Χρήστος Δασκαλάκης
Έχουν περάσει χρόνια απο τη τελευταία ανατολή,
τέλη Αυγούστου στη Μεσόγειο θυμάμαι,
μύριζε θάλασσα και άγρυπνο ήταν το νησί,
δεν ήθελα το βράδυ του Σαββάτου να κοιμάμαι…
Ήταν νομιζω έξι η ωρα το πρωι,
δεν ειχα φόβους και ας πονούσε το αντίο,
τα βήματα μας οδηγούσαν στην ακτή,
και παραδίπλα σε περίμενε ενα πλοιο…
Ήταν το κόκκινο που έντυνε το μπλε,
σαν σκούρο κάδρο μιας παλιάς φωτογραφίας,
πόδια στο κύμα και αμήχανες ματιές,
γράφουν το τελος της μικρής μας ιστορίας.
Πέρασαν χρόνια απο τη τελευταια ανατολή,
μα τη θυμάμαι σαν αλμύρα στο κορμί μου,
αυτα τα χρώματα στις έξι το πρωι,
βαφουν ακόμη στο μυαλο μου τη μορφή σου…