-Κε Γκονζαλεζίδη, εσείς είδατε τίποτα περίεργο;
Μια φορά είδα φάλαινα με κασκώλ ΑΕΚ.
-Εννοώ εδώ, απόψε.
Μα οι φάλαινες δεν ζούνε στην στεριά!
-Κάποιος έχασε τη ζωή του. Είδατε κάτι, οτιδήποτε, αξιοπερίεργο σήμερα το βράδυ, εδώ στη στεριά που να μην ήταν φάλαινα με κασκώλ ΑΕΚ;
Ήταν το πιο μεγάλο κασκώλ που έχω δει ποτέ.
-Κε Αλέκο έχετε τάση να υπερβάλλετε;
Ναι, λίγο. Μια φορά από την πολύ υπερβολή πέθανα.
-Μήπως έχετε πιεί;
Το αλκοόλ δεν είναι λύση
-Λύση σε τι; Σε ποια ερώτηση;
Σε καμία ερώτηση δεν είναι απάντηση “αλκοόλ”. Εκτός ίσως από την ερώτηση “γιατί είσαι γυμνός μέσα στον κάδο απορριμάτωνκαι τραγουδάς Πάριο;”
-Μου αρέσει ο Πάριος. Μου θυμίζει Αιγαίο. Σαν να βάζω ένα κοχύλι στο αυτί, ακούω τον ωκεανό.
Καταρχάς το Αιγαίο δεν είναι ωκεανός. Κατά δεύτερο με κοχύλι στο αυτί ακούς μόνο θόρυβο. Κοτζάμ ωκεανός δεν έχει καλύτερο μέσο επικοινωνίας νομίζεις από τα κοχύλια;
-Πες ότι θες, εγώ από μικρός άκουγα τα κοχύλια.
Πόσο βαριόσασταν στο χωριό σου ρε;
-Κε Γκονζαλεζίδη δηλαδή δεν είδατε τίποτα χθες κοντά στο σημείο που έγινε ο φόνος; Είναι ακριβώς έξω από την πόρτα σας!
Ε, και; Αν με ρωτήσεις τι υπάρχει στον καναπέ που κάθομαι, ιδέα δεν έχω. Την προηγούμενη φορά που τον κούνησα βρήκα δυο κάρτες Pokemon από τότε που έπαιζα μικρός, όχι καινούργια, μισό σουβλάκι τυλιχτό και μια νυφίτσα ζωντανή αλλά ξυρισμένη από την μια μεριά.
-Δηλαδή χθες το βράδυ το περάσατε στο σπίτι;
Όχι, ήμουν στη συγκέντρωση γονέων στο σχολείο.
-Μα δεν έχετε παιδιά!
Έχουν τζάμπα καφέ και μπισκότα. Μένω λίγο μετά για να μην με καταλάβουν.
-Ακούστε εδώ έγινε φόνος και πρέπει να τον εξιχνιάσουμε. Δεν είναι αστείο το θέμα.
Όταν όμως εγώ σας καλώ για κάτι επείγον δεν έρχεστε; Έχω πάρει δεκαπέντε φορές αυτή την εβδομάδα!
-Κε Γκονζαλεζίδη δεν μπορούμε να συλλάβουμε την γάτα σας.
Μα, με ενοχλεί.
-Να την εκπαιδεύσετε.
Φοβάμαι ότι είναι Ρωσίδα κατάσκοπος.
-Καλέστε την ΕΥΠ τότε.
Δεν την ήθελα καν την κωλόγατα! Πήρα λάθος τηλέφωνο και ζήτησα μια “κούγκαρ”, γελάσανε και μου έστειλαν αυτό. 100 ευρώ για ηλικιωμένη πόρνη θα ήταν καλά, αλλά για γάτα είναι πολλά νομίζω.
-Πάντως είναι ευλύγιστη.
Η γάτα;
-Όχι, η γριά περιπτερού! Ρε θα μου πείς τώρα κάτι για χθες ή να φύγω;
Μου θυμίζεις κάτι εκνευριστικούς σε δεξίωση γάμου, που πάνε στον μπουφέ σε ένα-ένα τα πιάτα και ρωτάνε “αυτό είναι καυτερό;”
Ο αστυνόμος έφυγε. Καθώς έκλεινα την τζαμαρία στο μπαλκόνι μου και τον έβλεπα να απομακρύνεται σκέφτηκα ότι η όλη φάση ήταν σαν να την έβλεπα στην τηλεόραση. Μόνο που στην τηλεόραση δεν σου φωνάζει κανείς. Είδα πίσω από τον θάμνο δυο αλητάκια που πετάνε πέτρες και σπάνε τζάμια. Πετάχτηκα έξω.
Ουστ απεδώ ρε κωλόπαιδα! Δεν σας έχουν μάθει να μην σπάτε τζάμια;
Με πέτυχε μια πέτρα στο κούτελο και μια στα παπάρια. Δίπλωσα στα δυο από τον πόνο και έπεσα κάτω. Το ένα από τα δυο παιδιά φάνηκε πίσω από τον θάμνο:
-Εσύ δεν είσαι τζάμι, οπότε όλα καλά, έτσι;
Όταν το σφάξω κι αυτό το αλητάκι, θα φροντίσω να έχω καλύτερο άλλοθι για τον αστυνόμο από την ιστορία με την συνάντηση γονέων στο σχολείο.
