(Τα ενδιαφέροντα πορίσματα σε σχέση με την όλη μάχη γύρω από τον Αγγελόπουλο στα media τα αναλύω εδώ.)
Είναι τραγικός θάνατος και ανησυχητικό σαν τροχαίο. (Μαντεύω ότι δεν είχε τηρηθεί ούτε ένας κανόνας ασφαλείας στα γυρίσματα αλλά από “σεβασμό” δεν το αναφέρει αυτό το γεγονός κανείς. Εταιρεία παραγωγής; Υπεύθυνος ασφάλειας για τα γυρίσματα; Ασφάλεια; Κανόνες;) Λυπάμαι για τους φίλους και τους συγγενείς του. Αλλά κάπου εκεί ξεμένω από συμπάθεια για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο.
Θα έπρεπε να αναγκαστούν όσοι καλύπτουν την είδηση σε τηλεοπτικές ειδήσεις να κάνουν τα πλάνα σαν τις ταινίες του. Στατική κάμερα για κάνα δίλεπτο να μην φαίνεται τίποτα, μετά να δούμε στο βάθος τον παρουσιαστή με κίτρινα ρούχα σε ένα ροζ ποδήλατο να περνάει. Μετά από άλλα δυο λεπτά να έρθει να κάνει το ρεπορτάζ του….και μετά να αυτοκτονήσει προσπαθώντας να περάσει πεζός έναν πολυσύχναστο δρόμο.
Σίγουρα για πολλούς σινεφίλ ο άνθρωπος είναι σημείο αναφοράς. Χιλιάδες άλλοι ποτέ δεν κατάλαβαν προς τι όλος αυτός ο ντόρος. Πολλές φορές με ξεγελούσε η δημοσιότητα, πήγαινα ο καημένος στην αίθουσα και υπέφερα τα έργα του. (Και σταματήστε πια να λέτε για τα πρώτα του έργα…ας σταματούσε πριν τριάντα χρόνια αν δεν είχε κάτι άλλο να πει!) Χαίρομαι που βραβεύτηκε διεθνώς, μακάρι να μας είχε φέρει και συνάλλαγμα στην χώρα αντί για τα εκατομμύρια επιχορηγήσεων που έπαιρνε εις βάρος άλλων, λιγότερων διαπλεκόμενων, νέων σκηνοθετών που καπελώνει τόσα χρόνια το Κέντρο Κινηματογράφου. Όλος ο κινηματογραφικός κόσμος στην χώρα μας περίμενε τις χρονιές που δεν γυρνούσε ταινίες ο Αγγελόπουλος για να αναπνεύσει… (Θυμάστε τις σπατάλες στο “Λειβάδι που δακρύζει” όπου έχτισε ολόκληρο χωριό;) Τώρα μόνο που ξέμεινε από Ελλάδα για χρηματοδότηση στράφηκε σε Τούρκο παραγωγό για την τελευταία του ταινία.
Είναι ενδιαφέρον ότι πολλοί Έλληνες πιστεύουν ότι όχι μόνο δεν είναι αρχιερέας της κινηματογραφικής διαπλοκής στην χώρα μας αλλά το αντίθετο, δηλαδή ότι είναι ανεξάρτητος ήρωας, ο κατατρεγμένος Έλληνας που δεν βοήθησε αρκετά η Ελληνική Πολιτεία. Μάλλον απλά δέχτηκαν χωρίς να το σκεφτούν την προπαγάνδα του ίδιου τα τελευταία χρόνια όταν – σαν κακομαθημένη κοκέτα – τσαντίστηκε που σταμάτησαν να ρέουν τα κονδύλια αβίαστα προς αυτόν. Κατάφερε πράγματι να κάνει πιο πρόσφατα μερικές παραγωγές χωρίς τις πλάτες του Ελληνικού Δημοσίου. Δεν αναιρούν όμως το παρελθόν.
Είναι σκληρό να κάνεις κριτική όταν πεθαίνει κάποιος. (Εδώ κοτζάμ “Νέα” και Δημήτρης Δανίκας” αναγκάστηκαν να υπαναχωρήσουν στις πιέσεις και να κατεβάσουν άρθρο!) Αλλά όπως με κάτι ναρκομανείς τραγουδιστές, νιώθω ότι αν δεν ακουστεί τώρα κάτι διαφορετικό δεν θα έχουμε την ευκαιρία να αντιδράσουμε σαν κοινωνία ποτέ. (Ναι ρε, ήταν ένα κακόμοιρο χαμένο εικοσάχρονο που το είχε χάσει ο καημένος από την πρέζα, όχι ο θεός της μουσικής ούτε ίνδαλμα για τους νέους!)
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος δεν θα μου λείψει καθόλου. Μόνο το γεγονός ότι έμοιαζε εκπληκτικά με τον αγαπημένο θείο μου (που συμπτωματικά λέγεται και αυτός “Θόδωρος”) και μου τον θύμιζε κάθε φορά που τον έβλεπα στην τηλεόραση ή σε φωτογραφίες. Ας γράφει για άλλον σκηνοθέτη μουσική η εκπληκτική Ελένη Καραίνδρου…
Σχόλια ευπρόσδεκτα αλλά παρακαλώ πάνω στο θέμα μου το οποίο είναι η κοινωνική ευθύνη και όχι ένα συγκεκριμένο άτομο.
