Να δείξουμε λέει “ομοψυχία”. Να μην γίνει “εμφύλιος”. “Ότι κι αν ψηφίσουμε, να είμαστε αγαπημένοι την Δευτέρα.” Όσοι τα λένε αυτά προφανώς έχουν IQ ραδικιού, και συναισθηματική αντίληψη μηδέν. Για να προσεγγίσει ένας Έλληνας πολίτης έναν άλλο απαιτούνται πολλά διαφορετικά πράγματα:
1. Να βρεθούν κάπου, κάπως. Όχι σε δυο διαφορετικές συγκεντρώσεις και να πετροβολιούνται βέβαια. Κάπως που να μπορεί να γίνει ήρεμη κουβέντα. Υπάρχουν πολλά τεχνολογικά θέματα με το Facebook και το chat τα οποία αναλύω χρόνια τώρα. Δεν είναι το πιο σημαντικό αλλά αν σου λείπει βασική παιδεία στον χειρισμό του μέσου δυσκολεύουν όλα και γίνονται μπερδέματα.
2. Να έχουν παρόμοια (κοινά) δεδομένα. Είναι και τα θέματα πολύπλοκα, αλλά εδώ διαφωνούμε και για τα βασικά νούμερα. (Δεν μας βοηθάει το Κράτος είναι αλήθεια.) Αν εσύ δεν ξέρεις Αγγλικά και ενημερώνεσαι από blog του κώλου που βάζουν μια δικιά τους 
(χρωματισμένη) περίληψη του τι είπε ο ένας και ο άλλος ξένος, δύσκολα θα βγάλουμε άκρη. Αν βαριέσαι να διαβάσεις ολόκληρη μια έκθεση ενός οργανισμού ή να αναλύσεις έναν πίνακα δεδομένων ακόμα χειρότερα. Θέλω να μιλήσω με εσένα, όχι τον ινστρούκτορά σου.
3. Να μπορούμε να μιλήσουμε ανοιχτά και ελεύθερα. Για παράδειγμα εγώ συχνά αρχίζω λέγοντας ξεκάθαρα τι έχω ψηφίσει από το 1987 και μετά που ψηφίζω. Είναι το στίγμα της πολιτικής μου σκέψης, αντανακλά την όποια ωριμότητά μου κάθε φορά και δέχομαι να κριθώ από τις επιλογές μου. Δεν βρίσκω πολλούς που να το κάνουν όμως τόσο εύκολα.
4. Να καταλάβουμε ποιος “τύπος” ναι ή όχι είμαστε. Έκανα σε προηγούμενο άρθρο μου μια σύντομη περιγραφή κάποιων “τύπων του όχι”. Αν ψηφίζεις όχι επειδή πιστεύεις ότι ο Σαμαράς είναι εξωγήινος, ε, καλύτερα έλα στην συγκέντρωση του ΜυμΡα. Αν ψηφίζεις όχι επειδή δεν είχες σκεφτεί ποτέ ότι είναι αξιοπερίεργο που ο ΣΥΡΙΖΑ σε έξι μήνες δεν έβαλε ούτε έναν φυλακή και τώρα που το διάβασες άλλαξες γνώμη έχουμε πολύ δρόμο ακόμα.
5. Να ξέρουμε να συζητάμε λογικά. Έχουν χώρο και τα συναισθήματα αλλά όχι στην πολιτική συζήτηση. Μπορώ να δεχτώ να δώσω πρόσθετο βάρος σε κάποιο επιχείρημα αν σε απασχολεί πολύ ή σε στεναχωρεί. Όχι όμως αν δεν υπάρχει καθόλου επιχείρημα και μόνο συναίσθημα!
6. Συναίσθηση του περιβάλλοντος. Κλασσικό παράδειγμα οι ανόητοι που λένε ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Προφανώς αν δεν έχεις ταξιδέψει σε Αλβανία ή Βουλγαρία, αν δεν έχεις ιδέα τι γίνεται στον κόσμο, 
αν δεν ξέρεις πως ζούνε οι Γερμανοί τους οποίους τόσο εύκολα κατηγορείς, δεν έχεις ελπίδα να κάνεις συζήτηση. Γιατί δεν συνδέεται με κάτι, είναι απλά περιγραφή του ονειρόκοσμού σου.
Μπορώ να γράψω πολλές ακόμα απαραίτητες συνθήκες. Και μόνο αυτά τα έξι όμως ήδη αποδεικνύουν ότι δεν πρόκειται με γενικόλογες ευχές περί “εθνικής ομοψυχίας” να λυθεί το πρόβλημα. Αν υπάρχει μεγάλο κενό ανάμεσα στους έχοντες και τους μη έχοντες, (έχοντες λεφτά/εξουσία) η “εθνική ομοψυχία” είναι απλά παράκληση να μην λιθοβολήσουμε αυτούς που φταίνε.