“Πρέπει να πεταχτώ σπίτι, έτυχε κάτι”. Είναι συνοικιακό service αυτοκινήτων. Δεν έχει πληθυντικούς, ούτε οχήματα αντικατάστασης. Ο αρχιμηχανικός και ιδιοκτήτης δεν σήκωσε καν τα μάτια από κάτι λογαριασμούς που κοιτούσε.
-Ξέρεις από παλιά αυτοκίνητα; Εκείνο το μπλε απέναντι. Τα κλειδιά είναι πάνω στη μηχανή.
“Ναι ρε!” Για λίγο δίστασα, να σκεφτώ τι μπορούσε να εννοεί. “Αυτό το Σταρλετάκι λες;”
-Suzuki είναι! Μίλησε ως γνώστης. Ως άνθρωπος που όταν το αγόρασε πριν τριαντακάτι χρόνια θυμόταν να έχει μεγάλη διαφορά από Σταρλετάκι. Σαν κάτι μαμάδες που ρωτάς την ηλικία των παιδιών τους και σου λένε “132 μηνών”.
“Μην ανησυχείς. Γυρνάω σε λίγο.”
Το παράθυρο ανοιχτό. Άδειο το αμάξι, μάλλον γενικά το έχουν για τέτοιες φάσεις. Ένα μικρό μπλε Suzuki. Από αυτά τα μπλε που ξέρεις ότι κάποτε πέρασε φανοποιείο γιατί είχε γίνει λαμπόγια από τρακάρισμα. Βιαζόμουν πολύ, έβαλα πρώτα μπρος. Το κλειδί σκέτο, αντίγραφο. Δεν έκανε θορύβους περίεργους, απλά πήρε μπρος. Πάω ενστικτωδώς να βάλω ζώνη. Ανέκδοτο αυτό. Η ζώνη ξεχειλωμένη και άχρηστη, την ακούμπησα στην κοιλιά μου σαν ρούχο για τυχόν αστυνομικούς. Μήπως συγκινηθούν από την αισθητική επιλογή μου να κοντράρω το γκρι της ζώνης με το σκούρο μπλε του κολεγιακού μου.
Ένα μικρό, παλιό Suzuki. Δοκίμασα τα φλας λίγο πριν την διασταύρωση. Τσίμπησα λίγο παραπάνω τα φρένα να δω τι πιάνουν. Φρένα καλά, λάστιχα μηδέν. Δεν βρίσκεις εύκολα τέτοιες διαστάσεις πια. Ευτυχώς το κιβώτιο ήταν σε καλή κατάσταση. Σίγουρα όχι το μαμίσιο του, ένα πιο σκέτο και ραλιάρικο. Μου θύμισε το πρώτο μου αμάξι, ένα VW φορτηγάκι. 14 χρονών εγώ, ο πατέρας μου απλά με ρώτησε αν θέλω να το πάρω. Το πήρα. Έφυγα. Χωρίς κουβέντα ούτε από αυτόν, ούτε από εμένα. Προφανώς είχα παρατηρήσει πως γίνεται. Μόνο στον κεντρικό που το άνοιξα και πέρασα τα 80χλμ/ώρα μου είπε “ε, το παράκανες για πρώτη φορά” και μείωσα ταχύτητα.
Σαν δευτεροκλασάτη ταινία αμερικάνικη καθώς σκεφτόμουν όλα αυτά από το παρελθόν, ψιλόβρεχε και σκοτείνιασε ο ουρανός. Κίνδυνος θάνατος με τέτοια λάστιχα. Μου το δάνεισε, μην το τρακάρω κιόλα. Στο φανάρι κοίταξα τα όργανα. Υαλοκαθαριστήρες στο καντράν. Καλτ και όχι άσχημη λύση καθότι είναι εκεί που κρατάς το τιμόνι. Στα μικρά αμάξια όλα είναι κοντά σου. Μπορεί να βήξεις και να ανοίξει το παράθυρο καθότι το χερούλι είναι χωμένο στον αγκώνα σου ήδη. Προφανώς όχι ηλεκτρικά παράθυρα, πλάκα κάνουμε; Σαν πρώτο ραντεβού που σου λέει η άλλη σοβαρά “έχω βαρεθεί να παίζω παιχνίδια!” και εσύ κρύβεις διακριτικά το μαγνητικό τάβλι που είχες φέρει. Ξεκάθαρες ξήγες.
Πήγα, γύρισα ασφαλής όμως. Ανανεωμένος από την επαφή με το παρελθόν.
“Με ταξίδεψες 33 χρόνια πίσω με αυτό το αμάξι” είπα στον αρχιμηχανικό.
-Ακριβώς τότε το πήρα φίλε! Που το ήξερες;
“Όχι, τότε πρωτοδήγησα” του εξηγώ. Γελάσαμε κι οι δυο. Σαν να λέμε ότι ο Χιου Χέφνερ πέθανε στα 69 αλλά ήταν 91 χρονών.