Δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι από όλα είναι αυτό που με εξοργίζει περισσότερο αυτή την εποχή. Άργησα-ξάργησα, κατέληξα. Όλα, μα όλα.
Έβλεπα μια ομιλία ενός πολιτικού, δεν είναι σημαντικό ποιος ή ποια ήταν γιατί έτσι ή αλλιώς δεν έχουν ως ύπαρξη στην ζωοπανίδα κανένα λόγο ύπαρξης. ‘Οσα έλεγε ήταν εξαιρετικά εξωγήινα και εξοργιστικά, για μένα όμως ήταν σα να άκουγα ένα γλυκό νανούρισμα.
Καθώς το μυαλό χαλάρωνε με τα χιλιοειπωμένα παραμυθάκια με δόση μελούρας του ’60, μου ήρθε, δεν ξέρω πώς, αυτό που με ρώτησε μια καλή, έστω και μακρινή φίλη: “Νιώθεις ακόμη οργή;” και όλα όσα ακολούθησαν έως το τέλος της φιλίας μας.
Και επειδή όταν σου έρθει το κατακέφαλο να κρατάς πισινή και για το ανεγκέφαλο που θα έρθει αμέσως μετά με ταχύτητα του Εντερπράηζ, ε ναι, το έπαθα το διάστρεμμα στο κρανίο. Οι εικόνες και κυρίως οι διάλογοι μεταξύ μας άρχισαν να πέφτουν με ταχύτητα φωτός.
Βαρέθηκα να παριστάνω πως τάχα “ο κήπος είναι ανθηρός” τη στιγμή που μας έχει πνίξει η σκατίλα. Σιχάθηκα να παριστάνω το χαζοχαρούμενο σπαταλώντας τον εαυτό μου σε κενές κοινωνικές επαφές φτιασιδώνοντας το κουφάρι της πραγματικότητάς μας.
Δεν άφησα περιθώριο διαφωνίας. Το ταλέντο να κάνω εχθρούς τέτοιου είδους φιλαράκια, με χαρακτηρίζει.
Αν θελήσω να βάλω για πρεστίζ και μια πρέζα άλλοθι, λίγο από ψυχολογία, πιθανολογώ η αντίδρασή να ήταν υπερβολική. Τα είχα μαζεμένα όμως. Να προσθέσω κιόλας πως το “κολλητούλι” ήταν ως και το ’09 ψηφοφόρος του συγκεκριμένου πολιτικού, διότι ένα βολεματάκι, έστω ξώφαλτσο το είχε, εξ ου και το ροζαλί της ζωής του. Ως εκεί έφτανε το μυαλό του, αναγνώριζε χωρίς να το αντιλαμβάνεται τις ελλείψεις του και για αυτό χαιρόταν για όσα ήρθαν ουρανοκατέβατα.
Σπίλωσα την εικόνα που με κόπο ή κόπυ-πέηστ έχτισε. Όπως ο κάθε κώλος με Ω παρακαλώ, να χωράει πράμα, που ανέξοδα ζωγραφίζει λουλουδάκια, πεταλουδίτσες και ό,τι άλλο πετούμενο είναι του γούστου του. Να μη στεναχωρηθεί κανένας. Όλα δικά σου μάτια μου. Αλλά βάρδα αν τυχόν βάλεις το γυαλί στο μάτι. Η εικόνα τότε καθαρίζει και είναι τίγκα στο μυγόχεσμα που έλεγε μια θειά μου. Να μην το πω; Το είπα κι έγινε η ροζ εικόνα σαν την Γκουέρνικα του Πικάσο.
Αν με ρωτούσε σήμερα η καλή φίλη που σίγουρα θα φταρνίζεται τώρα κατά πόσο νοιώθω “οργή ακόμη”, θα της απαντούσα στη στιγμή,
“Μπα, μόνο μίσος.”
Ή αυτοί, ή εγώ. Με την γνώση πως με το “εγώ” είμαστε οι πολλοί.
Φωτογραφία: Sylvie Wagner
