Ο κόζμος τρομακτικά έλκεται από την τρομολογνεία.
Αυτό είναι το συμπυκνωμένο μάθημα που θα έδινα σε παιδιά από 2 έως 102 ετών. Ως τσιτάτο, μέχρι και σε τατουάζ θα το χτύπαγα. Να το περιφέρω επιδεικτικά παντού. Με το ζ αντί του σ στη λέξη κόσμος για την ειρωνεία του θέματος και τις λέξεις επιλεγμένες, συγγενικές για την υπερβολή και τον παραλογισμό, που δεν μπορεί να περιγραφεί και να χωρέσει σε μια μόνο πρόταση.
Και εξηγούμαι.
Η παραπάνω δήλωση αφορά όλους τους τομείς της ζωής μας. Σχέσεις ολόκληρες στηρίζονται στην επιβολή τρόμου που δημιουργεί εξάρτηση τόσο στο θύτη, όσο και στο θύμα. Με μια σαφώς διαστρεβλωμένη προσέγγιση της αγάπης, το συναίσθημα αντικαθίσταται με συνεχιζόμενη, συχνά υπαινικτική απειλή απώλειας, εγκατάλειψης, αδιαφορίας, κινδύνου, προκειμένου να συνεχίσει το θύμα να εξαρτάται από τον θύτη του. Η τάση αυτή αφορά σχέσεις γονικές, ερωτικές, ό,τι κυκλοφορεί με την ταμπελίτσα “σχέση”.
Όμως δεν σταματάει εκεί, ούτε εξαντλείται σε προσωπικές σχέσεις, αντίθετα προβάλλεται και ευνοείται ακόμα και από «ειδικούς» που κάνουν κήρυγμα και διαμορφώνουν άποψη για το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουμε, να συμπεριφερόμαστε, να αναπνέουμε, να ζούμε…
Ένα πολύ μοντέρνο παράδειγμα τρομολαγνείας και υπερβολής είναι και η περιβόητη παρουσία παιδιών στα social media. Αυτά τα σύγχρονα τέρατα, που τα τρέμουμε, αλλά με έναν μαζοχιστικό τρόπο, όλοι τα υπερχρησιμοποιούμε. Αυτά που επιτρέπεται να ανεβάζουμε τα φαγητά μας, τα γλυκά μας, τα σκυλιά μας, τα απόκρυφά μας, τα φανερά μας, αλλά όχι τα παιδιά μας, τα οποία στάνταρ έχουν από μια σελίδα σε κάποιο σοσιαλ, στα κρυφά για να επικοινωνούν με τους συμμαθητές/φίλους.
Τόνοι και τόνοι αρθρογραφίας έχουν κυκλοφορήσει για τον αφορισμό, τον εκφοβισμό και τη δραματοποίηση μιας κατάστασης που ούτως ή άλλως, αποτελεί τεράστιο μέρος της ζωής μας, της επικοινωνίας μας, της έκφρασής μας, αλλά και συχνά της δουλειάς μας. Και όσο τα τρέμουμε τόσο τα χρησιμοποιούμε, όσο τα κατηγορούμε, τόσο καταφεύγουμε εκεί, να βγάλουμε τον πόνο μας, αποτελώντας, φυσικά, το τρανό παράδειγμα για τα παιδιά μας, με τη δικαιολογία του «η μανούλα ξέρει, ενώ εσύ είσαι μικρή/ος», δήλωση – έκρηξη για τα παιδικά αυτιά, που ειδικά εκεί κάπου στην εφηβεία, θα καταφύγουν στα ψέμματα, προκειμένου να μπουν στο μαγικό χώρο. Αυτόν το χώρο που έχει ήδη μυθοποιηθεί από τις απαγορεύσεις και τις παντός είδους αγορεύσεις.
Παλιά ήταν οι Beatles που ήταν μαλλιάδες, οι Rolling Stones που ήταν σατανιστές, μετά η τηλεόραση, τα κινητά τηλέφωνα, η ακτινοβολία, το μόντεμ που θα σου κάνει καρκίνο, κάτι θα βρίσκουμε να δημιουργούμε καθεστώς υπερβολής και τρόμου, έτσι να έχουμε κάτι που θα το μεγιστοποιήσουμε στο έπακρο, ώστε να πάρει διαστάσεις φοβίας και απειλής, προκειμένου να επιβάλλουμε, όποτε μας εξυπηρετεί, τον έλεγχο, ενώ μαζοχιστικά αυτό που αφορίζουμε, παράλληλα το υιοθετούμε.