Τι πρέπει να αλλάξουμε σαν κοινωνία ώστε να λειτουργεί καλύτερα ο ελληνικός κινηματογράφος;
Πως θα αποφύγουμε στο μέλλον τέτοια ατυχήματα στους δρόμους;
Απολαύστε εδώ μια υπέροχη συμβολική σκηνή η οποία σχολιάζει (βέβαια) την ματαιότητα του καπιταλισμού. Σε δυο λεπτά πλήρους ακινησίας για να το σκεφτούμε καλά καλά…
Den tha mporousa na symfoniso perissotero …
Αισθητικη, ιδιως φωτογραφικη, σιγουρα ειχε …
Για ταλεντο κινηματογραφικο … προσωπικα πολυ αμφιβαλλω ….
Ομως, στην μαρκετιστικη και “προβατικη” εποχη που ζουμε οπου τα mass media προσπαθουν να σου υποβαλλουν τι να σκεφτεσαι, τι να… λες και τι πρεπει να ειναι “politically correct” …, ο Αγγελοπουλος επιβληθηκε σαν μια αυθεντια στο ειδος του … Λανσαρισμενος και επιβεβλημενος απο το αριστερο κουλτουριαρικο κινημα (ως συνηθως ..) και με δικτατορικες κρατικες αρρωγες …, χωρις ολ’αυτα, ισως, να μη τον ηξερε ουτε η μανα του.
Για τον χαρακτηρα του σαν ανθρωπο, δεν μπορω να γνωριζω. Για το ανεκδοτο …, πριν μερικα χρονια ειχε το θρασσος να βρισει την κριτικη επιτροπη στις καννες που τολμησε να απονειμει το βραβειο σε αλλο σκηνοθετη …
Καλη αναπαυση στον ανθρωπο αλλα και καλη αναπαυση στον κινηματογαραφο του που τοσο πολυ ταλαιπωρησε …
Απλά …internetika….LOL.
Δεν θα μπορούσα να μη διαφωνησω περισσότερο.
Δεν είναι κακό να μη σ’αρέσουν οι ταινίες του, αλλά πως να το κάνουμε ήταν ενάς καλός σκηνοθέτης.
Το ότι είναι αναγνωρισμένος στο εξωτερικό στέλνει περίπατο την πολύ ωραία διατυπωμένη αλλά τελείως αναληθή πρόταση του ΟLI ………” Λανσαρισμενος και επιβεβλημενος απο το αριστερο κουλτουριαρικο κινημα (ως συνηθως ..) και με δικτατορικες κρατικες αρρωγες …, χωρις ολ’αυτα, ισως, να μη τον ηξερε ουτε η μανα του.”……..
Θα συμφωνήσω για τις υπέρμετρες χρηματοδοτήσεις (χωρίς να έχω ακριβή στοιχεία.. καταξιωμένοι σκηνοθέτες και γενικά δημιουργοί βρίσκουν μόνοι τους χρηματοδότηση…οι νέοι χρειάζονται βοήθεια), γι’ αυτό και δεν με πειράζει που βρήκε τούρκο παραγωγό.
Δες ξανά την “Αναπαράσταση” και τον “Θίασο”. Αν βαριέσαι και κομηθείς μην αγχώνεσαι ..ταινία είναι, δες την υπόλοιπη την άλλη μέρα…όσο σε πάρει… καλό θα σου κάνει!
Ευχαριστώ για την νηφάλια προσέγγιση (έχω ακούσει πολύ χειρότερα σήμερα!)
Το “αναγνωρισμένος στο εξωτερικό” βέβαια δεν λέει και πολλά. Δηλαδή δεν θα έπρεπε να λέει πολλά χωρίς διευκρινίσεις. Βραβεία παίρνουν πολλοί ανάξιοι και για πολλούς λόγους πέρα από την αξία του έργου τους.
Σίγουρα δεν με πειράζει που βρήκε τούρκο παραγωγό, μαγκιά του (όχι πολύ μαγκιά του γιατί στις πλάτες κρατικών επιχορηγήσεων έφτιαξε το όνομα που τον έφερε εκεί).
Ναι, σε συνδυασμό με λίγο ύπνο αυτά τα πρώτα του έργα έχουν αξία. ΑΛΛΑ αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ένας καλός νέος (τότε) σκηνοθέτης καβάλησε το καλάμι μετά και φέρθηκε ανεύθυνα σε σχέση με τον τόπο του και την εκεί κινηματογραφική παραγωγή.
