“O μικρός σε χρόνο άσχετο μου ζητάει να τον πάω στο Πολυτεχνείο! Με μέγιστη απορία τον ρωτάω τι να κάνουμε παιδί μου στο Πολυτεχνείο; Και εκεί αρχίζει η ιστορική περιγραφή για τη 17η Νοέμβρη. Στη φράση “Φωνάζανε Ψωμί Παιδεία Ελευθερία” (το οποίο ειπώθηκε με παλμό και γροθιά), ρωτάω γιατί φωνάζανε…Και μου έρχεται η πρώτη: “Για τη δημοκρατία”. Και με ύφος για 17 ΟΣΚΑΡ πρώτου γυναικείου, τον ρωτάω τι είναι η δημοκρατία. “Η ελευθερία” μου λέει. “ΑΑΑ, δεν καταλαβαίνω”. Και εκεί έρχονται τοπογράφοι με θεοδόλιχους και λοιπές εξαρτήσεις.
Αφού με είπε άσχετη, μου είπε ότι όλοι έχουμε καταδικό μας ένα μεγάλο τετράγωνο που μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε και να λέμε ότι θέλουμε. “ΟΚ” του λέω σε άπταιστην αγγλικήν. Μπορώ να αρχίσω να στριγγλίζω και να πετάω ντομάτες;”. “Όχι” μου απαντάει “Έτσι μπαίνεις στο δικό μου τετράγωνο και αυτό …δεν είναι δημοκρατία. Για το story του θέματος τα προνήπια με τη δασκάλα κάνανε το πρωί στην αυλή του σχολείου πορεία κρατώντας χάρτινα γαρύφαλλα και ένα πανό γραμμένο με κόκκινη μπογιά με τις λέξεις “Ψωμί Παιδεία Ελευθερία”…
Αφιερωμένο σε όσους θεωρούν την Παιδεία μας …λίγη. (Λατρεύω τη δασκάλα κυρία Βιβή)”
(Από ανάρτηση φίλης στο Facebook.)
Για όσους θεωρούν την Παιδεία μας υπερβολικά συνδικαλισμένη και δημοσιοϋπαλληλική η γιορτή του Πολυτεχνείου είναι κόκκινο πανί. Κάτι σαν την Πρωτομαγιά, είναι μάλλον απόδειξη ότι οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης δεν έχουν τολμήσει ακόμα να τα βάλουν με κάποιες ιδέες που μας ξέμειναν από το 1974 και μετά. Είναι πιστεύω θέμα χρόνου να κοπεί σαν αργία.
Αλλά η κουλτούρα είναι ζωντανό πράγμα. Κάθε χρόνο ατονεί, ξεχνιέται και απλοποιείται η γιορτή. Κάπου ανάμεσα στις μολότωφ, τις καταστροφές και τις πορείες κινδυνεύουμε να χάσουμε το νόημα της αναζήτησης της ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Ο όγκος αναζητήσεων στο Google μας δείχνει ευτυχώς ακόμα μια σχετικά σταθερή κατάσταση.
Έβαλα τα “εμπ” και “μετσόβιο” σαν σημεία αναφοράς. Η αναζήτηση για “πολυτεχνείο” είναι περιοδική, κυρίως από μαθητές και δάσκαλους ή γονείς που ψάχνουν να εξηγήσουν τι έγινε τότε εκεί παλιά. Όσο φθίνουν οι ζωντανές αναμνήσεις και οι δασκάλες σαν την κυρία Βιβή, τόσο πιο σημαντικό θα γίνεται το διαδίκτυο.
Το ίδιο βλέπουμε σε λέξεις όπως “δικτάτορας” (η αναζήτηση για την πρόσφατη ταινία ξεπερνά οτιδήποτε πιο πριν σε όγκο) ή “χούντα”. Διεθνώς την λέξη “dictator” εκτός από την πρόσφατη ταινία, την αναζητούν και για την αντίστοιχη του Σαρλώ. Και (Αμερικανιές) συχνά για το “top10” δικτατόρων, “χειρότεροι δικτάτορες στην Αφρική” και αντίστοιχα. Σαν να είναι παιχνίδι γνώσεων.
Οι συχνές αναζητήσεις αντανακλούν πιστεύω το μπάχαλο γύρω από το Πολυτεχνείο το οποίο είναι κατεξοχήν πολιτικό όχημα στην χώρα μας. Πχ για “εδώ πολυτεχνείο”:
εδω πολυτεχνείο εδω πολυτεχνείο δαμανακη
εδω πολυτεχνείο, gr
εδω πολυτεχνείο ηχητικό ντοκουμέντο
εδω πολυτεχνείο ποίημα
εδω πολυτεχνείο youtube
εδω πολυτεχνείο καταλήψεις
εδω πολυτεχνειο.γρ
εδω πολυτεχνείο mp3
εδω πολυτεχνείο σας μιΛα
To πλήρες άρθρο της Αλεξίας Μπακοπούλου είναι εδώ.