Με ενοχλεί όταν κάνεις κοπλιμέντο για μουστάκι και σου ρίχνουν χαστούκι. Μάλλον την ενόχλησε. Τώρα κλαίει. “Μην το ποτίζεις με δάκρυα, θα μεγαλώσει κι άλλο!” επιμένω. Θα φάω μπουνιά, είναι θέμα χρόνου. Δεν φταίω εγώ, ας το ξύριζε. Πιστεύω ακράδαντα ότι οι άνθρωποι αφήνουν τέτοιες μουστάκες γιατί φοβούνται τον θάνατο. Για την περίπτωση που έρθει ο Χάρος να μην τους γνωρίσει και να φύγει. Ε, κάπως έτσι βρίσκω και ιδιαίτερα ενδιαφέρον το γεγονός ότι όλοι έπεσαν πάνω στον Φώτη Κουβέλη που αποφάσισε να συνεργαστεί με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Είναι σαν κάτι εφηβάκια που ερωτεύονται σταρ του σινεμά και απογοητεύονται στα σοβαρά όταν διαβάζουν στο περιοδικό του κομμωτηρίου ότι αρραβωνιάστηκε. “Φτου γαμώτο, πάει και η Σαρλίζ Θερόν, δεν θα τα φτιάξω ποτέ μαζί της τώρα!”
Δηλαδή τι περιμένατε από έναν ανεπάγγελτο και άχρηστο; Ο άνθρωπος είναι από τον Βόλο, οι πρόγονοί του πήδαγαν άλογα και γέμισαν Κένταυρους. Θα μου πεις καλύτερα από τους Κρητικούς που τους έλεγαν “ΜΗ τον ταύρο!” Τελικά όλοι ΠΑΣΟΚ ψήφισαν όμως. Κι ο Φώτης κι ο Μινώταυρος και οι καραγκιόζηδες που τώρα πιάνουν τα απαυτά τους τάχα μου απογοητευμένοι. “Κι εγώ που τον πίστεψα ότι είχε όραμα για την Αριστερά…” Το όραμα για την Αριστερά το ψάχνει στο διάστημα ο Νίκος ο Παππάς αυτόν τον καιρό. Ο Κουβέλης είναι από τους ανθρώπους που μπορεί να επιδιώκουν για χροοοόνια τριολέ, να επιμένει στα λόγια διαρκώς, να βαρεθούν, να του κάνουν την χάρη και τελικά να απογοητεύσει όχι μόνο έναν αλλά δυο εραστές ταυτόχρονα.
Το κόμμα-δεκανίκι στην Ελλάδα υπάρχει όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Ήρθε ένα βράδυ η Τσουδερού να πείσει τον πατέρα μου να πολιτευτεί. Δεν ήμουν καν 10 χρονών αλλά θυμάμαι τον ειρμό μου. Περίεργο πως θυμάσαι πράγματα έτσι: τον τότε σκύλο μας, το φως στο σαλόνι, την πόρτα που έκλεισε για να τα πούνε οι μεγάλοι, τους εξωγήινους που με απήγαγαν. “Τι θα κάνει όταν αποτύχει;” σκεφτόμουν. Τα ίδια σκεφτόμουν με την Πολιτική Άνοιξη, με το άλλο αστείο κόμμα του Αβραμόπουλου, την μπουρδίτσα της Ντόρας. Κάνε κι εσύ ένα κόμμα, μπορείς, ανεβάζει το κασέ σου. Οι ψηφοφόροι χωρίζονται σε δυο κατηγορίες. Αυτοί που πάντα ψηφίζουν δικομματικά και οι άλλοι, οι κομπλεξικοί που πάντα ψάχνουν κάτι διαφορετικό, σαν να είναι νέες γεύσεις παγωτού τα κόμματα.
“Θέλω κάτι πιο υγιεινό από παγωτό.”
(Φώτης) -Εεεεε, έχετε δοκιμάσει την παγωτοσαλάτα μας;
Οι Δεξιοί τα κάνουν για να επανέλθουν δριμύτεροι, να τσιμπήσουν κάνα υπουργείο ως πρώην αρχηγοί κόμματος. Οι αριστεροί ως τώρα είχαν μόνο φαντασίωση την εξουσία, δεν έπαιζε αυτό. Έκαναν υπο-ομάδες του καφενέ. ΜΛ ΚΚΕ ή ΛΜ ΚΚΕ, εσωτερικού, εξωτερικού ή εξωγήινοι κι αυτοί. Σαν θρησκευάμενοι, πλακωνόντουσαν στα σοβαρά αν ο Λένιν εννοούσε το ένα ή το άλλο όταν τα έτρωγε και σκότωνε κόσμο. Βρέθηκε ο Τσίπρας να κάνει κυβερνητική ομάδα και δεν είχε πάγκο, δεν είχε καν πεντάδα βασικών. Δεν τολμάει να τους αλλάξει γιατί τώρα με τον καιρό τους συνηθίσαμε και μερικοί ξέχασαν ότι είναι άχρηστοι δια της καθημερινής προβολής. “Ε, για να είναι υπουργός, κάτι θα ξέρει.” Σαν να λες “ε, για να φοράει παντελόνι, μάλλον φοράει και βρακί.”
Φάτε τώρα υπουργό πάναγνες παρθένες που σοκαριστήκατε κιόλα. Δυο χρόνια Καμμένος δεν ήταν το πρόβλημα, με τον Κουβέλη απογοητευτήκατε. Σας αρέσει ο άντρας να παίρνει τα ηνία και να μιλάει, να σας πάει σινεμά, να σας λέει τι σκεφτόταν ο σκηνοθέτης, να καίει το σινεμά γιατί διαφωνεί με το τέλος και να σας χαρίζει και μια γατούλα που βρήκε στον δρόμο.