Είχα ήδη παραγγείλει δυο κοινά φάρμακα και σκέφτηκα να προσθέσω κάτι:
“Α, και καμιά καραμέλα για τον λαιμό για τον μικρό.”
Ο βοηθός της φαρμακοποιού άρπαξε από ένα ράφι δίπλα του ένα μεγάλο πράσινο κουτί και το ακούμπησε με σιγουριά μαζί με τα άλλα πράγματα στο ταμείο.
“Είναι εξαιρετικές καραμέλες και όλοι μας οι πελάτες είναι πολύ χαρούμενοι με αυτές”, με διαβεβαίωσε. Ιδανικός πωλητής, χαίρομαι να βλέπω έτσι ξύπνιους ανθρώπους με κέφι στη λιανική. Μετά όμως είδα με την άκρη του ματιού μου ένα από τα βασικά συστατικά του.
“Α, όχι, συγνώμη, θα πάρω καλύτερα κάτι άλλο. Από ότι έχω διαβάσει η echinacea είναι καθαρά placebo.”
Κοιτάχτηκαν. Ήθελαν να προβάλλουν αντίλογο. Αλλά δεν είχαν.
Το επεισόδιο συνοψίζει την μοίρα των φαρμακείων. Δεν είναι μόνο ότι έχει τρία φαρμακεία κάθε εκατό μέτρα, ούτε αν και πως εφημερεύουν. Είναι ότι δεν ξέρω πια τι να περιμένω σαν συμβουλευτική υπηρεσία από τον άνθρωπο που βρίσκω εκεί μέσα. Δεν ξέρω τι τους διδάσκουν στις σχολές και τα πανεπιστήμια, αλλά η καθημερινότητά τους σίγουρα τους έχει αναγκάσει να γίνουν κάτι άλλο. Για να επιβιώσουν το έχουν ρίξει στα παραφάρμακα, εναλλακτικές θεραπείες, παπούτσια, καλλυντικά και οτιδήποτε άλλο μπορεί να έχει κάποιο περιθώριο κέρδους.
Δεν ξέρω τι θα έπρεπε να έχει σαν ορισμό για την λέξη “φαρμακείο” το λεξικό πια… μόνο με την έννοια “φαρμακείο=ακριβό” θα συμφωνήσουμε όλοι καθότι μια οδοντόβουρτσα ή σερβιέτες σίγουρα θα τις βρούμε πιο φτηνά στο super market. Όταν με ρωτάει ευσυνείδητη φαρμακοποιός “ρε Αλέξη, αυτά που πουλάνε για να μειώνεται η ακτινοβολία από κινητό είναι δυνατόν να έχουν κάποιο αποτέλεσμα;” δυστυχώς αποτελεί την εξαίρεση. Έτυχε όμως σε κατάστημα πώλησης ηλεκτρονικού τσιγάρου πρόσφατα να έχω τόσο καλή εξυπηρέτηση από υπάλληλο τόσο διαβασμένη που με έβαλε σε σκέψεις: πρέπει να συντρέχει εμπορικό συμφέρον και καλοργανωμένη εταιρεία για να είμαι σίγουρος ότι θα με καλύψουν στις πληροφοριακές μου ανάγκες;
Είναι αστείο σε πολιτικό επίπεδο ότι στο συγκεκριμένο κλειστό επάγγελμα η Γερμανία φοβάται! Ο Μάριο Μόντι, τώρα πρωθυπουργός στην Ιταλία, είχε παλιότερα κυνηγήσει το θέμα από την θέση του στις Βρυξέλλες. Αλλά η έννοια του “κλειστού επαγγέλματος” στην Γερμανία δεν είναι το ίδιο με Ελλάδα. Ίσα ίσα που εκεί το κράτος φοβάται να ανοίξει επαγγέλματα γιατί δεν ξέρει αν θα μπορέσει να κρατήσει εξίσου ψηλά τον πήχη. Ποιος θα αναλάβει την εκπαίδευση, ποιος θα ελέγχει πως τρέχουν, ποιος θα κοιτάει όλα τα θέματα που δεν μπορεί να ξέρει το Κράτος;