Δεν λέω ότι είναι σε όλα κακός, απλά ότι είναι καλή ευκαιρία να αναρωτηθούμε πως λειτουργεί η κινηματογραφική παραγωγή στην Ελλάδα. Και γιατί γέροι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να περνάνε κεντρικούς πολυσύχναστους δρόμους χύμα…
Συμφωνώ και απαυξάνω. Κάποια στιγμή πρέπει να ειπωθούν πράγματα που είναι αλήθειες. Το να κάνει ο άλλος την τρέλα του ή τη μαλακία του με χρήμα της πολιτείας (δηλάδη όλων μας) πάει πολύ. Όσο για τα βραβεία δεν μου λένε τίποτα. Του τα έδωσαν οι όμοιοι του. Άλλωστε δεν έχουν διαφορά από αυτούς που βραβεύουν ζωγράφους που ζωγραφίζουν με το παχύ τους έντερο…
Ναι δεν γουστάρω τις ταινίες του και δεν γουστάρω τον ντόρο που του έκαναν και το “πρόμο” που του έκαναν. Έχει χαθεί τόσο πολύ το μέτρο που στο τέλος θα μας πουν πως ο Κόπολα νιώθει τύψεις που δεν άφησε τον Αγγελόπουλο να κάνει τον Νονό…Πραγματικά έλεος.
Το Bottom line είναι το εξής…Ποτέ δεν έφερε λεφτά πίσω στο Ε.Κ.Κ καμία του ταινία δεν έβγαλε τα έξοδα της. Και συγνώμη κιόλας αλλά ο παραγωγός είτε είναι ιδιώτης είναι το ίδιο το κράτος πρέπει να κοιτά πως θα φέρει τα φράγκα πίσω στο ταμείο με πλεόνασμα.
@ admin: Τα γραφόμενα σου μου θυμίζουν κάποιον πρόσφατο υπουργό πολιτισμού (μάλλον τον Βουλγαράκη) που είχε ανακοινώσει την πρόθεσή του να μην χρηματοδοτεί έργα πολιτισμού που είναι “για λίγους και συνεπώς δεν είναι εμπορικά”.
Δεν χρειάζεται να έχουμε συμπλέγματα (ούτε να τα εκφράζουμε με χολή δια γραφής) επειδή δεν μας αρέσει ένας τύπος πολιτιστικής γραφής. Ούτε εγώ καταλάβαινα τι έβρισκαν οι “κουλτουριάρηδες” στις ταινίες του Αγγελόπουλου και μας έπρηζαν. Μέχρι που κάτι παραπάνω είδα κάποια φορά, κάπου μέσα μου με άγγιξε κάτι, και έγινα κι εγώ πιο καταδεκτικός και μετά μου ήταν κατανοητός. Άμα ψάχνεσαι, ανακαλύπτεις κι αναθεωρείς.
Κι ούτε λέει τίποτα το ότι υπάρχουν χιλιάδες (εκατομύρια λέω εγώ) άλλοι “οι οποίοι ποτέ δεν κατάλαβαν προς τι όλος αυτός ο ντόρος”. Άλλωστε εκατομύρια είναι οι “άλλοι” που ούτε για πλάκα δεν θα ήθελαν κουβέντα, πόσο μάλλον να δουν, πόσο μάλλον να καταλάβουν ταινίες όπως του Αγγ και του Κουροσάβα, πίνακες του Πικάσο, ποίηση του Ελύτη, τα θεατρικά του Στριντμπεργκ και τη μουσική του Σούμπερτ. Δεν είναι βέβαια ακριβώς επιλογή τους όπως έγραψε άλλος σχολιαστής αφού εξαρτάται από το μορφωτικό επίπεδο του καθενός και αυτό σίγουρα δεν το επιλέγουμε. Ούτε όμως είναι μέτρο αξιολόγησης, πόσο μάλλον αποδοχής, το ότι η πλειοψηφία δεν τα γουστάρει αυτά.
Όσον αφορά τις χρηματοδοτήσεις: Αν πιστεύουμε γενικά ότι η τέχνη δεν πρέπει να υποστηρίζεται από το κράτος, τότε την καταδικάζουμε στην εμπορική της επιβίωση. Δεν έχω κατασταλαγμένη γνώμη επ αυτού αλλά ας θυμόμαστε ότι όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες από την αρχαιότητα είχαν την οικονομική υποστήριξη είτε κρατικών οντοτήτων είτε πλούσιων πατρόνων για να “απογειώσουν” το έργο τους και χάρη σε τέτοια υποστήριξη τους γνωρίζουμε σήμερα.
Όσο για το τροχαίο αυτό καθ’ αυτό, τέλος, είναι ένα άλλο θέμα, μάλλον άσχετο με τα παραπάνω (αλλά σημαντικό στην γενικότητά του ώστε να μπει ξεχωριστά)
Ή δεν γράφω καλά ή δεν διαβάζεται καλά το άρθρο!
1. Δεν έκανα ποτέ κριτική στο έργο του Αγγελόπουλου επειδή δεν ήταν εμπορικό. Είναι ένα σοβαρό κριτήριο σε βάθος χρόνου αλλά όχι το μόνο βέβαια.
2. Ούτε έγραψα ότι το κράτος δεν πρέπει να επιχορηγεί την τέχνη. Αλλά η παρουσία του Αγγελόπουλου σε συνδυασμό με τα εγκλήματα του Κέντρου Κινηματογράφου σίγουρα στρέβλωσαν σοβαρά τα ελληνικά κινηματογραφικά δρώμενα για χρόνια.
