Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός των media για να το καταλάβεις. Σε ανύποπτο χρόνο (δηλαδή όχι πάνω στις εκλογές, λίγο πιο πριν) αρχίζουν τα λανσαρίσματα. Φέτος συνδυάστηκαν και με τα λανσαρίσματα κομμάτων. Κάνει ο κάθε πικραμένος έναν σχηματισμό μπας και πιάσει κάνα 1.5% ή τον ζητήσει το παλιό του κόμμα γιατί “είχε ρεύμα”. Κάπως έτσι και οι επίδοξοι εκδότες.
Κάνεις ένα site, μαντρώνεις 5-6 βλάκες που νομίζουν ότι μας ενδιαφέρει η γνώμη τους. Σελίδα Facebook, Twitter και όλα τα άλλα. Ρίχνεις μερικά λεφτά να δείχνει επαγγελματικό. Μετά ρίχνεις μερικά λεφτά ακόμα να μαζέψεις followers και κλικ. Διαφήμιση στο Facebook ή άλλες πληρωμένες μέθοδοι για όλα αυτά. Πληρώνεις για λίστες email ή ζητάς από βουλευτές, όλο και κάποιο USB έχουν από την περιοχή τους… Γράφεις κάνα “προκλητικό” άρθρο, δυσφημείς κάποιον διάσημο να σε πάρει πρέφα η πιάτσα και να δώσεις στίγμα. Αρχίζεις “αντικειμενικός” και σιγά σιγά δείχνεις προτίμηση αριστερά, δεξιά ή όπου νομίζεις ότι θα πουλήσεις.
Δεν θα πουλήσεις βέβαια φύλλα εφημερίδας, ούτε κλικ τελικά. Θα βρεις έναν κλασσικό Έλληνα επιχειρηματία που για τους δικούς του λόγους θέλει ή δεν θέλει κάποιον στην εξουσία. “Ψιτ, Βγενόπουλος, θες να κάνουμε ένα ΣΥΡΙΖΟμάγαζο;” ή “χελόου Μίστερ Βαρδινογιάννης, στάξε να τα χώσουμε στον ΧΨΩ”. Το “στάξιμο” είναι από 200 ως 800 χιλιάρικα συνήθως, δηλαδή αρκετά καλή μπάζα για να τρέχεις κάνα χρόνο άνετα και αξιοπρεπώς χωρίς να χρειάζεται να περνάς από εκεί συχνά και να φαίνεται η σχέση.
Μακάρι να μου γράφατε σχόλια από κάτω ότι είναι θεωρίες συνωμοσίας αυτά. Η ελληνική πραγματικότητα είναι. Το ξέρουμε όλοι και το ζούμε. Τουλάχιστον να γράφουμε ονοματεπώνυμα καμιά φορά όμως ρε παιδιά, ε;
