Μαρκέλλα Καζαμία
Βασίλεψες στα όνειρα που έχτισα για μένα,
ο πύργος έμεινε βουβός και γέμισε με θλίψη.
Η πέτρα της αγάπης ξανάγινε ο τοίχος,
εκείνος ο απροσπέλαστος που μέσα του θα ζω.
Σαν μαγεμένη κοιμωμένη που έχει πάψει
από καιρό να σε προσμένει,
δοσμένη ολότελα στον ύπνο
της αγάπης που την τρέφει…
δεν ήσουν πρίγκιπας να διώξεις το κακό.
Βαδίζω μόνη μου σε μονοπάτια
περιπλάνησης τρελά.
Τα βήματα μου ακούω,
δεν ξέρω για πού πάω.
Ψάχνω το δρόμο μου να βρω
εκεί που κατρακυλάω, στις λάσπες,
στις ροδακινιές,
μες τη ζωή την ίδια.