3. Το τροχαίο δεν είναι καθόλου άσχετο. Ο διδάκτωρ κινηματογραφικής τέχνης τι εταιρεία παραγωγής χρησιμοποιούσε; Με τόση εμπειρία σε ταινίες πως είχε οργανώσει την κατάσταση; Δεν χρειάζεται να σας εξηγήσω γιατί θα ήταν αδύνατον να γίνει κάτι αντίστοιχο σε σοβαρή παραγωγή. Αλλά όχι, έτσι αποφασίζω και διατάζω, Ελλαδάρα, βουρ επειδή έτσι γουστάρουμε. Μου θυμίζει λίγο όσους θεωρούν ότι η ελληνική πολεμική αεροπορία είναι η καλύτερη στον κόσμο. Πως μπορεί να είναι μέσα στο δημοσιουπαλληλίστικο χάος του Ελληνικού Στρατού;
Η προσωπική μου άποψη για τα έργα του Αγγελόπουλου (άλλωστε είχαν τεράστιες διακυμάνσεις, είναι ανόητο να τα βάλουμε στον ίδιο κουβά) δεν έχει και τόση σημασία. Την κατέθεσα (ίσως κακώς) για να είμαι ειλικρινής και όχι υποκριτής σαν τους πολλούς που τον κλαίνε σήμερα χωρίς να έχουν αντέξει ξύπνιοι σε ολόκληρη ταινία του ποτέ.
Οι συγκρίσεις με μεγάλους καλλιτέχνες όπως τον Πικάσο και τον Κουροσάβα νομίζω ότι θα κριθούν σε βάθος χρόνου.
poly wraio
to klebw sto blog moy
Χωρίς την παραμικρή πιθανότητα να είσαι λάθος, αραδιάζεις βλακώδη -κατά την άποψή μου- ψυχογραφικού περιεχομένου συμπεράσματα αφ’ ενός και αισθητικού αντίστοιχου. Λυπάμαι ειλικρινά για τη δημόσια αυτή σου αποκαθήλωση. Θέλει τόση δα αυτογνωσία και λίγο πιότερη σεμνότητα ώστε να διαφέρει κανείς από το πλανόδιο αθίγγανο, που όλα …τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει. Και πάλι λυπάμαι και για την ποιότητα και για τη χρονική στιγμή.
Είναι ενδιαφέρον ότι δεν αντιπαραθέτει κανείς επιχειρήματα. Αλλιώς η γενικευμένη κριτική του άρθρου τύπου “όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει” είναι προφανώς πολύ χειρότερη. Εγώ εξέφρασα μεν την προσωπική μου άποψη αλλά εστίασα σε αυτά που θεωρώ σημαντικά δηλαδή:
1. Τι επίπτωση είχε στα ελληνικά κινηματογραφικά δρώμενα η χρηματοδότηση των έργων του Αγγελόπουλου;
2. Τι αντίκτυπο είχε η όποια του διεθνής επιτυχία για την Ελλάδα; (Δεν είδα τουρισμό στα Κύθηρα λόγω της ταινίας πχ!)
3. Πως χρησιμοποίησε την εξουσία που του έδωσε η επιτυχία του;
4. Πόσο υποκριτική είναι η στάση κάποιου που είναι σοβαρά διαπλεκόμενος αλλά ενίοτε μαίνεται κατά του συστήματος;
Χολή, εμπάθεια και όλα τα άλλα που προσάπτουν μερικοί στο άρθρο μου μερικοί είναι μάλλον δικές τους προβολές. Κοινωνική υπευθυνότητα ζητάω και αυτή δίνω κατ’αρχάς με το γεγονός ότι δεν κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου όπως οι περισσότεροι τέτοιες μέρες. Το έργο του συγκεκριμένου σκηνοθέτη είναι κάτι σαν την ΕΡΤ που όλοι λένε “είναι καταπληκτική, βάζει τρομερά ντοκιμαντέρ” αλλά τελικά δεν την βλέπει κανείς! Όχι επειδή δεν ήταν “εμπορικό” αλλά επειδή τελικά ακόμα και οι σινεφίλ δεν τις έβλεπαν. Και το λέω εγώ που έχω δει τις περισσότερες.
Δεν έχει σημασία αν με άγγιξε ή όχι κάποιο. Όταν πεθαίνει κάποιος κάνουμε απολογισμούς. Εγώ προσπαθώ να ισορροπήσω μια έλλειψη που βλέπω στην αγορά πληροφορίας με προβληματισμούς. Αν ισχύουν ή όχι θα το βρούμε μόνο αν παραθέσετε επιχειρήματα αντί για …κυριλέ βρισιές. Αν δεν σας αρέσει ο δικός μου “ψυχογραφικός” ειρμός, ψωνίστε έναν από τους άπειρους διθυράμβους που κυκλοφορούν….είναι πολύ πιο εύκολο. Θέλει θάρρος να σταθείς όρθιος και να πεις μια αντίθετη γνώμη και θα είμαι ο πρώτος που θα ζητήσω συγνώμη αν έχω άδικο.
