Τι δεν έμαθαν τα άλλα κόμματα από την Χρυσή Αυγή

Διαβάζω μια από τις πολλές αναλύσεις του ‘φαινομένου’ της Χρυσής Αυγής:

“Η ανατροπή του κοινωνικού συμβολαίου της Μεταπολίτευσης, που επιχειρεί η νεοφιλελεύθερη πολιτική του Μνημονίου, έχει ως αποτέλεσμα να διαρραγεί η κοινωνική συμμαχία που συγκρότησαν μετεμφυλιακά οι κυρίαρχες τάξεις στην Ελλάδα. ”

Αχά.  Γιατί πήγαν ψηφοφόροι δεξιά, πιο δεξιά, ΛΑΟΣ και μετά Χρυσή Αυγή.  Σε ποιες περιοχές διχοτομήθηκε ή …τριχοτομήθηκε λέει η δεξιά.  Πως η κοινωνία μας έφτασε σε αυτό το σημείο και άλλες περισπούδαστες πολιτικές αναλύσεις για τηλεπαράθυρα και συζητήσεις στο Facebook.

Αλλά κανείς δεν κοιτάει την Χρυσή Αυγή σαν πολιτικό προϊόν.  To οποίο εξωτερικά δείχνει φρέσκο και ενδιαφέρον.   Κάνουν και άλλα κόμματα κατασκηνώσεις;  Θα έκαναν ίσως αλλά εμείς δεν το μάθαμε ποτέ.   Φοράνε όλοι ίδια μπλουζάκια να νιώθουν μάγκες;   Κάνουν γυμναστική;  Τραγουδάνε ύμνους μαζί;   Όσο ανόητα ή ανησυχητικά κι αν μας φαίνονται από περιεχόμενο όλα αυτά, αποτελούν σοβαρούς παράγοντες διαφοροποίησης, ειδικά στους νέους.  Καλό παράδειγμα οι συγκεντρώσεις.  Όλο Σύνταγμα, Σύνταγμα, Σύνταγμα, το βαρεθήκαμε.   Αν είναι να κάνω μια ώρα να φτάσω στο κέντρο, κάνω δυο και πάω Θερμοπύλες καλύτερα.  Γελάμε στην εθνική στο πούλμαν, κάνουμε ένα μπανάκι ιαματικό και πάμε μετά για κοψίδια ή σε ψαροταβέρνα.  Μια χαρά μου ακούγεται.

Ενστάσεις τύπου “ναι, αλλά αυτά που θα πούνε εκεί είναι φασιστικά/ρατσιστικά/ναζιστικά/εθνικιστικά….” προϋποθέτουν ότι το εκλογικό σώμα ενδιαφέρεται ή καταλαβαίνει ιδιαίτερα τις διαφορές.   Αυτά που θα πούνε θα είναι λόγια, όπως όλα τα άλλα κόμματα.

Η Χρυσή Αυγή διαφοροποιήθηκε όχι επειδή είναι ακροδεξιοί, ούτε μόνο επειδή υπάρχουν πολλοί ρατσιστές στην Ελλάδα.   Σε ένα θολό πολιτικό πεδίο που έχουμε συνηθίσει οι πολιτικοί να μην λένε ούτε να κάνουν ουσιαστικά τίποτα, είναι ξεκάθαροι:  “Θα κάνουμε αυτό που πιστεύουμε όπως γουστάρουμε, όποτε γουστάρουμε και δεν δίνουμε λογαριασμό.”  Στον αληθινό κόσμο τα πράγματα είναι πολύπλοκα.  Η δημόσια διαβούλευση, ο συγκερασμός διαφορετικών θέσεων, οι μηχανισμοί για να γίνουν αλλαγές παίρνουν χρόνο.  Βγαίνουν νερωμένες ή και άχρηστες πρωτοβουλίες που ξεκίνησαν με τις αγαθότερες των προθέσεων.   Ένα 15χρονο ή 17χρονο παιδί τι νομίζετε προτιμάει σαν “φάση”;  Να κάτσει σε ένα γραφείο να συζητάει, να κολλάει αφίσες ή να βγει με άλλους “μάγκες” και να κάνουν “μαγκιές”;

Αλλά η Χρυσή Αυγή αποφασίζει και διατάζει.  Τόσο απλά.   Θέλουν να ταϊσουν φτωχούς Έλληνες;  Βουρ!  Δεν θα κάτσουν να αναλύσουν τι και πως.   Είναι σωστό να βοηθάς φτωχούς;  Ναι, σίγουρα!   Είναι λάθος να κάνεις διακρίσεις λόγω καταγωγής;   Ε….εξαρτάται…κοίτα να δεις…να το συζητήσουμε….ξέρεις στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια….   Εξίσου φρέσκια είναι η οπτική της Χρυσής Αυγής στα πολιτικά πράγματα.  Όχι ότι είναι φρέσκο πράγμα ο ναζισμός αλλά σκεφτείτε ένα νέο παιδί να μπλέξει διαβάζοντας τις θέσεις ενός κόμματος για την μετανάστευση.  Και από την άλλη μια απλή, απλούστατη, ανάγνωση του ίδιου θέματος από τον Μιχαλολιάκο.

Ζούμε σε εποχή που οι νέοι άνθρωποι δεν διαβάζουν βιβλία.  Και οι μεγαλύτεροι έχουν εθιστεί στις γρήγορες ατάκες, είτε στο διαδίκτυο ή στον τίτλο της εφημερίδας ή στο τηλεοπτικό σποτ.   Δεν πιστεύουμε τα κόμματα, ούτε ότι πιστεύουν αυτά που λένε οι πολιτικοί.  Η ανάγνωση της Χρυσής Αυγής σαν προϊόν μπορεί να ενοχλεί αλλά είναι – για πολλούς ψηφοφόρους – τελικά το πιο σημαντικό στοιχείο διαφοροποίησης.   “Εμείς θα δράσουμε, θα κάνουμε πράγματα, δεν θα μπλέξουμε”.  Καθίστε εσείς και διαβάστε πολυσέλιδη ανάλυση αν θέλετε στην εφημερίδα σας…