Η κατάσταση ήταν κρίσιμη. Πήγα να βουτήξω το πατατάκι στο τζατζίκι και έσπασε. Χρειάζομαι ένα πιο μεγάλο πατατάκι για να το σώσω, πριν με δούνε, πριν αναγκαστώ να αφήσω το πατατάκι και να φύγω για να μην με καταλάβουν. Ήδη φοβάμαι μην με φωνάξουν με τον αριθμό του αυτοκινήτου μου γιατί πάρκαρα μεταξύ της θέσης για ανάπηρους και αυτήν για μητέρα με παιδιά. Κατά την γνώμη μου οι “σοβαρά ενοχλημένοι από την γυναίκα τους οι οποίοι δεν έχουν κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ” δικαιούμαστε κι εμείς προνομιακές θέσεις στάθμευσης. Αλλά πως να περάσουμε ένα τέτοιο μέτρο; Είναι σαν να δουλεύεις σε εταιρεία χωρίς κουτί παραπόνων. Δεν μπορείς να γράψεις κάπου το παράπονό σου για να αποκτήσει η εταιρεία κουτί παραπόνων. Απλά βάζω εκεί το αμάξι μου μέχρι να προοδεύσει η κοινωνία μας επαρκώς λοιπόν.
Πέρασε ένα γκαρσόνι. Τον σταματάω με προτεταμένο το μεγάλο, δυνατό μου πατατάκι, το πατατάκι για Ειδικές Αποστολές. Λάθος αυτό. Τώρα αν αποτύχει η διάσωση θα αναγκαστώ να βάλω καρότο ή αγγούρι και δεν είναι μέρα για σαλάτα.
-Μια Κόκα Κόλα παρακαλώ! του λέω.
“Έχουμε μόνο Green Cola” απαντάει, προφανώς μαθημένος, έτοιμο το είχε το ποίημα. Τώρα είδα ότι ήταν χορηγός του μπουφέ η Green Cola, είχαν ντάνες ολόκληρες.
-Ε, τότε φέρε ένα διπλό ουίσκι με πάγο και δυο βότκες πορτοκάλι.
Έφυγε μπερδεμένος. Ε, όχι αγοράκι μου να σου ζητάω Κόκα Κόλα και να μου προτείνεις μπαγιάτικο εθνικισμό με στέβια. Είναι σαν να σου λέει ο προπονητής της ομάδας ότι δεν μπήκες στην εντεκάδα και να βλέπεις με τη φανέλα και το νούμερό σου στο γήπεδο τον αδέσποτο σκύλο της γειτονιάς να κάνει σουτάκια στο ζέσταμα πριν το ματς.
“Αλέκο ποια είναι η πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο;”
-H Megan Fox?
“Όχι Αλέκο, αγάπη μου μόνο μια μπορείς να διαλέξεις!”
Έχω μια καταπληκτική εφαρμογή στο κινητό που τονίζει το περιττό λίπος, τις ρυτίδες και τα μη κολακευτικά σημεία του σώματος. Λέγεται κάμερα. Σήκωσα να την φωτογραφίσω. Συνήθως έτσι το βουλώνει.
“Αλέκο με αυτό το παλιό κινητό, θα βγω χάλια! Γιατί το κρατάς;”
-Μου αρέσει να πηγαίνω για τρέξιμο και να το δείχνω, έτσι νομίζει ο κόσμος ότι τρέχω εδώ και καιρό. Παλιότερα έτρεχα με Walkman με κασέτα για τον ίδιο λόγο.
“Είσαι γλυκούλης.”
Ώπα, αυτό είναι σφύριγμα για ημίχρονο, τέλος εχθροπραξιών. Η γυναίκα μου θα ήταν ικανή να πει στον Θεό ότι του έφτιαξε μηλόπιτα και να τον τουμπάρει που έφαγε το μήλο. Προφανώς κάποιος πλησίαζε και ήθελε να το λήξουμε. Κάποια φτιασιδωμένη, άχρωμη, άοσμη και αγάμητη από τις πολλές σε τέτοια σουαρέ. Από αυτές που αν τις πετύχεις σε παραλία τις ντύνεις με τα μάτια σου. Έπιασαν κουβέντα για το φαγητό, αποφάσισαν να φάνε ψάρι. Εκατό κιλά παραπάνω μεταξύ τους, το ψάρι τους μάρανε.
-Ξέρετε ότι ο λόγος που δεν νηστεύουμε το ψάρι την Παρασκευή είναι επειδή πίεσαν οι Απόστολοι από το ψαροχώρι τους τον Χριστό. Τον απείλησαν ότι θα αποκαλύψουν το κόλπο πως περπάτησε στο νερό.
Με αγνόησαν βέβαια. Η κουβέντα τους ήταν σοβαρή.
“Δεν νομίζω θα αντέξει ο γάμος μας την απόσταση.”
-Τι απόσταση; Τώρα δεν είπες ότι δουλεύει από το σπίτι;
“Αυτό ακριβώς!”
Χαχάνισαν σε στυλ και ένταση που θεωρούσαν ότι άρμοζε με την περίσταση και τα κρύσταλλα που κρατούσαν. Μου ξέφυγε ένα μειδίαμα.
“Αλέκο πάμε τουαλέτα.”
-Να είσαι εδώ σε πέντε λεπτά.
“Μα, γιατί έτσι αυστηρός;”
-Έχασα την γυναίκα μου έτσι μια φορά.
“Μα, δεν έχεις άλλη γυναίκα!”
-Ακριβωωώς.
.
.
Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης έχει 4 παπιγιόν και φράκο. Απίστευτο αλλά αλήθεια. Όταν πάρει το Νομπέλ Λογοτεχνίας θα πρέπει να κάνει λίγο δίαιτα για να του μπει το φράκο βέβαια. Ως τότε θα σώζει πατατάκια με πιο μεγάλα, πιο δυνατά πατατάκια όσο θέλει.