Γαβ! Γαβ! Πόσες φορές θα σου το πω ρε ηλίθιε. Θέλω να πάμε με το Τογιότα το τζιπάκι, όχι το άλλο σου αμάξι που δεν χωράω καλά καλά. Με το Γαβ! Κουφός είσαι;
Έκλεισα τον σκύλο στο πορτ-μπαγκάζ. Μια χαρά χωράει κι εδώ, γιατί να παίρνω το RAV πρωινιάτικα; Άλλωστε είναι μικρόσωμο σκυλί. Απροσδιόριστη ράτσα. Όταν με ρωτάνε λέω διάφορες δικές μου: Ενετικό ψιτμπούλ, Κάνε Κορσέ, Κορμεράνιαν, Τουρκικός αυχενικός, Μπιτσμπούργκερ και τέτοια.
Να ξεκαθαρίσω εξ’αρχής τη θέση μου. Είμαι σκυλολάτρης. Αν κάποιος μου πει ότι δεν του αρέσουν οι σκύλοι τον κοιτάω καχύποπτα. Αν όμως σκύλος μου πει ότι δεν του αρέσει κάποιος άνθρωπος, τον εμπιστεύομαι απόλυτα. Κι όταν γκρινιάζει η γυναίκα μου για τα γαβγίσματα το βράδυ της εξηγώ ότι είναι σαν το Facebook που όλο ασχολείται αυτή: οι σκύλοι απλά κάνουν κοινοποίηση με το γάβγισμα για να ξέρουν που είναι οι ηλίθιοι που γουστάρουν γάτες καλύτερα. Σε βλέπουν που ανεβάζεις φωτογραφία εκείνο το βίντεο και αμέσως βγαίνουν έξω να προειδοποιήσουν τους φίλους τους. Η μόνη περίπτωση που θεωρώ λογικό κάποιος να πει ότι δεν γουστάρει σκύλους είναι αν είναι μεταμφιεσμένος. Για παράδειγμα αν είσαι λύκος που έχεις ντυθεί γιαγιά.
Φτάνουμε στο πάρκο και ανοίγω το πορτ μπαγκάζ. Δεν βγαίνει. Παίρνω το μπαλάκι που του αρέσει. Ξυπνάει λίγο. Κάνω ότι το πετάω. Τρέχει ο χαζός προς την κατεύθυνση που φαινόταν να φεύγει. Σταματάει. Το ξανακάνω από την άλλη. Δεν κουνιέται. Εγώ ασυναίσθητα όμως κοίταξα προς τα εκεί που έπρεπε να είχε πάει το μπαλάκι αν το είχα πετάξει. Μου την έφερε ο άτιμος. Ισοπαλία. Σκάω το μπαλάκι. Τώρα θα το πετάξω στα αλήθεια και το ξέρουμε κι οι δυο. Βάζω όλη μου τη δύναμη και ο σκύλος φεύγει σαν σφαίρα ξοπίσω από τη μπάλα που χάνεται κάπου πίσω από κάτι θάμνους. Περιμένω. Περιμένω. Αρχίζω να ανησυχώ.
Ξαφνικά έρχεται από πίσω μου και με ρίχνει κάτω. Είναι εκπληκτικός. Προφανώς έκανε τον γύρο του πλανήτη τρέχοντας και ήρθε από πίσω μου.
