Οι ιστορικοί διηγούνται για τον Αβραάμ Λίνκολν πως, επιστρέφοντας στην Ουάσινγκτον από το Σπρίνγκφιλντ, ανάγκασε ολόκληρη την παρέα του να σταματήσει για να βοηθήσουν κάτι μικρά πουλάκια που είδε να βασανίζονται στο δρόμο. Όταν οι υπόλοιποι του γκρίνιαξαν, εκείνος απάντησε απλά: «Δε θα μπορούσα να κοιμηθώ απόψε αν είχα αφήσει αυτά τα κακόμοιρα πλασματάκια στο χώμα, χωρίς να τα ξαναδώσω πίσω στη μαμά τους».
Δεν έδωσε (παρότι θα μπορούσε) κανένα επιχείρημα γύρω από την ηθική αξία των πουλιών, γύρω από την αξία τους για τον εαυτό τους, για το Θεό ή για το οικοσύστημα. Αντ’ αυτού, παρατήρησε, πολύ απλά, ότι από τη στιγμή που είδε τα ταλαίπωρα πουλιά, σήκωνε στους ώμους του ένα ηθικό φορτίο. Δε θα μπορούσε να συνεχίσει να είναι ο εαυτός του αν έφευγε αφήνοντάς τα πίσω. Ο Λίνκολν ήταν εξαιρετικά ασυνεπής ως προσωπικότητα και, φυσικά, έτρωγε πουλιά πολύ πιο συχνά απ’ ό,τι τα βοηθούσε.
Μπροστά όμως στον πόνο ενός άλλους ζωντανού πλάσματος, εκείνος ανταποκρίθηκε.
Ο διαχωρισμός ανάμεσα στο τι είναι απάνθρωπο και τι σπλαχνικό, τι είναι βιώσιμο και τι καταστροφικό για το περιβάλλον, δε θα έπρεπε να αποτελεί ευθύνη των καταναλωτών. Τα προϊόντα που έχουν παραχθεί με απάνθρωπο ή αντι-οικολογικό τρόπο θα έπρεπε να κριθούν παράνομα. Δε χρειάζεται να έχουμε την επιλογή του να αγοράζουμε παιδικά παιχνίδια βαμμένα με μπογιά που περιέχει μόλυβδο ούτε σπρέι με χλωροφθοράνθρακες ούτε φάρμακα με παρενέργειες που δεν αναφέρονται πουθενά. Όπως επίσης δε χρειάζεται να έχουμε την επιλογή του να αγοράζουμε κρέας από ζώα βιομηχανικής εκτροφής.
Όσο κι αν προσπαθούμε να θολώσουμε τα νερά ή να αγνοήσουμε το θέμα, ξέρουμε καλά ότι η βιομηχανική κτηνοτροφία είναι απάνθρωπη με τη βαθύτερη έννοια της λέξης. Ξέρουμε επίσης ότι έχει πραγματική σημασία το τι είδους ζωή προσφέρουμε στα πλάσματα που βρίσκονται υπό την εξουσία μας. Η στάση μας απέναντι στις φάρμες-εργοστάσια αποτελεί, εν τέλει, ένα τεστ για το πώς στεκόμαστε απέναντι στους αδύναμους, στους πιο απόμακρους, σε όσους δεν έχουν φωνή -αποτελεί ένα τεστ για το πώς λειτουργούμε όταν κανείς δεν μας αναγκάζει να λειτουργήσουμε με ένα συγκεκριμένο τρόπο.
Η συνέπεια δεν είναι υποχρεωτική, η ειλικρινής ενασχόλησή μας με το πρόβλημα, όμως, είναι.