Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να ανοίξω την πόρτα. Κάποιος άνθρωπος θα είναι που την χτυπάει. Δεν είναι ποτέ ας πούμε μια γιγαντιαία μπουγάτσα με πόδια. Στην προκειμένη είναι ο φίλος μου ο Τάκης.
“Έλα ρε Αλέξη! Καιρό έχουμε να σε δούμε.”
Αααακριβώς όπως μου αρέσει. Αλλά συγκρατήθηκα, δεν το είπα, ήμουν ευγενικός. Χαμογέλασα μόνο και άνοιξα την πόρτα.
Ο σκύλος μου μόλις τον είδε άρχισε να του πηδάει το πόδι.
“Έχει καιρό να δει θηλυκό αυτός;” ρωτάει γελώντας. Α, τον προσβάλλει τώρα και πρέπει να τον σταματήσω. Ο Τάκης ο ατσούμπαλος, ο άνθρωπος που μπορεί να πέσει σε σκάλες προς τα πάνω, δεν θα με δουλέψει για τον σκύλο μου κιόλα.
-Όχι Τάκη. Οι σκύλοι πάντα ξέρουν πότε θα γίνει σεισμός. Γι’αυτό κάνει έτσι. Σε προειδοποιεί. Επειδή αναλύει τα δεδομένα από το Σεισμολογικό κέντρο στον υπολογιστή μου. Πριν λίγο ήθελα να μπω στο Facebook να σου απαντήσω στο μήνυμα που έστειλες το πρωί ότι θες να έρθεις αλλά δεν μπορούσα γιατί είχε πολύ δουλειά με τους σεισμούς. 4.2 λέει με επίκεντρο στην Αταλάντη μάλλον.
“Πως πάει το διαζύγιο;” O Τάκης ήταν εμφανώς ορεξάτος.
-Να σου πω, το διαζύγιο πως γράφεται ρε Τάκη;
Με κοίταξε. Ποτέ δεν ήταν καλός στην ορθογραφία. Χαμογέλασα.
-Εννοώ το διαζύγιο γράφετε με δυο μπύρες ή τρεις;
Έχουμε περάσει πολλά μαζί από παιδιά. Δυστυχώς αυτός τα θυμάται όλα.
-Καλά είμαι βρε, μην ανησυχείς. Το μόνο άσχημο με το διαζύγιο είναι ότι μπορεί να βάλεις από την άλλη άκρη του δωματίου το βρακί στο καλάθι με τα άπλυτα με την μια και δεν υπάρχει κανείς να το δει. Κι ας γκρινιάξει. Ώρες ώρες νιώθω σαν να είχα παντρευτεί κατάσκοπο με όλα αυτά που μαθαίνω τώρα για την διπλή ζωή της. Αλλά τώρα τελείωσε, δεν θέλω να ακούω πια για αυτό.
“Ακόμα ροχαλίζεις ρε Αλέκο; Εγώ νομίζω γι’αυτό σε χώρισε.”
-Δεν ροχαλίζω. Απλά σκέφτομαι συχνά μηχανές μεγάλου κυβισμού στον ύπνο μου.
“Καλά, εγώ θα σε άφηνα για τον κουμπάρο πάντως με τέτοια μηχανή που θυμάσαι εσύ.”
Μου θυμίζει αυτούς τους κρετίνους που τρέχουν μαραθώνιο και μετά περνάνε όλη τη μέρα τους προσπαθώντας να σκεφτούν πως να εντάξουν τον μαραθώνιο σε οποιοδήποτε θέμα συζήτησης ο Τάκης. Φτάνει πια με το διαζύγιο!
– Ρε Τάκη, πες μου, ποια ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής σου;
“Ε, όταν πήγαμε μαζί διακοπές στην Πάρο μόλις τέλειωσε το Λύκειο βέβαια!”
(Εγώ σκέφτομαι εκείνη τη φορά που μου έτυχε η σπάνια κάρτα στη σοκοφρέτα)
-…ε, ναι, ναι, κι εμένα εκείνες οι διακοπές…
