Οι εξηγήσεις είναι ένα δώρο που έρχονται άλλοτε αργά, άλλοτε νωρίς, κάποιες φορές ποτέ και σε αφήνουν να αναρωτιέσαι γιατί δεν έμαθες ποτέ το λόγο… Ωστόσο, είναι δώρο, έστω κι αν ακούσεις ό,τι φοβάσαι ή δεν ήθελες ποτέ να μάθεις, γιατί το ξεκαθάρισμα είναι λύτρωση όσο κι αν πονάει…
“Θυμάμαι την τελευταία φορά που βρεθήκαμε. Με ρώτησες πώς μπορώ να είμαι τόσο σκληρή. Πως άλλαξα έτσι, εγώ που ήμουν πάντα γλυκιά, χαμογελαστή και καλοσυνάτη. Γιατί δεν σε κοιτάω στα μάτια όταν μιλάμε, γιατί σου απαντάω απότομα και μονολεκτικά, πώς γίνεται να μη με νοιάζει πλέον, εγώ που μπορούσα να σου μιλάω ασταμάτητα μέρες ολόκληρες.
Θα σου εξηγήσω λοιπόν. Στο σχολείο μας μάθανε πως απαράβατος νόμος της φυσικής είναι ο κανόνας της δράσης -αντίδρασης. Με απλά λόγια, αν με χτυπήσεις, το σημείο επαφής θα κοκκινίσει και θα αισθανθώ πόνο. Η δράση είναι το χτύπημα και η αντίδραση η κοκκινίλα και ο πόνος. Η αντίδραση προκαλείται από τη μεταφορά ενέργειας από το ένα σώμα στο άλλο και έχουμε ως αποτέλεσμα τα παραπάνω. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τις ψυχές των ανθρώπων. Αν μου χαμογελάσεις, η αντίδραση μου θα είναι χαμόγελο. Αν μου μιλήσεις άσχημα θα σου απαντήσω αναλόγως ή απλά θα αδιαφορήσω. Με πρόδωσες; Σε έσβησα. Σφύριξα και έληξες πως το λένε… Τα συναισθήματα δεν έχουν κουμπάκι on-off να ανοίγουν και να κλείνουν όποτε θέλουμε. Ο εγκέφαλος δέχεται εξωτερικά ερεθίσματα, αξιολογεί και αναλόγως αντιδρά. Είτε εκκρίνοντας ορμόνες χαράς και αγάπης, είτε, σε αντίθετη περίπτωση, εκκρίνοντας ορμόνες απαξίωσης και αδιαφορίας. Τόσο απλά. Μη σου κάνει εντύπωση λοιπόν η στάση μου. Είμαι ψυχρή και απόμακρη, αλλά δεν το ελέγχω. Δεν είναι από επιλογή. Όπως όταν σε ερωτεύτηκα. Δεν είχα επιλογή, ούτε έγινε συνειδητά. Πολλοί από εμάς μπερδευόμαστε. Το γεγονός πως για ένα χρονικό διάστημα, δεν εχεί σημασία η διάρκεια, ήσουν το Α και το Ω του άλλου δεν σε καθιστά αναντικατάστατο. Κανείς δεν είναι, άλλωστε. Φαντάσου μετά απο όλα αυτά που μου έκανες να μην άλλαζε τίποτα μέσα μου, πόσο ντεκαυλέ θα ήταν όλα. Φαντάσου μια ζωή χωρίς κανένα συναίσθημα. Ούτε αγάπης, ούτε απαξίας. Δεν το λες ζωή αυτό.
Σε ενημερώνω λοιπόν πως ναι, τον χαρακτήρα μου τον φτιάξανε τα έργα σου. Όπως τότε που ερεθιζόμουν και μόνο με το άρωμα σου, έτσι και τώρα δεν μου κάνει αίσθηση αν δεν ακούσω τη φωνή σου ποτέ ξανά. Πόνεσα, έκλαψα, πληγώθηκα ανεπανόρθωτα, αλλά άντε και γαμήσου. Ο εγκέφαλος μου λειτούργησε και τώρα δε σε θυμάμαι καν. Δεν μπορώ να πω, σε συγχώρεσα. Βασικά, ξέχασα. Μου πέρασε κι ο θυμός, αλλά οι φερομόνες σου δεν πιάνουν πια πάνω μου. Όντως σου βάζω δύσκολα και παίζω με τα νεύρα σου, αλλά έτσι πάει το παιχνίδι, μωρό μου. Αναμφίβολα πάντα θα κατέχεις μια θέση μέσα μου. Μόνο που τώρα αυτή η θέση δεν πέφτει καθόλου κοντά στην ερωτογενή μου ζώνη. Ίσως να βρίσκεσαι στη ζώνη με τις ατυχίες και τις κακές στιγμές. Σίγουρα στο αριστερό μου ημισφαίριο, της λογικής. Ποτέ ξανά όμως στην ερωτογενή μου ζώνη. Μη μπερδεύεις τα συναισθήματα. Αυτό που νιώθω τώρα δεν είναι μίσος, ούτε οίκτος. Απάθεια είναι, που βοηθάει να σε προσπερνάω στο δρόμο όπως κάθε άγνωστο περαστικό. Όλη αυτή η διαδικασία είναι άμυνα. Άμυνα του οργανισμού μας, για να αποβάλλουμε τους τοξικούς ανθρώπους από τη ζωή μας. Ασυνείδητα επιλέγουμε συμπάθειες και αντιπάθειες.
Κλείνοντας, σου χρωστάω και ένα ευχαριστώ. Αχάριστη δεν είμαι. Σε ευχαριστώ λοιπόν για όσα μου έμαθες. Σε ευχαριστώ που μου έδειξες πως ο πόνος δεν κρατάει για πάντα. Σε ευχαριστώ που με κατάφερες και πολλές φορές ξεπέρασα τα όρια μου. Μα πάνω από όλα, σε ευχαριστώ που με διαμόρφωσες. Άλλαξες τον τρόπο σκέψης μου και πλέον ξέρω. Ξέρω και φυλάγομαι, έμαθα να πέφτω σωστά. Έμαθα να μη συγχωρώ παραπτώματα χαρακτήρα. Αυτά είναι επαναλαμβανόμενα. Αυτή ήταν η δική μου αντίδραση λοιπόν στη δράση σου.“
Άφησα το γράμμα στο γραφείο μου επάνω, δίπλα από τον υπολογιστή μου. Να το βλέπω και να μου θυμίζει εσένα. Αυτή είναι η μόνη δική μου αντίδραση στην επίπονη δράση που επέλεξες…
