Μελαχρινή σγουρομάλλα , είχε κάψει δεν ξέρω και ‘γω πόσες ισιωτικές για την αφάνα , βήμα πεταχτό απ’ το κλασσικό μπαλέτο , βλέμμα ονειροπόλο , χαρακτήρας αναρχοαυτόνομος . Κόρη κοσμηματοπώλη μετά γαλλικών. Βασικά μια κούκλα.
Τότε βέβαια δεν είχα ιδέα από εκτίμηση ακατέργαστων πολύτιμων λίθων. Βρισκόμαστε κάθε φορά που επέστρεφα Ελλάδα , καλοκαίρια , θα ‘ταν δεν θα ‘ταν μήνας μαζί της.
Στο πιάνο, χωρίς ουρά, έπαιζε πάντα “τα γαλάζια σου γράμματα”. Στα μεσοδιαστήματα ο καθένας μας έκανε τα διάφορα “ακροβατικά” του, εκείνη ήταν έτοιμη για γάμο, με γόνο Ιατρού μετά κλινικής, εγώ βολόδερνα με το μπλουζάκι “the man & the legend”… (βελάκι πάνω , βελάκι κάτω ).
Ένα τυχαίο , δήθεν κατά λάθος, τηλεφώνημα την έφερε στο Ναύπλιο, φαντάρος εγώ, παντρεμένη με γιο εκδότη εκείνη, ο γόνος Ιατρού μετά κλινικής είχε πάει καλιά του.
Ήταν δεν ήταν μια μέρα μαζί γιατί κατά το απόγευμα μ’ έπιασε ο πουριτανισμός μου… τρομάρα μου… σχέση με παντρεμένη; Εγώ!!!…ποτέ . Το βράδυ έπεσαν οι χαιρετισμοί, μετά δακρύων, αν και το Πάσχα ήταν μήνες πριν.
Πέρασε ο καιρός χάθηκε, χαθήκαμε. Χάθηκα και εγώ στο φτιάξιμο καριέρας, στη δίνη της ρουφήχτρας του συστήματος.
Ασχολήθηκε με σκηνοθεσία, το ‘μαθα όταν, εντελώς τυχαία, είδα το όνομα της στην τηλεόραση σε σειρά με μεγάλη επιτυχία και ακροαματικότητα. Αν και αντιτηλεορασάκιας άρχισα να βλέπω τη σειρά περιμένοντας τίτλους αρχής και τίτλους τέλους, μόνο και μόνο να δω ξανά το όνομα της να τρέχει στην οθόνη.
Το μπλουζάκι δεν το φόραγα πια, τώρα ήμουν ένα από τα “golden boys” της αγοράς με γραβάτες επώνυμες και πληθώρα κουστουμιών και μανιώδης τηλεορασόπληκτος της συγκεκριμένης σειράς. Ακυρώσεις επαγγελματικών ραντεβού, σβήσιμο κινητών, κατάλληλος φωτισμός και βουτιά στην πολυθρόνα απέναντι από την τηλεόραση.
Χαμένοι σε άλλους δρόμους και μονοπάτια, κατασκεύαζα σενάρια επιστημονικής φαντασίας … “Αν…” αν είχαμε μείνει μαζί … “Αν”… χωμένος βαθιά στην πολυθρόνα απέναντι από την τηλεόραση.
Σε “θέλω” ρε… μου ‘χε πει.
Και εγώ σε “θέλω” ρε…
Αλλά τώρα, βάλτο στη… θυρίδα να παραμείνει… πολύτιμο.
