Την πείραξαν μάλλον τη μικρή οι τελευταίες μου κουβέντες και η στάση που είχα απέναντί της γιατί έχει να τηλεφωνήσει τρεις μέρες. Όλη μέρα κρατιέμαι και δε διαβάζω το φάκελλο που μου έστειλε με κούριερ στο γραφείο. Ένας κόκκινος φάκελλος με μια σημείωση στο εξωτερικό του που γράφει «Στον Δάσκαλό μου». Έχει τον τρόπο του αυτό το κορίτσι να ξυπνάει την περιέργειά μου. Γυρίζω στο σπίτι, βουλιάζω στην πολυθρόνα μου, χαλαρώνω τη γραβάτα μου κι αρχίζω να διαβάζω.
«Αχ, ο έρωτας! Υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα από τον έρωτα; Κι όμως υπάρχει. Λέγεται αμοιβαίος έρωτας. Είναι αυτό που, όταν υπάρχει σε ένα ζευγάρι, κάνει και τα δύο μέλη ευτυχισμένα. Κρίμα που εγώ δεν έχω διαλέξει την ευτυχία. Έχω επιλέξει να σε αφήνω να με ταλαιπωρείς, βασανίζοντάς με γλυκά.
Κάθε φορά που είμαι κοντά σου νιώθω ότι προσπαθείς να με πείσει πως είσαι ερωτευμένος. Σίγουρα νομίζεις ότι τα έχεις καταφέρει. Κάνεις λάθος. Δυστυχώς παρά την ηλικία σου δεν μπορείς να διαχωρίσεις την έλλειψη εμπειριών από την έλλειψη μυαλού. Με υποτιμάς. Και τώρα θα αναρωτιέσαι γιατί αφού τα καταλαβαίνω όλα αυτά σε ανέχομαι.
Αυτή η σχέση, όπως και κάθε σχέση, έχει κάτι να προσφέρει. Αν είναι άσχημη προσφέρει μαθήματα, αν είναι όμορφη προσφέρει ευτυχία. Όπως και να έχει το πράγμα, βγαίνουμε κερδισμένοι.
Στην περίπτωσή μας έχουμε ένα “δάσκαλο”, εσένα, που μπορεί να μου προσφέρει εμπειρίες και μένα μία εικοσάχρονη που διψάει για γνώσεις. Γνώσεις για το πως λειτουργεί ο πραγματικός κόσμος και επιλέγω να το μάθω μέσα από τον φακό του έρωτα.
Άλλωστε πως αλλιώς θα έμενα μαζί σου αν δεν με διακατείχε η επιπολαιότητα του έρωτα της νιότης; Η αλαζονική σκέψη πως μπορώ να κατακτήσω τον κόσμο και η αθώα και ρομαντική πεποίθηση ότι όλα είναι αγγελικά πλασμένα και πως εσύ το μόνο που μπορείς να μου κάνεις είναι καλό; Μπορεί να μην είσαι ερωτευμένος αλλά με αγαπάς και σίγουρα είσαι καλό παιδί.
Ξέρω, ότι δεν θα είσαι εκεί για μένα όποτε σε χρειαστώ. Δεν με πειράζει. Όπως κι εγώ έτσι κι εσύ, έχεις κορυφές να κατακτήσεις. Στεναχωριέμαι όμως για σένα. Στεναχωριέμαι γιατί στο ταξίδι σου θα μείνεις μόνος, αν συνεχίσεις να θυσιάζεις την προσωπική σου ζωή για την δουλειά. Θα βιώνεις μόνος σου τα άγχη, τις χαρές, τα προβλήματα και την ευχαρίστηση της επίτευξης των στόχων σου.
Τι νόημα όμως έχει η ευτυχία αν δεν έχεις κάποιον να την μοιραστείς; Αν δεν έχεις ένα ζεστό σπίτι να γυρίσεις και αργότερα δύο μικρά, αθώα ματάκια να σου λένε “Σε αγαπάω μπαμπά”; Τι νόημα έχουν οι περιπέτειες σου αν τις ζεις μόνος σου ή με άτομα τα οποία βρίσκονται ευκαιριακά δίπλα σου και θα σε εγκαταλείψουν με την πρώτη δυσκολία;
Εγώ είμαι μικρή ακόμα. Μικρή, έξυπνη, όμορφη και δυναμική. Δημιουργώντας μου την ψευδαίσθηση ότι θα είσαι εδώ για μένα μόνο καλό μου κάνεις. Τολμάω να κάνω πράγματα που μόνη μου δεν θα έκανα. Αντιμετωπίζω τις επιπτώσεις και τις απολαβές των επιλογών μου μόνη μου. Γίνομαι πιο αυτόνομη, πιο ανεξάρτητη. Πιο δυνατή.
Αλλά, επειδή σε κανέναν δεν αρέσει η μοναξιά για μεγάλο χρονικό διάστημα κι επειδή κάποια στιγμή θα κουραστώ να δίνω και θα χρειαστεί να πάρω, ξέρω πως αυτή η σχέση θα λήξει σύντομα. Όπως λένε και οι Kansas στο τραγούδι τους Dust in the wind – “Nothing lasts forever but the earth and sky”.
Όταν λήξει, εσύ θα εκτιμήσεις αυτό που έχασες κι εγώ θα συνεχίσω την ζωή μου με περισσότερες εμπειρίες και μεγαλύτερο έλεγχο των συναισθημάτων μου. Δεν θα καταλάβω ότι έχεις φύγει γιατί ποτέ δεν θέλησε να έρθεις. Γιατί ποτέ δεν είσαι πραγματικά εκεί.
Θα βρω κάποιον με τον οποίο θα ανεβαίνουμε μαζί προς την κορυφή παίρνοντας το ίδιο μονοπάτι και θα είμαι ευτυχισμένη. Η κορυφή μας θα είναι πιο ψηλή από κάθε άλλη. Γιατί; Γιατί θα είμαστε μαζί.»
Διαβάζω ξανά και ξανά το γράμμα της. Θυμώνω, ηρεμώ, τη μισώ που έχει δίκιο. Θυμάμαι πως της είχα πει κάποια στιγμή ανύποπτη: «Εσύ είσαι μικρή ακόμα και πανέμορφη. Σε λίγα χρόνια που θα ξέρεις να χειρίζεσαι τους άντρες θα γίνεται χαμός για πάρτυ σου. Θα έχεις όποιον θες στα πόδια σου και όσους θες να τρέχουνε πίσω σου”. Μάλλον έχω άδικο, εάν συνεχίσει έτσι, τα λίγα χρόνια θα γίνουν λίγοι μήνες.
Τσαλακώνω το γράμμα και με μια κλωτσιά από τα νεύρα μου, το προσγειώνω κάτω από τον καναπέ. Θέλω να βγω, να πιω, να ηρεμήσω. Δεν σκέφτομαι καθαρά, έχω θολώσει.
To be continued
