– Πώς είπατε; Σχέση; Τι είναι αυτό;
– Κάτι που πάει να εκκλείψει…
Ναι, καλά διαβάσατε οι σχέσεις πάνε να εκκλείψουν. Είναι είδος υπό εξαφάνιση, για να μην πω προστατευόμενο είδος.
Γιατί αν θεωρείτε σχέση το βγαίνουμε, διασκεδάζουμε, άντε περνάμε και καλά στο κρεβάτι – πράγμα αμφίβολο για μένα, γιατί όταν δεν αισθάνεσαι κάτι για τον άλλο, είναι ξερό σεξ κι όχι έρωτας. Αλλά μέχρι εκεί, δεν μπορώ παραπάνω και τα προβλήματά σου δικά μου δε θα τα κάνω, μου φθάνουν όσα έχω εγώ. Ευχαριστώ δε θα πάρω!
Πού πήγαν τα ερωτόλογα, οι εκπλήξεις, το CD με τα τραγούδια στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου; Πού πήγε το να σου λέει ότι σε αγαπάει και να σε κοιτάει στα μάτια κι εσύ να χάνεσαι, να νιώθεις μοναδική, στο κέντρο του κόσμου; Τώρα αν θα στο πει – που λίγο σπάνιο το κόβω – δε θα σε κοιτάει καν στα μάτια γιατί δεν το εννοεί, άσε που φοβάται πως θα δεσμευτεί. Ξανά ευχαριστώ δε θα πάρω!
Πού πήγαν οι αγκαλιές και οι περίπατοι σε μια παραλία, το αυθόρμητο χιούμορ, το δάκρυ από τη συγκίνηση που σου προκαλεί η αγάπη του; Που πήγε το πάθος,η λαχτάρα; Που πήγαν τα μικρά σημειώματα που αφήνατε ο ένας στον άλλο; Άντε το πολύ κανένα ποστάρισμα στο fb και πολύ είναι. Είπαμε, ευχαριστώ δε θα πάρω!
Και προτού σκεφτείτε διαβάζοντας πως πετάω στα σύννεφα, δεν ονειροβατώ, σας τα λέω γιατί τα έζησα.
Πού πήγαν, λοιπόν, όλα αυτά; Ένα μεγάλο περίπατο.
Και φταίμε και οι δύο, άντρες και γυναίκες.
Η έλλειψη επικοινωνίας μας έφερε σε αδιέξοδο και το αδιέξοδο σε χωρισμό. Είναι αξιοθαύμαστο το πόσα ζευγάρια χωρίζουν σήμερα.
Έβλεπα ένα οικογενειακό βιντεάκι τις προάλλες και συνειδητοποίησα με μεγάλη μου λύπη πως οι μισοί από αυτούς που έβλεπα είναι σήμερα χωρισμένοι – μετράω και την αφεντιά μου μέσα.
Χάθηκε ο έρωτας, πήγε περίπατο η εμπιστοσύνη, εξαφανίστηκε ο σεβασμός και η συντροφικότητα κι εξατμίστηκε η υπομονή και η συνεργασία. Τη θέση τους πήραν ο εγωισμός, ο θυμός, το ψέμα και η μοναξιά. Πληγωμένοι όπως είμαστε θεωρούμε πως δεν αξίζει να ξαναπροσπαθήσουμε γιατί μια φορά καήκαμε, θα φυσάμε και το γιαούρτι την επόμενη. Κι έτσι επιλέγουμε τη μοναξιά ή εγκλωβιζόμαστε σε ‘σχέσεις’ ανούσιες, επιφανειακές, της μιας νύχτας, άντε των δύο ή οι λίγο πιο τολμηροί των λίγων μηνών, αλλά δίνουμε τόσο όσο, καθόλου παραπάνω και το βράδυ που γυρίζουμε σπίτι μας είμαστε τόσο άδειοι.
Γι’ αυτό σας χτυπάω καμπανάκι, αγόρια και κορίτσια. Ας ξαναγυρίσουμε στα απλά και στα ωραία. Δεν είναι αδυναμία να πεις ‘σ’αγαπώ’. Είναι ομορφιά, είναι μεγαλείο.
Δεν είναι υποχώρηση να πεις στον άλλο ‘Έκανα λάθος, συγχώρεσέ με’. Κι ο άλλος να ξεπεράσει τον εαυτό του και να δεχτεί τη συγγνώμη σου, να κάνετε μια νέα αρχή. Ζητάω πολλά; Ας ερωτευτούμε με την καρδιά κι όχι με το μυαλό κι ας αφήσουμε την επιφάνεια, ας επιδιώξουμε να ζήσουμε το πραγματικό.
Κι αυτό θα το καταφέρουμε μόνο αν διώξουμε το θυμό μας κι αν επουλώσουμε τις πληγές μας ξαναδοκιμάζοντας. Η μοναξιά είναι τιμωρία κι όχι επιλογή.
