Ημέρα πρώτη
Πάντα ονειρευόμουν να σε τσακώσω κάποτε με τα φτερά ανοιγμένα και την ψυχή γυμνή…
Πεταλούδα που κάθεται στον ώμο σου ανάλαφρα, κάπως έτσι μοιάζει η αληθινή αγάπη.
Εμπιστοσύνη πως δεν θα φύγεις ποτέ από τη θέση που σου παραχωρεί στην καρδιά του αυτός που επέλεξε να μοιράσει την καρδιά του σε τόσες γωνίες ζεστασίας. Έχει γεμίσει η καρδιά σου ουλές, σημάδια που ο καθένας αφήνει χωρίς καν να της χαρίσει έστω λίγη τετραμικύνη να σταματήσει η αιμορραγία. Καλείσαι να σβήνεις μόνος σου, να τα θυμάσαι μόνος σου γιατί πολύ απλά εσύ, ο άλλος έχεις επιλέξει να γίνεις μεταβλητή στη ζωή των ανθρώπων που σχηματίζουν την αλυσίδα του πάω παρακάτω σου. Άνθρωπος – μεταβλητή, χωρίς ραχοκοκαλιά, χωρίς τη μόνη αρετή με την οποία γεννηθήκαμε. Οι παρεμβολές του φόβου την μπαστάρδεψαν κι αυτή.
Ζηλεύω όλους τους άντρες που ζουν τη ζωή σαν άντρες. Θα ήθελα να έχω τη δύναμή τους, μα ζηλεύω περισσότερο τις γυναίκες που χωρίς φόβο και με πάθος αγαπούν σαν άντρες. Και ναι, υπάρχει διαφορά… ή τουλάχιστον θα έπρεπε να υπάρχει!
Ανυπομονώ να σε δω να πετάς, να διώξεις από πάνω σου τη ρετσινιά του φοβιτισάρη, του προσωρινού στον κόσμο αυτό, του μάγκα που στρίβει στη γωνία με τα μάτια κλειστά μήπως και κάποιος σου επιτεθεί… Λες και άμα τα κλείσεις θα φοβηθείς λιγότερο.
Θυμάσαι τότε που ήσουν μικρός και έκλεινες τα μάτια σε κάθε σκηνή που σε φόβιζε στο σινεμά; Αυτό κάνεις και τώρα… μόνο που το σενάρια παίζεται σε πραγματικό χρόνο.
Γελάω… Νίωσε το δροσερό αεράκι της αλήθειας σου! Αντάμωσε επιτέλους με τη φύση σου… ζήσε, ξεγυμνώσου να απελευθερωθείς.
Άνοιξε χέρια, μάτια, μυαλά και νιώσε για μια στιγμή ελεύθερος. Λίγη τόλμη θέλει! Ίσως σου μείνει κι εσένα καμιά ουλή, αλλά φρόντισε να μην την καμαρώνεις μόνος σου γιατί εκεί θα σε πονέσει περισσότερο.
