Κατερίνα Κωνσταντίνου
Το σ’ αγαπώ να λες
Να το λες χωρίς αναστολές
Να το λες χωρίς κράτημα
Να το λες χωρίς φόβο
Να βγαίνει απ’ τα
Βάθη της ψυχής σου ελεύθερα
Να ρέει, να κυλάει σαν
Ήρεμο ποτάμι,
Να τρέχει σα χείμαρρος
Απ’ τα νερά κρυστάλλινης πηγής,
Να κυλάει ασταμάτητα, συνεχώς
Κι ας,
Συναντά βράχους και δέντρα πεταμένα.
Το σ’ αγαπώ που λες να συνεχίζει,
Στο δρόμο του να βλέπει τις ομορφιές
Των τοπίων που προσπερνά,
Τα ζώα του δάσους που πίνουν
Στο καθαρό νερό του, να ξεδιψούν.
Το σ΄αγαπώ που λες
Να βρίσκει το δρόμο του
Να συνεχίζει πότε
Σα γαλήνιο ποτάμι
Πότε σα χείμαρρος.
Κι αν βράχο μεγάλο συναντήσει
Κι αν δεν έχει πού να πάει
Λίμνη θα γίνει,
Αλλά πρόσεξε κίνδυνος μεγάλος
Τρόπο να ψάξει να βρει,
Το βράχο να περάσει
Το μεγάλο τον αδιάβατο,
Στάσιμο αν μείνει βούρκος θα γίνει.
Το σ’ αγαπώ που λες
Βρες τρόπο, ελευθέρωσε το,
Βάθος μεγάλο ν’ αποκτήσει
Το βράχο να σκεπάσει
Από πάνω να περάσει
Εμπόδιο να ξεπεράσει
Ποτάμι υπόγειο να γίνει
Το βράχο υπόγεια να περάσει.
Το σ’ αγαπώ που λες
Δεν μπορείς να φυλακίσεις
Νερό κρυστάλλινης πηγής
Αστείρευτο καθάριο,
Χείμαρρος γίνεται
Γαλήνιο ποτάμι γίνεται
Μα πάντα προχωράει…
Απ’ τα βάθη της ψυχής μου
Ξεκινάει και πάντα προχωράει.
Το σ’ αγαπώ που λες
Μη φυλακίσεις
Ελευθέρωσε το…
Χωρίς αναστολές
Χωρίς κράτημα
Χωρίς φόβους
Ελευθέρωσε το…
Το σ’ αγαπώ που λες
Κρυστάλλινης πηγής νερό…
Σ’ αγαπώ χωρίς αναστολές
Χωρίς κρατήματα
Χωρίς φόβους
Σ’ αγαπώ
Σα χείμαρρος
Σα γαλήνιο ποτάμι
Νερό κρυστάλλινης αστείρευτης πηγής…