Υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι Έλληνες συγγραφείς, των οποίων τα έργα προβάλλονται και γίνονται αγαπητά στο ευρύ κοινό τα τελευταία χρόνια. Εν μέσω κρίσης, το ελληνικό κείμενο ανθεί, βρίσκει τρόπους να αναδειχθεί και, αν είναι καλό, καταφέρνει να προβληθεί ακόμα και στο εξωτερικό. Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Ανδρέας Φλουράκης.
Γράφει ανατρεπτικά και μέσα από την υπερβολή του κειμένου του αναδεικνύει και τις πιο απόκρυφες σκέψεις του σύγχρονου ανθρώπου. Κινείται μεταξύ Ελλάδας και εξωτερικού αλλά θίγει μέσα από τα θέματα του βασικά προβλήματα της σύγχρονης πραγματικότητας που βιώνουμε σήμερα εδώ, σε αυτή τη χώρα, που παλεύει να ξανασταθεί όρθια, ενώ είναι πεσμένη στα γόνατα.
Στο τελευταίο έργο του «Ασκήσεις για γερά γόνατα», που θα παίζεται έως 28 Ιανουαρίου στο Θέατρο Τέχνης, η Διευθύντρια μιας εταιρείας, πιεσμένη από τη συμπεριφορά του έφηβου γιου της, αποφασίζει, στα υποτιθέμενα πλαίσια λιτότητας, να απολύσει έναν από τους δύο βοηθούς της. Οι δύο υπάλληλοι, ο καθένας με τον τρόπο του, θα φτάσουν μέχρι τα άκρα για να διατηρήσουν τις θέσεις τους. Όλοι μαζί θα μπουν σε ένα παιχνίδι για γερά νεύρα και γερά γόνατα.
- Πόσα χρόνια συνολικά γράφεις θέατρο; Ποια έργα σου έχουν παιχτεί στην Ελλάδα;
Στο θέατρο παρουσιάζομαι για πρώτη φορά στο Διήμερο Νέων Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων το 2001. Έκτοτε, θεατρικά μου, που έχουν παρασταθεί είναι το συλλογικό έργο Πίστη στο Θέατρο του Νότου σε σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου, Οι Μέρες Πριν Έρθεις, πάλι στο Θέατρο του Νότου το 2002 σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μόσχου, το Φύλλα Της στα πλαίσια της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας το 2003, ξανά σε σκηνοθεσία του Γιάννη, το ίδιο έργο παρουσιάστηκε στο Θέατρο Επί Κολωνώ το 2010, σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη και πέρσι στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Σερρών, σε σκηνοθεσία του Παναγιώτη Μέντη.
Η Τυφλή Εμπιστοσύνη παρουσιάστηκε στο Θέατρο Άλεκτον σε σκηνοθεσία της Μαριτίνας Πάσσαρη το 2006, η Κάσσυ σε σκηνοθεσία Δ. Φοινίτση στη Διεθνή Συνάντηση Αρχαίου Δράματος Δελφών το 2007, το Κέλυφος το 2011 στο 104 Κέντρο λόγου και τέχνης, το Μπελ Επόκ το 2012 στο Θέατρο Επί Κολωνώ και η Λάσσυ πέρσι στο ίδιο θέατρο, τα τρία τελευταία σε σκηνοθεσία της Χριστίνας Χριστοφή.
- Και στο εξωτερικό;
Στην Αγγλία: στο Royal Court Theatre απόσπασμα από το έργο μου Ο φοίνικας και το Κοτόπουλό του, το 2001, και ολόκληρο το έργο στο Gate Theatre το 2003, στο West Yorkshire Playhouse οι Αντιλόπες το 2006, στο Tristan Bates το Μπλε Μαρέν, το Ζώο στο Embassy Theatre και τα δύο το 2009. Και πέρσι ο μονόλογός μου Αβάνα παρουσιάστηκε ως κομμάτι έκθεσης στο Triagle Theatre. Στην Αμερική έργα μου έχουν παρουσιαστεί ως εξής: Ο φοίνικας και το Κοτόπουλό του παρουσιάστηκε φεστιβάλ HotINK στην Νέα Υόρκη το 2007 το ίδιο έργο είχε ξαναπαρουσιαστεί στο Hidden Hills στο Λος Άντζελες το 2005 και στο Inge Theatre στο Κάνσας μαζί με Atreides, End το 2005 και στο ίδιο θέατρο το παρουσιάστηκε το Μπλε Μαρέν το 2009. Το Atreides, End, έργο γραμμένο στα αγγλικά, ξαναπαρουσιάστηκε το 2009 στο Greek-American Performing Arts Festival, Queens Theatre in the Park, 2009, Νέα Υόρκη. Τέλος το μικρό μου έργο Σε μία ώρα παραστάθηκε το 2007 στο φεστιβάλ GI60 στις Η.Π.Α. κ.α..
- Φέτος στη Φινλανδία ξανανέβηκε το Emigrant Hotel, θέλεις να μας μιλήσεις για αυτό το project;
Δεκατρείς Ευρωπαίοι συγγραφείς συνεισφέραμε με σκηνές μας στη δημιουργία αυτού του έργου για τη μετανάστευση, το οποίο παραστάθηκε με επιτυχία για πρώτη φορά πριν από τρία χρόνια στο φεστιβάλ του Ελσίνκι από το European Theatre Collective, και φέτος το Θέατρο Kalliolan αποφάσισε να το ξανανεβάσει.