Αλλά τέτοιες γενικότητες δεν πρόκειται να με πείσουν βέβαια. Με τέτοιες γενικότητες και “έλα μωρέ, τι σε νοιάζει;” στηρίζονται τσαρλατάνοι ψευτοκαλλιτέχνες (δεν εννοώ αναγκαστικά τον συγκεκριμένο) στην Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια και είμαστε αρκετοί που δεν θα το ανεχτούμε άλλο.
Ισως το πιο άκυρο και άκαιρο post που έχω διαβάσει στο Ιντερνετ τα τελευταία χρόνια…. Φίλε μου (χωρίς να είμαι ιδιαίτερος θαυμαστής του Θ.Α.) δεν χρειάζεται καν αντ-επιχειρηματολογία για αυτά που γράφεις… Χαμένο στη μετάφραση το ποστ σου!
Αγαπητέ μου φίλε,
είναι φανερό από το κείμενό σου ότι είσαι ένας καθυστερημένος μαλάκας, από τους πολλούς που έχει βγάλει αυτή η χώρα. Αναρωτιέμαι τί σε πειράζει στο έργο του Αγγελόπουλου. Το ότι πήρε δημόσια λεφτά; Καλά έκανε και τα πήρε ρε μαλάκα, εδώ τα έπαιρναν επί χρόνια οι διάφοροι παραγωγοί πολιτισμού και κολητοί του συστήματος που ξέβρασε τύπους σαν κι εσένα. Αν δεν σ’ αρέσει ο Αγγελόπουλος σημαίνει απλά ότι είσαι αμόρφωτος και γίδι. Βλάκα. Γίδι. Κόπανε
υγ) Έρχονται οι μπολσεβίκοι να σου γαμήσουν μάνα και κόρες.
Αγαπητέ φίλε (sic)
Δεν συνηθίζω να αφήνω σχόλια με τόσες βρισιές αλλά νομίζω ότι αξίζει σε αυτή την περίπτωση. Μάλλον αποτελεί καλύτερη απάντηση για τους αναγνώστες απλά να την κοιτάξουν λίγο παραπάνω και να αναρωτηθούν τι ακριβώς ήθελες να μας πεις και γιατί. Όσοι συμφωνούν μαζί σου θα χαρούν που “μου την είπες” τόσο καλά και όσοι διαφωνούν ή βρίσκουν χυδαίο τον τρόπο θα τοποθετηθούν και αυτοί αντίστοιχα κάπως αλλιώς.
Ο ξεβρασμένος (διαλέγω το λιγότερο κακό από την λίστα επιλογών σου!)
Δεν χρειάζεται να είναι τα πράγματα άσπρο/μαύρο, ούτε να τους ταξινομούμε όλους στους άγιους ή στους δαίμονες επειδή μας είναι πιο εύκολο.
Νομίζω πως ο βασικός λόγος που οι περισσότεροι σχολιαστές διαφωνούν με το post σου είναι λόγω μιας κακώς εννούμενης κοινωνικής ευγένειας προς τους νεκρούς που μπλοκάρει τη κριτική τους σκέψη και αρνούνται να μπουν στην ουσία του προβληματισμού σου.
Εγώ αντίθετα θα συμφωνήσω σε όλες τις βασικές σου θέσεις. Το να κάνει κανείς κριτική και απολογισμό δεν σημαίνει πως απαξιώνει συνολικά ένα έργο και το γεγονός ότι κάποιος έκανε μερικές αξιόλογες ταινίες (στο παρελθόν) δε σημαίνει ότι όλα τα έργα του είναι αριστουργήματα -επειδή ακολουθούν μια συγκεκριμένη μανιέρα και αποθεώνοναι από συγκεκριμένους κριτικούς και θεσμούς – πολύ περισσότερο δεν σημαίνει ότι έκανε συνολικά καλό στον ελληνικό κινηματογράφο με τις πρακτικές του.
Η πρώτη μου σκέψη και μένα όταν άκουσα για το θάνατο του Θ.Αγγελόπουλου ήταν ότι τώρα -ίσως- να πάρουν μια ανάσα οι νέοι δημιουργοί. Οι προυπολογισμοί που χορηγούσε το κέντρο κινηματογράφου για μία και μοναδική ταινία του Θ.Α. θα μποούσαν να χρηματοδοτήσουν 3-4 ταινίες νέων δημιουργών και να μη μιλήσουμε για το πόσες ταινίες μικρού μήκους θα μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν με σκοπό την ανάδειξη νέων δημιουργών, που είναι ακόμη πιο σημαντική για την ανανέωση του ελληνικού κινηματογράφου.
Συμφωνώ επίσης απόλυτα ότι η όποια αξία (μέρους) του καλλιτεχνικού του έργου δεν μπορεί να μας στερήσει το δικαίωμα να σχολιάσουμε την επίπτωση που είχε η πορεία και η προσωπικότητα του Θ.Α. στον ελληνικό κινηματογράφο που -για όποιους θέλουν να το διακρίνουν- τα τελευταία χρόνια ήταν σίγουρα ασφυκτικά αρνητική.
