Με λίγη νοσταλγία, σαν να έχεις διαβάσει μυθιστόρημα του Γρηγορίου Ξενόπουλου και σενάρια ταινιών του ’50 και του ’60, καμιά φορά σου έρχεται στο μυαλό πώς θα ήταν να ζούσες στην παλιά Αθήνα.
Κατηφορίζοντας από την Αλεξάνδρας, να περιδιαβαίνεις την τεράστια οδό Πατησίων, να φτάνεις στην ολοστρόγγυλη και όμορφη πλατεία Ομονοίας (ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν είναι πλέον στρογγυλή και ασχήμηνε τόσο), να ανηφορίζεις προς το Σύνταγμα, να περπατάς παράλληλα στο παλιό τραμ στην λεωφόρο Αμαλίας και να μπαίνεις στα στενά της πλάκας… και με τους ήχους της παλιάς λατέρνας να παίρνεις το δρόμο για Ακρόπολη! Και αργότερα, εκεί κατά το βραδάκι, να κατευθύνεσαι προς το Φάληρο να δεις λίγο θάλασσα!
Τι λέτε, πάμε μια βόλτα;
Ξεκινάμε από το ύψος των Αμπελοκήπων…
Περπατάμε ανέμελα στην οδό Πατησίων… 
Στη γωνία Πατησίων και Πανεπιστημίου, συναντάμε πλανόδιους εμπόρους… 
Φτάνουμε και κοντοστεκόμαστε για λίγο στην πλατεία Ομονοίας, τι ωραία που ήταν! 
Φτάνωντας κοντά στη Βουλή, να χαιρετήσουμε τον Τροχονόμο; 
Να πιούμε έναν ωραίο καφέ στον Ζαχαράτο, στο Σύνταγμα;
Μετά πάμε προς Ζάππειο, χαλαρά, στη λεωφόρο Αμαλίας…
Μια μικρή στάση στους Στύλους του Ολυμπίου Διός… 
Μέσα στα στενά της πλάκας… 
Τον βρήκαμε τον παππού με τη λατέρνα! 
Κοίτα τι όμορφα στην Ακρόπολη… 
Σας έταξα όμως και μια απογευματινή βόλτα στο Φάληρο!! 