Ήταν μια φοβερή πρώτη εκπομπή. Άνθρωποι από όλο τον κόσμο, φίλοι, μπήκαν και άκουσαν, του έγραψαν μπράβο, διασκέδασαν, συγκινήθηκαν με τα τραγούδια και τα λόγια του. Ταξίδεψαν όλοι μαζί στα μπλουζ του Νότου και σε μπαλάντες Ιρλανδικές, χόρεψαν καουμπόικα και δάκρυσαν. Μαζί.
Τώρα καθώς έκλεινε τον υπολογιστή και την κονσόλα, δεν ήθελε να σταματήσει η μουσική. Πήγε τουαλέτα να πλύνει τα χέρια του από τα πατατάκια που είχε βρει στο στούντιο και φώναξε στο μηχάνημα που βγάζει σαπούνι: “είμαι εδώ ρε! Με ακούς; Είμαι εδώ!” Βγήκε στην πόλη με όρεξη να παίξει τα μήλα με ανυποψίαστους περαστικούς. Να πετάει ατάκες κι αυτοί να πέφτουν σαν ένα γιγαντιαίο μπιλιάρδο καρμικά ανώμαλο.
“Την αγαπάω αυτήν την πόλη γαμώτο μου!” φώναξε δυνατά. Στην πλατεία Καρύτση γύρισαν από τα καφέ και τα μπαρ μερικοί ξέμπαρκοι. Κατά τα άλλα έδεσε με την βοή της Αθήνας του. Πεινούσε, πεινούσε πολύ. Συχνά ξεχνάει να φάει και τώρα τον χτύπησε σαν τσουνάμι ύπουλο. Μπήκε σε ένα σουβλατζίδικο και εισέπνευσε τρία δίπιτα πριν το καταλάβει. Χαμογελούσε σα χαζό σε όλους. Μια κοπέλα τον γλυκοκοίταξε, ο δικός της παρεξηγήθηκε. Σηκώθηκε για τσαμπουκά. Ένα αδέσποτο σκυλί μπήκε μέσα και τον υπερασπίστηκε τον dj μας. Γιατί έτσι είναι το Σύμπαν μωρό μου, δίκαιο.
-Πως πήγε Τζωρτζ; ρώτησε η Μαρία όταν βρέθηκαν.
-Καλά. Μπήκα στο στούντιο με 20 τραγούδια και βγήκα με 20 τραγούδια.
-Τα ίδια 20 τραγούδια;
-Ωχ! Ναι, έχεις δίκιο! Μια στιγμή τρέχω πάνω να δω ποιανού τραγούδια πήρα.
-Με δουλεύεις, έτσι; Θα σου κρατάω μούτρα και δεν σου μιλάω άλλο απόψε.
Ο Τζωρτζ σκέφτηκε να στεναχωρηθεί για αυτό, αλλά βασικά χαιρόταν. Πολύ μιλούσε αυτή για άνθρωπος με τόσο ωραία βυζιά. Ο τρόπος που ανέβαινε η κάπνα από την ψησταριά του θύμισε μια φορά που ο παππούς του παραήπιε ρακί και σκότωσε την ξαδέλφη του με ένα φτυάρι.
Αυτός θα λέει στην Αθήνα ότι είναι όμορφη πόλη μέχρι να πληρώσει κάποιος την εγχείριση laser του για την μυωπία.
Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης είναι ΜεξικανοΠόντιος που δεν έχει ραδιοφωνική εκπομπή. Ακόμα.
