Με αφετηρία το χρονικό σημείο που βρίσκεται στη μέση της, θεωρητικά ευθείας, χρονολογικής γραμμής και που ονομάζουμε ‘παρόν’, χωρίζουμε τον χρόνο σε δύο μεγάλα κομμάτια, χωρίς αρχή και τέλος, που βρίσκονται αντίστοιχα αριστερά και δεξιά τού ‘τώρα’ και τα οποία αποκαλούμε ‘παρελθόν’ και ‘μέλλον’.
Το παρελθόν, όπως και το μέλλον, έχουνε και αυτά χρονολογικά σκαλοπάτια, αφού πάντα κάτι προηγείται ή έπεται από κάτι άλλο. Το παρόν λειτουργεί σαν συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο πριν και το μετά, αγέρωχα καθισμένο στον υπερυψωμένο θρόνο του χρόνου.
Καθώς μηχανικά περιφέρομαι στο σπίτι κάνοντας δουλειές αναλογίζομαι τους παρελθοντικούς χρόνους και συνειδητοποιώ πόσο σχεδόν αφόρητα βαρετός μου φαινότανε πάντα ο παρατατικός: διάβαζα, έτρεχα, έφτιαχνα… Ενώ ο αόριστος, αυτός μάλιστα!
Ο αόριστος έχει κάτι το ενδιαφέρον, κάτι το σπινθηροβόλο και σπιρτόζικο. Εμπεριέχει την ανατροπή. Ακόμα και ο σχηματισμός του ιντριγκάρει τη γλώσσα και ξυπνάει το μάτι. Για δείτε όλα αυτά τα ωμέγα που φυτρώνουν χαρούμενα με τα χέρια ψηλά στο μονότονο από μελάνι λιβάδι: έδωσα, έδιωξα. Αναλογιστείτε πόσο κομψά τα αιχμηρά ψι σηκώνουν ατίθασα κεφάλι στο κατεστημένο της ρουτίνας: έστριψα, διέκοψα, πρόκοψα. Φέρτε στα χείλη σας και προφέρετε το αυθάδικο ξι που βγάζει κυριολεκτικά τη γλώσσα στην αναγκαστική μας συνήθεια: έσπρωξα, κατέληξα, φώναξα.
Ο αόριστος χρόνος είναι ο χρόνος της μικρής, προσωπικής μας επανάστασης. Φέρει το αναπάντεχο, εισάγει το ξαφνικό, σέρνει πίσω του αλυσίδες γεγονότων τα οποία με ανείπωτη ευκολία και σε ανύποπτο χρόνο προσπερνά, παρακάμπτει ή διακόπτει. Σπάζει τη διαμορφωμένη συνήθεια, εμπεριέχει την έκπληξη, σπέρνει την ελπίδα. Ο αόριστος είναι η κραυγή μας για ελευθερία και μοναδικότητα, είναι η ιδιαίτερη πινελιά στον αφηγηματικό μας καμβά, η χρωματιστή κλωστή στον απέραντο μπεζ χρόνο. Ο αόριστος έχει τη συσσωρευμένη δυναμική εκείνης της μοναδικής στιγμής που μπορεί να ανατρέψει το μικροκοσμικό μας κατεστημένο.
Θα έφτανα μάλιστα στο σημείο να πω ότι ένας απόλυτα συνειδητοποιημένος αόριστος μπορεί να γίνει η τελεία και το κεφαλαίο γράμμα που την ακολουθεί, το ‘τώρα’ του παρελθόντος. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο έχει τη δυνατότητα να μεγεθύνει τον, κατά καιρούς, θετικό αντίκτυπο του παρόντος στο μέλλον και να περιορίζει το εφήμερο της φύσης του.
Και μόνο το να καταφέρουμε να αφηγηθούμε τα γεγονότα του παρελθόντος σε χρόνο αόριστο σημαίνει ότι μπορούμε να κοιτάμε μπροστά ρίχνοντας και τις απαραίτητες κλεφτές ματιές μας προς τα πίσω…
