Κωνσταντίνος Καβάφης
Θά ‘θελα αυτήν την μνήμη να την πω…
Μα έτσι εσβύσθη πια… σαν τίποτε δεν απομένει –
γιατί μακρυά, στα πρώτα εφηβικά μου “χρόνια κείται.
Δέρμα σαν καμωμένο απ ιασεμί…
εκείνη του Αυγούστου – Αύγουστος ήταν; – η βραδιά…
Μόλις θυμούμαι πια τα μάτια
∙
ήσαν, θαρρώ, μαβιά… Α ναί, μαβιά
∙
ένα σαπφείρινο μαβί.