…και για όσους μιλάνε για πικρόχολα σχόλια και πικρόχολους σχολιαστές:
Είδατε κανένα post που να σχολίασε αρνητικά π.χ. την πορεία του Θ.Βέγγου όταν μας άφησε χρόνους?
Ευχαριστώ πολύ. Όχι επειδή συμφωνείτε μαζί μου αλλά επειδή μου παρέχετε ένα υπόδειγμα διαφορετικού τρόπου γραφής. Το μέγεθος και ο τρόπος των αντιδράσεων στο άρθρο ομολογώ ότι με προβλημάτισε. Βλέπω τώρα ότι ο τρόπος γραφής του, αυτό το πρόχειρο στυλ ενός blog, δεν βοήθησε τους περισσότερους αναγνώστες να καταλάβουν τι ακριβώς ήταν ο προβληματισμός μου.
Θα ξαναδιαβάσω(ζω) αυτό το σχόλιο στο μέλλον για να βελτιωθώ.
h eugeneia kai o dialogos se marane. mikroprephs kai metrios, ashmantos kai hdh 3exasmenos.
Εγώ έχω δύο βασικές απορίες στην προβληματική εναντίον του Αγγελόπου και της “αρνητικής” συνεισφοράς του στον ελληνικό κινηματογράφο:
1) Επειδή δείχνετε (οι συμφωνούντες με τον bloger) να θεωρείτε πολύ υπερτιμημένο τον Αγγελόπουλο όσον αφορά την καλλιτεχνική του αξία λέγοντας μάλιστα ότι είναι προϊόν έξυπνου marketing και τίποτα άλλο, θεωρείτε ότι σκηνοθέτες όπως οι: Σκορσέζε, Κόπολα, Κουροσάβα, Κουστορίτσα, Αντονιόνι, Ντος Σάντος, Μπερτολούτσι, Βέντερς και πολλοί σπουδαίοι ακόμη που τον έχουν θαυμάσει πολλές φορές για το σινεμά που έκανε, είναι και αυτοί θύματα του marketing και θαμπώνονται από κάτι “ακατανοήτο”; Το ότι ο Αγγελόπουλος είδε το σινεμά όχι σαν αφήγηση – όπως ΟΛΟΙ οι σκηνοθέτες πριν από αυτόν – αλλά ως ποίηση είναι τεράστια καινοτομία που γέννησε μια εναλλακτική γενιά σκηνοθετών. Οι πιο γνωστοί αυτού του εναλλακτικού στυλ σινεμά (Μπέλα Ταρ, Ατόμ Εγκογιάν, Βιμ Βέντερς) είναι μεταγένεστεροι κινηματογραφικά από αυτόν. Το ότι δεν σας λέει κάτι η κινηματογραφική ποίηση δεν σημαίνει ότι είναι και βλακεία. Άλλο πράγμα το “δεν μου αρέσει” και άλλο το πράγμα το “δεν είναι καλό”.
2) Σαν συμπεριφορά του λάου μας έχω παρατηρήσει κάτι. Όλοι οι Έλληνες που ασχολούνται με διάφορες μορφές τέχνης και είναι γνωστοί και σεβαστοί στο εξωτερικό και έχουν κάνει γνωστή τη χώρα μας για πνευματικά πράγματα, από μεγάλη μερίδα των συμπολιτών μας απαξιώνονται συστηματικά, ειδικά την τελευταία 15ετία που έχει ξεκινήσει και η κοινωνική κάθοδος. Και αναφέρω παραδείγματα που έχουν γραφτεί στον τύπο:
Ο Αγγελόπουλος έπνιγε τους νέους σκηνοθέτες κι έκανε βαρετές και ακαταλαβιάρικες ταινίες, ο Σεφέρης πήρε το νόμπελ γιατί έκανε τα χατίρια των Άγγλων σαν διπλωμάτης, ο Ελύτης έγραφε με στολίδια για να μας θαμπώνει με τις παραδοξολογίες του, ο Χατζιδάκις ήταν αδερφάρα, ο Μάριος Φραγκούλης είναι ψωνάρα, η Κική Δημουλά είναι κωλο-δεξιά και μπορώ να συνεχίσω για αρκετούς ακόμα παλιούς και σύγχρονους. Μήπως ρε παιδιά, δεν είναι αυτοί το πρόβλημα αλλά εμείς που όταν κάποιος ξεχχωρίζει θέλουμε να τον βγάλουμε σκάρτο κι ότι δεν αξίζει τη φήμη του;
