Μπήκα με εμφανή ανησυχία στο φαρμακείο μια κατακαημένη Πέμπτη, αφού είχα κρασάρει και βάλει τα κλάματα χωρίς λόγο μπροστά σε έναν φίλο, εξηγώντας ότι η διάθεσή μου σερνόταν στο πάτωμα, όχι για κάποιον συγκεκριμένο λόγο. Έτσι απλά και ανησυχητικά.
- “Νιώθω ατονία, κουρασμένη, βαριέμαι να κάνω το οτιδήποτε, δεν μπορώ να ξυπνήσω το πρωί, αλλά ακόμα κι αν ξυπνήσω δε θέλω να σηκωθώ. Με ενοχλούν τα πάντα και μου χαλάνε την αισθητική το 80% των ανθρώπων που συναντώ, κυρίως με τη συμπεριφορά τους.” (Απέφυγα να αναφέρω ότι ακριβώς έτσι ένιωθα και για την ίδια την πωλήτρια, που με εξυπηρετούσε, γιατί εκείνη τη στιγμή η απελπισία είχε βαρέσει κόκκινο και χρειαζόμουν τη βοήθειά της, παραβλέποντας τη μπλε ικεκτρίκ – μπλιαχ σκιά της που είχε απλωθεί από το βλέφαρο, μέχρι και τον αφαλό της, μη σου πω)
- “Α, κατάλαβα χρειάζεστε βιταμίνες“.
- “Ακριβώς γι αυτό ήρθα, για βιταμίνες, αλλά δεν ξέρω ποια από όλες μου λείπει πιο πολύ“.
- “Θα σας δώσω μια πολυβιταμίνη με συνένζυμο Q10. Αυτό θα σας τονώσει, θα δείτε“.
- “Βρε, αν μου λείπει το συνένζυμο δώσε το μου να κάνει τα θαύματά του“.
Και ξεκίνησα την αγωγή.
Την επόμενη μέρα, Παρασκευή, είχα πάρει απόφαση να αλλάξω κομμωτήριο, μανικιουρίστα, γυμναστήριο, θήκη στο κινητό μου, σεντόνια στο κρεβάτι μου, οδοντόβουρτσα, κρέμα μαλλιών, σαμπουάν, μάρκα τσιγάρων… αν κάπνιζα, χώρα, πλανήτη, ταυτότητα, τον κόσμο όλο.
Το συνένζυμο είχε αρχίσει να λειτουργεί.
Τα άλλαζα όλα. Κάθε μέρα και κάτι νέο.
Τη μεθεπόμενη μέρα, Σάββατο, μετά από 10 ώρες ύπνου σε νέα σεντόνια, με νέες ανταύγειες και ένα χάλια μανό στα νύχια, έλεγα πόσο κακό μου είχε κάνει η έλλειψη αυτού του συνένζυμου στη φίλη μου, πίνοντας ένα τσάι. Μετά δυο ώρες ρεπετισιόν φάσης, πίνοντας καφέ στην αδερφή μου. Μέχρι το βράδυ είχα πιει σαράντα καφέδες και αφεψήματα, είχα δει αγαπημένα μου πρόσωπα, είχα αναλυσει, ξαπλώσει, γυρίσει πλευρό σε όλες τις πιθανές όψεις της ατονίας που με χτύπησε εκεί μετά τις γιορτές και μου φαίνονταν όλα μαύρα και άραχνα. Βουνό. Οροσειρά, χιονισμένη και παγωμένη.
Όταν ξημέρωσε Κυριακή συνεχίστηκε το τουρ αγάπης, με φίλους, χωρίς να αναφέρω στην πρώτη παρέα τίποτα, απλά απολαμβάνοντας τις δικές τους ιστορίες. Το βράδυ τα ξαναείπα, ξεφόρτωσα και τις τελευταίες χαζές ανησυχίες σε ακόμα έναν φίλο, πίνοντας ένα υπεροχότατο κατακόκκινο κοκτέιλ. Και ενώ φυσικά είχα φροντίσει να καταστρέψω την ήδη υπάρχουσα θήκη στο κινητό μου, για να έχω πλέον κάθε δικαιολογία να πάω να αγοράσω μια νέα πολύχρωμη θήκη.
Τη Δευτέρα, ξυπνώντας πιασμένη από το νέο γυμναστήριο που σαφώς είχε πιο βαριά προγράμματα, κατέβασα άλλο ένα συνένζυμο και άρχισα να βλέπω τον κόσμο με άλλο μάτι. Ναι, ίσως να μπορούσα να αλλάξω και τον κόσμο όλο τελικά, με τη βοήθεια αυτού του μαγικού χαπιού.
Για να μην τα πολυλογώ μια βδομάδα μετά το κρασάρισμα και την έναρξη της αγωγής, είμαι έτοιμη να αλλάξω ριζικά τα πάντα και κυρίως την ίδια μου την κοσμοθεωρία. Να ξεριζώσω ότι μου τρώει ενέργεια και να με βάζω στη σωστή πρίζα. Να συναντώ μόνο όσους αξίζει τον κόπο να συναντήσω, πλάσματα με θετική ηρεμία που με χαλαρώνουν και δε με φορτίζουν με έξτρα τόνους αλλοπρόσαλλης υστερίας. Να χαμογελώ, να προσπερνάω, να αλλάζω, να μην τρομάζω, να μην με κουράζω.
Γιατί αυτό το Q10, το δικό μου συνένζυμο placebo, μου είχε φέρει τα πάνω κάτω. Γιατί εκείνο τελικά ήταν που μου έλειπε πιο πολύ, όπως μάλλον και η ανεπαίσθητη ιδέα ότι παντού υπάρχει έρωτας. Κυρίως δε εκεί που δεν τον περιμένεις.
Από χθες ακούω υποθετικές προτάσεις. Μαζί με μουσική. Και υπερβολή. Που όταν την τραγουδάς, πιστεύεις τα πάντα, μα πάνω από όλα στον εαυτό σου.
