Λοιπόν μετά από ένα σωρό συμβουλές και κολοκύθια τούμπανα που εγώ τα διάβασα, εσύ τα διάβασες, αυτός, αυτή, αυτό, τα διάβασε, κατέληξα στη μία και μοναδική λύση αυτοβελτίωσης που κάποιες φορές πιάνει, ώστε κι αν δεν θεραπεύεται η υστερία, τουλάχιστον κοντρολάρεται.
Απευθύνομαι βέβαια σε μάνες (ναι, κορίτσια, έχουμε πιο ανεβασμένες τις μπάρες τις υστερίας), αλλά αυτό ταιριάζει και στους μπαμπάδες και είναι ιδιαίτερα διασκεδαστικό, αν φυσικά εκεί που είσαι ένα βήμα πριν το εγκεφαλικό, δώσεις το απαραίτητο οξυγόνο στον σουπιασμένο εγκέφαλό σου, να σκεφτεί.
Μια ανάσα, breathe in, breathe out και εφάρμοσε το κόλπο.
Το μόνο που χρειάζεσαι να κάνεις, είναι να φέρεις την εικόνα του παιδιού σου σε καρέκλα ψυχαναλυτή.
Δες το σαν ταινία. Κάνε μια προβολή στο μέλλον.
Φαντάσου το σπλάχνο σου, αστέρα σε υπερπαραγωγή, που έχει χαλαρώσει και εξιστορεί τα παιδικά του βιώματα και τις αναμνήσεις του από εσένα.
Τι θα ξεφούρνιζε άραγε για την αφεντιά σου;
Για εμένα είμαι σίγουρη πως οι κόρες μου θα έλεγαν τα εξής:
– Κάποτε πίστευα πως το δεύτερο όνομά μου είναι «Χριστέ και Παναγία μου».
-Όλες οι προτάσεις συχνά τελείωναν στο συμπέρασμα «ααα…δεν πάμε καλά!».
– Ακόμα δεν κλείνω μάτι αν δεν σκεφτώ, όχι αρνάκια, αλλά τη φράση «πλύνε τα δόντια σου και πέσε επιτέλους στο κρεβάτι, θα σέρνεσαι αύριο στο σχολείο!».
– Αν το έτερο ήμισυ δεν μου ουρλιάζει και δεν μου τα χώνει κάνοντάς μου κήρυγμα με το δάχτυλο σηκωμένο και το φρύδι ακόμα πιο ψηλά να πιάνει φράντζα μεριά, έχω μια ενδόμυχη ανασφάλεια πως δεν με νοιάζεται.
– Για χρόνια νόμιζα ότι ήταν μια κάποια αδυναμία στο έντερο, αλλά τελικά κατάλαβα πως η εκτεταμένη παραμονή της μαμάς στο μπάνιο, ήταν μια παρένθεση προστασίας και ιερής ηρεμίας. Να μπορέσει να πάρει δυνάμεις για αυτό που την περιμένει.
– Επίσης, μου πήρε κάμποσο καιρό να ξεπεράσω τα ενοχικά σύνδρομα για τότε που κάποιος με ρώταγε ξαφνικά «τι κάνεις;» και έπρεπε να απαντήσω με ηρεμία «καλά ευχαριστώ». Ακόμα δεν το καταφέρνω.
– Με τα χρόνια έμαθα ότι τα ρήματα χρησιμοποιούνται και σε άλλες εγκλίσεις εκτός από τις προστακτικές «Σήκω, ντύσου, πιες το γάλα σου, μάζεψε το δωμάτιό σου…».
– Το μόνο ρήμα που άκουγα συχνά σε πρώτο πρόσωπο και χωρίς προστακτική ήταν το «σ’ αγαπώ».
– Καταλαβαίνω, φρίκαρε λίγο ώρες-ώρες η μαμά μου, αλλά είμαι σίγουρη πως έκανε ό,τι μπορούσε γίνω καλύτερος άνθρωπος, εκτός κι αν τα είχε κάνει πλακάκια μαζί σου ψυχίατρε για ποσοστά, από αυτά που θα μου πάρεις.
Λοιπόν. Θέλει χιούμορ, θέλει προσήλωση, για να πετύχεις τη μέθοδο και κυρίως αυτοσαρκασμό…
Να κοιτάζεις κάθε μέρα τον εαυτό σου κατάματα στον καθρέφτη, όπως ακριβώς σε κοιτάζουν και ένα ζευγάρι αθώα μάτια, περιμένοντας από σένα τα πάντα.
Ένα ζευγάρι μάτια, που βλέπουν μέσα από εσένα τον κόσμο, αντιλαμβάνονται τη ζωή από τις δικές σου εμπειρίες και κατευθύνσεις, κρέμονται από τα χείλη σου, ανησυχούν όταν δεν είσαι κάπου τριγύρω.
Οφείλεις να κάνεις την αυτοκριτική σου, λιακάδα στη ζωή τους.
Αξίζει, γίνεσαι καλύτερος, έστω και αν σου συμβαίνει μόνο τις λιγοστές φορές που σου κάθεται η μέθοδος και διαθέτεις ισχυρή ψυχραιμία να κάνεις την υπέρβασή σου.
Να αφήσεις τον εγωισμό να πέσει στο πάτωμα και να το φανταστείς…
Τι σώψυχο θα ξεφούρνιζε το σπλάχνο σου για εσένα;
Πάρε και άσμα, γιατί έτσι χαλαρώνω καλύτερα πάντα… και γιατί μ’ όλες τις φωνές ποτέ δεν έμαθε τι σ’ έκανε να κλαις…