3) Αυτά που λες για τις επιχορηγήσεις που έπαιρνε ο Αγγελόπουλος και τόσα χρόνια “πνίγανε” το ελληνικό σινεμά είναι απλή αναπαραγωγή των όσων – αστήριχτων – λένε τόσα χρόνια οι ορκισμένοι εχθροί του. ΟΛΕΣ οι παραγωγές του Αγγελόπουλου από το “Μελισσοκόμο” και μετά είναι διεθνείς συμπαραγωγές που η επιχορήγηση του Ε.Κ.Κ. δεν κάλυπτε πάνω από το 25% του κόστους της ταινίας. Ειδικά για το “Λιβάδι Που Δακρύζει” συμπαραγωγοί μεταξύ άλλων ήταν το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Κινηματογράφου, σημαντικές Ιταλικές και Γαλλικές κινηματογραφικές εταιρείας (Canal+ μία από αυτές) και κάλυψαν πάνω από το 90% του κόστους. Το ότι ήταν η πιο ακριβή ελληνική παραγωγή δεν σημαίνει ότι έβαλαν και Έλληνες τα λεφτά. Για όλες τις προηγούμενες ταινίες του, είναι ευρέως γνωστό ότι ήταν low budget, φαίνεται άλλωστε από το ότι ήταν γυρισμένες αποκλειστικά σε φυσικά τοπία με φυσικό φωτισμό και με φυσικά καιρικά φαινόμενα. Εκτός αν θεωρείτε ακριβή παραγωγή τον Θίασο ή τους Κυνηγούς, οπότε δεν έχει νόημα να μιλάμε. Και στην τελική σε ποιον θα δώσεις επιχορήγηση για ταινία; Σε κάποιον που δεν έκανε ποτέ πάνω από 3,000 εισιτήρια ή σε κάποιον που σου έχει φέρει Χρυσό Λιοντάρι Βενετίας και πάμπολλα βραβεία στις Κάνες (Χρυσό Φοίνικα μεταξύ άλλων) και στο Βερολίνο και επειδή υπάρχουν αρκετοί “βλαμμένοι” που είναι fan του 25,000 εισιτήρια θα τα κάνει στην ξεφτίλα; Το ξέρεις ότι “Ο Θίασος” είχε κάνει 250,000 εισιτήρια; Το “Βλέμμα του Οδυσσέα” είχε κάνει 100,000; Το “Μια Αιωνιότητα και μια Μέρα” είχε αποφέρει μόνο από τις εισπράξεις σε Γαλλία, Γερμανία και ΗΠΑ 400,000$? Το ότι η πολιτεία δεν εκμεταλλεύτηκε καλύτερα τη διεθνή φήμη του Αγγελόπουλου είναι ευθύνη των εκάστοτε Υπουργών Πολιτισμού και όχι του ίδιου του Αγγελόπουλου. Άσε που έχω το κυνικό προαίσθημα πως είσαι από εκείνους που αν ο Αγγελόπουλος ΔΕΝ έπαιρνε επιχορηγήσεις η επιχειρηματολογία σου θα ήταν: “Δεν έχει σημασία αν σου αρέσει ή όχι το σινεμά του. Είναι ο μόνος σκηνοθέτης που μας έχει βάλει στον παγκόσμιο κινηματογραφικό χάρτη κι εμείς τον φτύνουμε. Αλλά τι τα θες; Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της”.
Συγγνώμη για την πολύ μακροσκελή απάντηση αλλά ζήτησες επιχείρηματα, νομίζω ότι έδωσα και επιχειρήματα και στοιχεία.
Πράγματι εκπληκτική και λεπτομερής απάντηση. Θα κάνω ότι μπορώ να διασταυρώσω τα στοιχεία που παραθέτετε και θα επανέλθω!
Διάβασα το άρθρο και όλα τα σχόλια από κάτω.
Το καλό αυτό άρθρο (διότι είναι γραμμένο ώστε να δίνει ερεθίσματα και τροφή για σκέψη) προκάλεσε αντιπαλότητες και προέκυψαν χρήσιμα στοιχεία. Έτσι έμαθα κι εγώ περισσότερα για τον Αγγελόπουλο και τα αντιπαρέβαλα με την αίσθηση που αποκόμισα από την ταινία “Το βλέμμα του Οδυσσέα” που πρόσφατα παρακολούθησα.
Πράγματι ο Αγγελόπουλος είναι ο μόνος Έλληνας σκηνοθέτης που μπόρεσε να φτιάξει τέτοιου επιπέδου ταινίες, με συνομιλητές του, όχι τους συμπατριώτες του μονάχα, αλλά και πολλών άλλων εθνικοτήτων λαούς.
Το συγκεκριμένο φίλμ (μόνο αυτό έχω δει, μόνο γι αυτό θα πω) εκτός από αισθητική αρτιότητα προσφέρει μια ανάγνωση της ιστορίας μας. Μια ερμηνεία, μια θέση αν θέλετε
Πόσοι Έλληνες δημιουργοί σήμερα φτιάχνουν πράγματα που μας αφορούν στην ουσία τους? Μήπως οι Σειρήνες στο Αιγαίο με τα μπούτια και τους κώλους (σε απευθείας κάθε βράδυ στο star) είναι πιο συμβατά με την πραγματική κουλτούρα μας?
Φοβάμαι πως ναι. Κανείς δε νοιάζεται να ξέρει τα σοβαρά γιατί και πως της Ελλάδας. Ούτε να συζητήσει, έστω και μέσα από μια ταινία. Να γιατί σήμερα χάσκουμε αποχαυνωμένοι, οι μισοί στα πεζοδρόμια να φωνάζουν και οι άλλοι μισοί κρυμμένοι στα σπίτια μας να φοβόμαστε.