Σε όλα τα καινούργια η φάση της προσαρμογής είναι το πιο δύσκολο πράγμα. Να ξεχάσεις αυτά με τα οποία «έχουν διδαχθεί γενιές και γενιές» και να υιοθετήσεις αυτό που χρειάζεται η τωρινή γενιά, που θα σε αμφισβητήσει και θα σε κριτικάρει, που θα σε αποδομήσει και θα σε ξαναχτίσει με ταχύτητα δευτερολέπτου. Όσο δηλαδή, χρειάζεται ακριβώς, για να αποκτήσει πρόσβαση σε όποια πληροφορία επιθυμεί με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Με τη βοήθεια αυτού του «τέρατος» για το οποίο ο εγκέφαλός των σύγχρονων παιδιών έχει προετοιμαστεί ήδη μια γενιά πίσω, ώστε να το αγκαλιάσει και να το ενσωματώσει στην καθημερινότητά του με την ίδια ευκολία που εσύ αγκάλιασες την τηλεόραση και τις ατελείωτες ώρες που πέρασες με τον κοντρόλ στο χέρι, ενώ ωρυόταν η μάνα ότι το μυαλό σου θα γίνει σούπα. Τελικά έγινε; Κι αν ναι, φταίει η τηλεόραση; Φταίει η Κάντυ-Κάντυ; Ο Νιλς Χόλγκερσον; Οι Άγγελοι του Τσάρλι;
Με ποιο ακριβώς δικαίωμα ζητάμε από τα σημερινά παιδιά να απομονωθούν και να περιοριστούν στις επιλογές της μαμάς, που φοβαται το facebook, αλλά κάθε δεκάλεπτο ανεβάζει και μια φωτογραφία; Με ποιο δικαίωμα δεν τους προσφέρουμε τη δική μας εμπειρία και συμμετοχή σε αυτόν τον χώρο, με σκοπό να τους καθοδηγήσουμε και να τους κάνουμε μαθήματα ορθής ψηφιακής συμπεριφοράς, αντί να τους αφήνουμε κρυφά να εκτίθενται; Γιατί θα το κάνουν ούτως ή άλλως. Με ποιο δικαίωμα τους τρομοκρατούμε ενάντια σε ένα μέσο, που σαφώς κρύβει κινδύνους, όπως και οτιδήποτε μας περιβάλλει, άλλωστε κι όσο πιο νωρίς τους αντιμετωπίσουμε μαζί, τόσο πιο εύκολα θα πάψουν να αποτελούν απειλή για το παιδί μας;
Την πρόληψη και την προστασία καλό θα ήταν να μην την ψάχνουμε σε αναμασημένες φοβίες και υπερβολές παλιακού τύπου. Ζούμε σε απαιτητικές εποχές και μέρος της μελλοντικής επιβίωσης μας θα αποτελέσει σε τεράστιο βαθμό η ικανότητά και η δεξιοτεχνία μας στον τομέα της επικοινωνίας, της προβολής και της προώθησης σε επαγγέλματα, που ούτε μπορούμε να φανταστούμε ακόμα.
Μακριά λοιπόν από σόσιαλ τέρατα, ψέμματα και περιττές τρομολαγνείες, άρχισε να διαμορφώνεις την προσωπικότητα του παιδιού σου, μέρος της οποίας θα είναι και η περσόνα του στα μίντια. Άρχισε να του δείχνεις το δρόμο ανοιχτό, με ενδεχόμενες προκλήσεις και όχι απειλές και ορατούς ή αόρατους κινδύνους, προκειμένου να παρατείνεις λίγο ακόμα την δική σου ανάγκη εξάρτησής τους από την ελεγκτική σου μανία. Η οποία προφανώς και μεταφράζεται σε προστασία και αγάπη στη δική σου συνείδηση. Δυστυχώς, δεν είναι όμως.
ΥΓ. Απόσπασμα στην NY Post :
“The truth is that very few children actually get attacked by sexual predators, and of the 25 prosecuted cases a year [nationally] of children who met up for sex with someone they met online, they had all exhibited problems in their offline behavior….. Teens who are most at risk online are often struggling everywhere.” (Η αλήθεια είναι ότι πολύ λίγα παιδιά δέχονται στην πραγματικότητα σεξουαλική επίθεση κι από τις 25 περιπτώσεις που έφτασαν στη δικαιοσύνη, παιδιών, που συναντήθηκαν για σεξουαλικούς λόγους με κάποιον που γνώρισαν online, όλα τους είχαν παρουσιάσει προβλήματα στην offline συμπεριφορά τους. Συνήθως οι έφηβοι που είναι έρμαια σε κινδύνους στο διαδίκτυο είναι εκείνοι που γενικά έχουν προβλήματα συμπεριφοράς σε όλους τους τομείς της ζωής τους. )
