και δεν χρειαζόμαστε τέτοιους κλαψιάρηδες.
(Το κείμενο πρωτοπαρουσιάστηκε στο περιοδικό ‘net’ κάποια στιγμή στην δεκαετία του ’90 νομίζω. Πλέον έχω και φίλους που μένουν εξωτερικό τους οποίους θαυμάζω γιατί φαίνονται συγκροτημένοι σε αυτό που κάνουν, αλλά το γενικό νόημα παραμένει ίδιο κατά την άποψή μου, πόσο μάλλον τώρα με την κρίση.)
