(Σενάριο ταινίας από τον Αλέκο Γκονζαλεζίδη ο οποίος μου είπε ότι το χαρίζει αφιλοκερδώς σε όποιον γνωστό σκηνοθέτη σκεφτεί μια εξίσου καλή αρχή ταινίας.)
Ποτέ δεν τους άρεσαν τα προκαταρκτικά. Ή τα έκαναν μετά τους οργασμούς τους. Και οι δυο μάστορες στον έρωτα, απλά έπιαναν στην ατμόσφαιρα κάτι ταυτόχρονα. Πενήντα χρόνια τώρα. Αυτή απλά γύριζε την πλάτη και έβγαζε το βρακί της. Αυτός τον έμπηγε. Απλά πράγματα.
Ο γέρος γύρισε στο κρεβάτι από το πρωινό κατούρημα και την βρήκε έτσι έτοιμη. Οπότε έβγαλε κι αυτός το βρακί του. Το πουλί ήταν πάντα έτοιμο, χάρισμα κληρονομικό μάλλον. Κι ο μπαμπάς του ως τα βαθιά γεράματα έτσι ήταν. Η γριά χωρίς καν να κοιτάξει το έπιασε να το κεντράρει. Είπαμε, προκαταρκτικά δεν υπήρχαν στην σχέση τους. Για κάποιο λόγο ο γέρος δεν είχε ήδη αρχίσει την επίθεση, οπότε αυτή σηκώθηκε και τον καβάλησε έτσι όπως ήταν. Reverse cowboy το λένε οι Αμερικάνοι, ανάποδο γαμώτο το έλεγε ο γέρος για πλάκα.
Μετά από μισό αιώνα πήδημα ακόμα τρελαινόταν για την φάση. Με μαεστρία κουνιόταν από πάνω του κρατώντας τα πόδια του για να κάνει και τσαλίμια. Τίποτα δεν την σταματούσε τώρα στον δρόμο προς τον οργασμό, ήταν σαν τραίνο.
Κι όμως σταμάτησε. Είχε ξανατύχει ο γέρος να μην κουνιέται πολύ. Αλλά όχι τόσο. Ήταν σαν…όχι ήταν ακριβώς…ο γέρος ήταν νεκρός. Ο τελευταίος χτύπος της καρδιάς του έστειλε αίμα εκεί που χρειαζόταν. Μετά rigor mortis, το φαινόμενο της μεταθανάτιας στύσης που παρατηρείται και στους κρεμασμένους πολλές φορές από τις χημικές αλλαγές στο σώμα μετά τα πρώτα στάδια θανάτου.
Το πλάνο αρχίζει από το πρόσωπο της γριάς. Ένα μείγμα ηδονής και ανησυχίας καθώς αρχίζει να απομακρύνεται η κάμερα. Με το ξεzoom βλέπουμε τα βυζιά της αλλά με κουλτουριάρικο τρόπο, επαρκώς κρεμανταλάδικα για κουλτουριάρικη ταινία, ακόμα και Γαλλική. (Δέχομαι προτάσεις και από Γάλλους σκηνοθέτες αρκεί να μην 
έχει μουσική με ακορντεόν σε αυτή τη σκηνή.) Τα δάκρυα τρέχουν από τα μάτια της αλλά με τα χέρια της ακόμα πιλατεύει τις ρώγες της αισθησιακά και κουνιέται πάνω στον νεκρό σύντροφό της με αποφασιστικές κινήσεις. Η κάμερα έχει πια περάσει πάνω από το ταβάνι (κάντε τρύπα κάπως παιδιά, τι σκατά, για την Τέχνη σκεφτείτε πως θα γίνει το πλάνο με την μια) και βλέπουμε ολόκληρο τον νεκρό γέρο με μια γαλήνια έκφραση κάβλας και αγάπης.
Η αντίθεση μεταξύ του νεκρού του σώματος και της γριάς που ακόμα τον πηδάει γίνεται μεγαλύτερη επειδή αυτός είναι λίγο μπλε (με μακιγιάζ και εφέ στο post production) και αυτή αναψοκοκκινισμένη λίγο πριν έρθει ο θεαματικός τελευταίος της οργασμός μαζί του. (Τον οποίο δεν βλέπουμε.)
Το όνομα του σεναριογράφου να πέσει πριν το όνομα του σκηνοθέτη βέβαια γιατί όλη την δουλειά εγώ την έκανα. Μόνο τα φώτα δεν είπα που να βάλετε, πουλιά, χέρια, βυζιά, όλα τα κανόνισα.