- Το καλοκαίρι σε κάλεσαν στο Royal Court Theatre στο Λονδίνο για να δώσεις ένα θεατρικό με θέμα την κρίση, εκπροσωπώντας την Ελλάδα ανάμεσα στις 5 χώρες P.I.I.G.S. (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία). Τι αποκόμισες από αυτή την ιδιαίτερη εμπειρία;
Αυτό που έχει πάντοτε σημασία είναι τι έργα προκύπτουν με αφορμή ένα τέτοιο γεγονός. Η «κρίση» και τα P.I.I.G.S. είναι μια εύκολη αφορμή και το θέμα όσο ειδησεογραφικό κι αν είναι δεν διασώζει ένα έργο. Μπορεί ενδεχομένως να δημιουργεί ένα επικαιρικό ενδιαφέρον, αλλά η ποιότητα του είναι αυτή που θα το αναδείξει ή θα το ακυρώσει. Στην περίπτωση του Royal Court Theatre θεωρώ πως το επίπεδο ήταν υψηλό και ο κόσμος ανταποκρίθηκε πραγματικά θετικά.
- Υπάρχει μια κοινή γραμμή που μπορεί να χαρακτηρίζει τα έργα σου και σε διακρίνει σαν συγγραφέα;
Νομίζω η ανατροπή της διάκρισης «τραγωδία – κωμωδία», «υψηλό – λαϊκό», «σοβαρό –αστείο». Στις μέρες, έτσι κι αλλιώς, θεωρείται πως καθαρά είδη δεν υπάρχουν.
- Το τελευταίο σου έργο που παίζεται αυτόν τον καιρό και έως τα τέλη Ιανουαρίου στο Θέατρο Τέχνης με τίτλο «Ασκήσεις για γερά γόνατα» έχεις άμεσες και σαφείς αναφορές στην Ελλάδα της κρίσης, της ανεργίας και του κλυδωνισμένου συστήματος αξιών. Τι θέλεις να αναδείξεις περισσότερο μέσα από αυτό;
Ας πούμε πως θέλω να αναδείξω αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος, τι συμβαίνει δηλαδή όταν πέφτει κάποιος στα γόνατα. Παρακαλεί; Υποτάσσεται; Θυματοποιείται; Προσεύχεται;
- Βοηθάει το θέατρο να αντέξουμε λίγο περισσότερο όσα συμβαίνουν γύρω μας τα τελευταία χρόνια και αν ναι, πώς;
Νομίζω πως ήδη έχουμε αντέξει αρκετά, πολύ περισσότερα από όσα θα έπρεπε. Το θέατρο δεν είναι προϊόν εύκολης και παθητικής κατανάλωσης. Το θέατρο σε θέτει ενώπιον κρίσιμων ζητημάτων. Στη σκοτεινή πλευρά του θεάτρου ο θεατής, καθηλωμένος υποχρεωτικά σε μία θέση, υποβάλλεται άλλοτε σε αυτοανάλυση κι άλλοτε σε ερμηνεία του κόσμου ή στις καλύτερες περιπτώσεις σε έναν συνδυασμό τους. Το έργο θέτει συχνά τους θεατές σε μία συνθήκη άβολη, τους φέρνει αντιμέτωπους με τραυματικά, ευαίσθητα, τρωτά σημεία, προσωπικά ή δημόσια.
- Διδάσκεις σε σεμινάρια θεατρικής γραφής εδώ και αρκετά χρόνια. Τι θα έλεγες σε κάποιον που έχει όνειρο να γίνει θεατρικός συγγραφέας;
Να ακολουθήσει το όνειρό του, όπως λένε οι Αμερικάνοι, no matter what.
- Και πώς θα ξεχώριζες αν έχει ταλέντο και μέλλον;
Δεν υπάρχει ταλέντο αλλά ταλέντα, που όταν βρεθούν οι κατάλληλες συνθήκες σύγκλισής τους μπορεί να δημιουργηθεί κάτι πραγματικά ενδιαφέρον. Εγώ φροντίζω να δημιουργώ τις συνθήκες, να δίνω τα εργαλεία.
- Πως είναι να δραστηριοποιείσαι επαγγελματικά σε μία χώρα που δεν υπάρχουν Agents;
Η έλλειψη των Agents (όπως υπάρχουν στο εξωτερικό) κάνει τη ζωή των Ελλήνων συγγραφέων δύσκολη, και κυρίως όσων δεν διαθέτουν τις δεξιότητες να χειριστούν ένα τέτοιο το κομμάτι. Προσωπικά, εξαιτίας αυτού του κενού, έφτιαξα ένα δίγλωσσο site στη διεύθυνση http://www.andreasflourakis.com/ όπου υπάρχουν περιλήψεις των έργων μου, πραγματολογικά δεδομένα, φωτογραφίες από παραστάσεις, καθώς και υλικό από την ευρύτερη λογοτεχνική μου δουλειά.
Δείτε το Δελτίο της Παράστασης, “Ασκήσεις για γερά γόνατα” κάνοντας κλικ εδώ
