Αχ, έχω γεράσει για τέτοιες μαλακίες. Κοντεύω τα χρόνια του Χριστού και πρέπει να κάνω μάθημα από την αρχή για να μάθω σαν μαθητούδι την ορολογία που χρησιμοποιούν τα εικοσάχρονα.
Back to basics, λοιπόν. Είσαι noisier ή belieber, emo ή clubber, trendy ή freestyler; Και πόσα άλλα τέτοιου είδους ταμπελοκουδουνάκια. Πφφ, τι νταλκάς κι αυτός;
Μπορείς να μου πεις γιατί έφυγε έτσι; Εντάξει, δε λέω είχα πιει λιγουλάκι. Αλλά δεν έχει να λέει, φιλάω ωραία ή έτσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω. Αυτή η κολλητή που την βούτηξε να φύγουν φταίει. Η ξινή, η κάργια τη μια τη δίνει ότι μόλις χώρισε και την άλλη τη μαζεύει να φύγουν. Τι είναι μωρή η φίλη σου, χαρταετός; Η δόλωμα που το ρίξαμε για να δούμε τι ψάρια θα πιάσει και μετά το μαζεύουμε πίσω; Άει σιχτίρ, έχε χάρη που έκανα οχτάρια αλλιώς θα σου’ χα ξηγηθεί αλμυρό φιστίκι.
Το θέμα όμως είναι πως να την βρω; Ούτε το όνομα της δεν ξέρω να τσεκάρω κανά check in στο facebook. Χμ, θα βάλω αγγελία, αυτό είναι. Θα το ποστάρω παντού. Μέχρι και έξω από το μαγαζί που συναντηθήκαμε θα το βάλω. Που θα πάει; Κάπως θα τη βρω.
« Ambert alert. Χάθηκε σε μαγαζί στο Γκάζι μελαχρινό κουκλί με γκρίζα μάτια λόγω υπερβολικής δόσης αλκοόλ και ξινής κολλητής. Είναι περίπου 1,70 με καλλίγραμμο, θεϊκό σώμα, με αυστηρές γραμμές και καλλιτεχνική μύτη. Χαμογελαει έντονα με μια μικρή ελιά στα χείλη και έχει πλούσιο μακρύ μαλλί. Δεν ξέρω ή δεν θυμάμαι σε τι όνομα ακούει. Παρακαλώ οποιοσδήποτε έχει κάποια πληροφορία να επικοινωνήσει μαζί μου.» Martin
Αυτό είναι, το’ κανα. Πόσταρα fb, twitter, έβαλα αγγελία στο χρυσό οδηγό και κόλλησα δύο αφίσες έξω από το μαγαζί. Που θα πάει, κάποιος θα μου απαντήσει. Ή μήπως όχι; Με τρώνε τα διαόλια μου.
«Μπράβο, μαλάκα, Martin», λέω στον εαυτό μου, «μάλλον την έχεις κάνει ξεφτίλα την κοπέλα και αντί να σου εμφανιστεί θα εξαφανιστεί μια για πάντα.»
Η αλήθεια είναι ότι το τηλέφωνό μου έχει γίνει ροζ γραμμή. Δυο μέρες τώρα, έχω ακούσει ότι μπορείς να φανταστείς. Μια απελπισμένη με πήρε με το ψευδώνυμο η ανώνυμη Αφέντρα και ήθελε να μου εξηγήσει ότι μπορεί για 30 ευρώ να παίξει όποιο ρόλο θέλω. Συμπεριλαμβανομένου και αυτού της άγνωστης μελαχρινής που ψάχνω. Έτσι για αρχή, για να γουστάρουμε. Άσε μας, κουκλίτσα μου.
Μια βδομάδα έχει περάσει και κανένα νέο για το κορίτσι. Τζίφος. Πρέπει να ξαναπάω στο μαγαζί. Αυτό θα κάνω. Φτάνω στο μαγαζί, ελπίζοντας ότι θα είναι εκεί αλλά δεν είναι. Ο Αλέξανδρος που φτιάχνει τα ποτά με χαιρετάει βιαστικά.
-«Τι έγινε ρε;» του λέω, «γιατί κατεβάσατε την αφίσα μου; Γίνατε σοβαρό μαγαζί και δεν σηκώνετε αγγελίες;»
-«Άκου, φίλε» μου απαντά, «χθες βράδυ πέρασε από δω μια μικρή, μας παρακάλεσε να την κατεβάσουμε και το κάναμε.»
-«Σώπα, ρε φίλε, σου´πε γιατί;»
-«Όχι, μου’ δώσε όμως το νούμερό της να στο δώσω»
Ένα ρίγος νιώθω από χαμηλά προς ψηλά στην ραχοκοκαλιά μου. Αισθάνομαι πολύ μεγάλο άγχος και λαχτάρα ταυτόχρονα. Θέλω να ξανανιώσω τα χείλη της να μουδιάζουν τη σκέψη μου.
Το κορμί μου όλο αγαλλιάζει όταν τη σκέφτομαι. Νομίζω πως βρήκα το αντίδοτό μου.
To be continued