Έχουμε μάθει να κρίνουμε το επιπόλαιο αποτέλεσμα, να βγάζουμε συμπεράσματα βγαλμένα από το χαμηλό μέσο όρο των ανθρώπων που καταναλώνουν πλαστικό σε κάθε μορφή του, και ζουν δίπλα μας. Χωρίς να φταίνε και οι ίδιοι.
Το 1980 το 45% των Ελλήνων είχε απασχόληση στον τομέα των υπηρεσιών. Σήμερα το 77% των Ελλήνων. Μάθαμε να ζούμε και να επιβιώνουμε με γνώμονα το καταναλωτικό μοντέλο, τι να μας πει ο Αγγελόπουλος?
Τι να μας πούν τα στατικά, μακρινά πλάνα, όταν εμείς δεν έχουμε βρεθεί ποτέ στις Πρέσπες, για παράδειγμα, όταν δεν έχουμε περπατήσει ποτέ στο χιόνι. Εγώ που έχω πάει σας λέω ότι έτσι όπως τα δείχνει είναι όμως. Σε πιάνει δέος με τη σιωπή και την απεραντοσύνη. Αυτό δεν είναι σινεμά?
Η δύναμη της εικόνας δεν είναι μόνο να μασά την τροφή για σένα, αλλά να σε χαστουκίζει, έτσι απαθής που κάθεσαι στο κάθισμα σου τρώγωντας ποπ κόρν
Την ώρα που απέξω, άλλοι αποφασίζουν για σένα, επειδή εσύ “δεν ήξερες, δε ρώταγες”…αλλά βασικά δεν ένιωθες
Διάβασα τα σχόλια και έχω να πω το εξής. Το πρόβλημα δεν είναι αν αρέσει η δεν αρέσει ο Αγγελόπουλος. Γούστα είναι αυτά
Το πρόβλημα είναι πως δεν υπάρχουν Αγγελόπουλοι πια, για να κατηγορήσουμε ή να θαυμάσουμε (βλ. Καβάφη–και τώρα που έφυγαν οι βάρβαροι εμείς τι θα απογίνουμε?)
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία, σας διαβάζω
Λοιπόν γράφω χρόνια. Σχολιάζω ακόμα περισσότερο. Τα έχω δει όλα σε τέτοια blog και τέτοια άρθρα. Αλλά αυτό το σχόλιο θα το κορνιζάρω νομίζω γιατί μας έβαλε τα γυαλιά.
1. Κανείς σχεδόν δεν κάνει τον κόπο να διαβάσει όλα τα προηγούμενα σχόλια, πόσο μάλλον προσεκτικά!
2. Ίσως λόγο απόστασης από το γεγονός είναι επίσης σπάνια η νηφαλιότητα που σας διακρίνει.
3. Εκπληκτικά σπάνιο κάποιος να παραδέχεται ότι έχει δει μόνο μια ταινία έτσι ξεκάθαρα.
Έχω σταθεί στις Πρέσπες και σε αντίστοιχα τοπία πολλές φορές. Δεν θεωρώ ότι η δουλειά του Τεό ήταν κάτι ιδιαίτερο ως προς αυτό το συναίσθημα ούτε ως προς το μέρος ούτε ως προς το μέσο. Και σε επίπεδο διεθνούς αναγνώρισης είχαμε τον “Κυνόδοντα” μην ξεχνάμε (ΜΕΤΑ τον θάνατό του…)
Ας συμφωνήσουμε στην ευχή να πάρει τα πάνω του το ελληνικό σινεμά. Μερικοί θα λένε “χάρη στην κληρονομιά του Τεό” και οι άλλοι “παρά” την κληρονομιά του….
Ο Αγγελόπουλος ήταν πολύ καλός σκηνοθέτης. Μερικές σκηνές είναι αριστούργημα με κάθε αντικειμενικό κριτήριο. Δε τον ένοιαζε πολύ να κάνει την ταινία που θα αρέσει στον πολύ κόσμο αν και τον ένοιαζε να κάνει την ταινία που θα παιχτεί έξω και θα αρέσει στους κριτικούς. Τον καθένα τον εκτιμάμε γι αυτό που είναι. Μεγάλη μορφή και μεγάλος γνώστης του σινεμά.
Αν μάθεις απο σινεμά θα μάθεις ότι αν δεν είσαι τσιγγούνης χάθηκες. Δε θα τελειώσεις ποτέ ταινία. Οι προυπολογισμοί στις ταινίες του δε φτάνανε ούτε για τα βασικά του συνεργείου σκέτα, όχι για ολόκληρη ταινία. Και μεταξύ ταινίας και φαγητού ή άνεσης, ο παραγωγός/σκηνοθέτης διαλέγει να καλύψει την ταινία. Αν σου δώσω 100 ευρώ να τινάξεις 10 στρέματα ελιές, πόσο θα προσέξεις τους εργάτες; Στην περίπτωση του Αγγελόπουλου, ξέρανε που δουλεύαν και τους άρεσε. Δεν ήταν καταναγκαστικό έργο. Μη τον αδικούμε.