Το ξέρω με σιγουριά. Εδώ που έχει μαζευτεί όλη η χώρα, δεν υπάρχουν. Στις ουρές των ATM θα έπρεπε να είναι το πρώτο μέρος που θα ερχόταν ένας πραγματικός πολιτικός. Χωρίς κάμερες Σταύρακα, να μιλήσεις αληθινά με τον κόσμο χωρίς μοντάζ, soft focus και μουσικούλα στο παρασκήνιο. Πιάσε αν μπορείς 
έναν τσαντισμένο γέρο και πείσε τον να ψηφίσει Ποτάμι. Αν αντέχεις, κάτσε δυο ώρες εδώ μαζί μας να καταλάβεις. Θα δεις ότι δεν μπορείς να τους μεταπείσεις. Το πολύ πολύ να καταφέρεις να τους πληροφορήσεις για κάποια στοιχεία που δεν ήξεραν. Πιστεύουν για παράδειγμα ότι οι συνταξιούχοι είναι λίγοι. Αφού εσύ ξέρεις καλύτερα, για πες τα του κι αυτουνού. Ανθρώπινα. Δεν πετάς ένα λογύδριο, δες να σε καταλάβει.
Αλλά όχι. Το Ποτάμι δεν είναι αντιπολίτευση. Ή μάλλον είναι η κλασσική ελληνική του καναπέ και των σαλονιών. Ξέρει ότι κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα πέσει. Ή και να μην πέσει, στις επόμενες εκλογές μπορεί να τσιμπήσει ένα καλύτερο ποσοστό. Έτσι. Χωρίς να κάνει τίποτα. Δικομματική λογική του ώριμου φρούτου, αλλά για μικρότερα κόμματα. Στο μπάχαλο όλο και κάτι θα τσιμπήσουν κι αυτοί και η Χρυσή Αυγή και όλοι. Θα φτιάχνουν δίπολα, τεχνητά διλήμματα, ωραίες αφίσες και έξυπνα σλόγκαν.
Αλλά αυτή την φορά έχει σοβαρό αντίπαλο το δικομματικό σύστημα. Γιατί τις εκλογές δεν τις κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ μόνο γιατί έβαλε μέσα το μισό ΠΑΣΟΚ και είναι χαρισματικός ο Τσίπρας επικοινωνιακά. Τις εκλογές τις κέρδισαν οι του ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι απανταχού φανατικές συνιστώσες που πολεμάνε κάθε μέρα στον δρόμο εδώ και δεκαετίες. Αυτοί που κολλάνε αφισάκια διαρκώς, που κάνουν γκράφιτι, οι γραφικοί “λίγοι που πάλι κάνουν πορεία σήμερα στο Σύνταγμα για τα δικαιώματα της ιθαγενούς αρκούδας των Κάτω Ιμαλαίων”. Μπήκαν στο συλλογικό μας υποσυνείδητο ως οι εργατικοί πολιτικοί λόγω διάρκειας και επιμονής. Δεν ξέρουμε καν την πολιτική τους διάσταση. Αλλά ήρθαν οι Αγανακτισμένοι, οι Δεν Πληρώνω και τα Μνημόνια και γίναμε ένας ολόκληρος λαός σαν κι αυτούς.
Όσοι κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι ΠΑΣΟΚ με άλλα ρούχα έχουν δίκιο. Ένα μέρος του είναι. Πολύ υποκριτικά φέρεται, λέει ψέματα, κάνει προπαγάνδα, ξεγελάει χυδαία τον κόσμο. Αλλά ένα άλλο μέρος του, αυτό που υποτιμητικά οι αντίπαλοι ονομάζουν “εσωκομματική αντιπολίτευση” δεν είναι. Είναι πιο κοντά στους αναρχικούς από ότι στο ΚΚΕ. Και – όπως όλοι οι φανατικοί – είναι πιο καθαρό ιδεολογικά, πιο ξεκάθαρο το στίγμα του.
Η Ελλάδα αυτόν τον καιρό ψάχνει το καθαρό απεγνωσμένα. Κι ας είναι ένα κακόγουστο φυλλάδιο που ξεβάφει στα χέρια. Στα ΑΤΜ σύντροφοι…
