Σε έναν μικρό μαγικό κόσμο, η γυναίκα θα μπορούσε να επικοινωνήσει με τον άνδρα ιδανικά. Επίσης σε μια άλλη διάσταση ή ακόμα καλύτερα, σε έναν άλλο πλανήτη.
Εντάξει, γίνομαι υπερβολική. Και σε αυτή τη διάσταση, στον πλανήτη γη, θα μπορούσε να υπάρξει εποικοδομητική επικοινωνία με τεχνικές αυτολοβοτομής και κυρίως αυτοθυσίας.
Να πάρεις τον εγωισμό σου και να τον λιώσεις σα σκουλήκι, που σου κατατρώει όλες τις ευκαιρίες αρμονικής συμβίωσης και ανεξίτηλης ευτυχίας.
Η Ζωή και ο Χρήστος, συναντιούνται κάθε πρωί στο μετρό όταν πηγαίνουν στη δουλειά τους. Δεν έχουν πει καλημέρα ποτέ. Συνήθως ανταλλάσσουν ματιές κάτω από τα μαύρα γυαλιά. Δεν ξέρουν ο ένας το όνομα του άλλου, ξέρουν όμως καλά, ο ένας τη μυρωδιά του άλλου.
Η Ζωή τού μυρίζει άνοιξη, ο Χρήστος της μυρίζει καλοκαίρι.
Η συνύπαρξή τους στο μετρό μυρίζει χειμώνα, με μια επιφανειακή παγωνιά εγωισμού ή άτολμης υποχώρησης, απέναντι σε μια πόλη που δεν ευνοεί πια τα ζεστά κλίματα.
Ποιος διαθέτει χρόνο και κυρίως χρήμα, να κάνει την πρώτη κίνηση; Κρέμονται από πάνω σου οι μειώσεις και σύντομα κάποιος από τους δύο θα βρεθεί με τα μισά λεφτά στο χέρι… ή με καθόλου.
Ίσως ο επόμενος χρόνος να βρει τον άλλο σε ξένη χώρα, προσπαθώντας να πιάσει τη ζωή του από εκεί που την άφησε.
Με την ανάμνηση της άγουρης έλξης καταχωνιασμένη σε μια γωνιά του εγκεφάλου και την ανάγκη της επιβίωσης, πιστόλι στον κρόταφο, έτοιμο να σκηνοθετήσει το σύγχρονο σπλάτερ της μοναξιάς.
Εκεί ακριβώς πάνω στη διστακτική υποχώρηση, βρίσκει ρίζες ο εγωισμός μας και τα γονατίζει όλα.
Να μιλήσει αυτός πρώτος, να κάνει αυτή το πρώτο βήμα, όχι εγώ, εσύ, όχι αυτός, αυτή.
Και η κολοκυθιά συνεχίζεται για μέρες, μήνες, χρόνια, που ατονούν τις αισθήσεις και εξαφανίζουν την ένταση της στιγμής.
60 δευτερόλεπτα θάρρους και θράσους χρειαζόμαστε μόνο.
Να πάρουμε βαθιά ανάσα, να βάλουμε την παρόρμηση μπροστά από τη σκιά του υπερεγώ μας και να επικοινωνήσουμε ό,τι σκεφτόμαστε.
60 δευτερόλεπτα, που θα κλείσουμε τα μάτια και θα αποφασίσουμε να μας κάνουμε έκπληξη.
60 δευτερόλεπτα, που θα πούμε μια χαμογελαστή καλημέρα, θα σηκώσουμε το ακουστικό και θα σχηματίσουμε το νούμερο, θα πατήσουμε το γαμώ send, να φύγει το μήνυμα.
Το μέσο επικοινωνίας δεν έχει σημασία, σημασία έχει να εκτεθούμε.
Είναι αστείο, αλλά κάποιες φορές τα πάντα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά αν διαθέταμε ενός λεπτού πυγμή.
Το comfort zone, είναι μια άνετη πιτζάμα, που θα σε συνοδεύει όσο φαρδαίνει ο κώλος σου τις ώρες της μοναξιάς, όταν θα ξεσπάς την απώλεια σε ένα κουτί σοκολατάκια.
Οι επιδέξιοι κώλοι όμως, θέλουν μεταξωτά βρακιά, αυτά που πάντα θα σου χώνονται και θα σε κόβουν, αλλά σε δείχνουν τόσο, μα τόσο σέξι.
Παίζεις, χάνεις, αρχίζεις τερματίζεις, αλλά σημασία έχει να μην το βάζεις κάτω… ακόμα κι αν το ξέρεις… Love is a losing game…
Though Im rather blind
Love is a fate resigned
Memories mar my mind
Love is a fate resigned
