Evi Snowflake
Δε χρειάζεται να ξέρεις τίποτα,
ούτε αν ζω, ούτε αν πέθανα,
ούτε αν σε σκέφτομαι πριν κοιμηθώ τα βράδια,
ούτε αν τη σκέψη μου ορίζει κάποιος άλλος.
Είναι πρωί, είναι βράδυ;
Να μην ξέρεις.
Μια συννεφιά μονάχα ν’ αντικρίζεις
κάθε ουρανό που θα κοιτάς.
Ένα γκρίζο μόνο,
ποτέ το κόκκινο να μην το ξεχωρίζεις,
ούτε το απόλυτο μαύρο, ούτε το κατάφωτο άσπρο,
καθόλου πράσινο και κίτρινο.
Όλα να είναι γκρίζα, μουντά κι ανούσια.
Και να μην ξέρεις,
αν σε ποθώ ή αν σε ξέχασα.
Αν σε λατρεύω,
ή αν Θεό τώρα κανονικό
έχω για να υπηρετώ.
Καλύτερα να μην ξέρεις,
όποιος ξέρει, έχει σίγουρο το βήμα
και σίγουρη ζωή βαδίζει.
Όποιος δε ξέρει χάνεται,
πεθαίνει και γεννιέται
πάλι από την αρχή.
Καλύτερα να μη σε γνώριζα,
έτσι θα ήξερα πως η ζωή,
μου αρκούσε όπως ήταν.
Τώρα ο κόσμος όλος δε με χωρά
κι ούτε μου φτάνει.
Καλύτερα να μη με γνώριζες
έτσι όλα στη θέση τους θα ήταν δίχως εσένα.
Κι έτσι λοιπόν για να μην ξέρεις,
γράμματα θα σου γράφω
που ποτέ δε θα σου στείλω.
Λέξεις θα στέκονται
στην άκρη της γλώσσας
και μετά θα τις καταπίνω.
Τα ανείπωτα θα είναι
το πιο μεγάλο βάρος
για σένα και για μένα.
Μα κάπου θα χαίρομαι
που καμία απογοήτευση δε σου έδωσα,
μα και καμία ικανοποίηση.
Μόνο κενό σου άφησα
να ψάχνεις για να κλείσεις.