ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΚΑΠΟΙΟΣ για προσκύνημα στο Φαράγγι των Αιδοίων, πρέπει να προσέχει πώς θα ζητήσει οδηγίες.
Γιατί το λέω αυτό: Γιατί στη δυτική-κεντρική Νεβάδα υπάρχουν μερικοί πολύ ζόρικοι τύποι. Το καταλαβαίνει κανείς ότι είναι ζόρι-κοι από το ότι τρώνε φορώντας το καπέλο τους.
Εννιά μέρες ήμουν στην έρημο ανάμεσα στο Γουινεμούκα και το Λας Βέγκας, και σ’ αυτό το διάστημα δεν είδα ποτέ αρσενικό χόμο σάπιενς να τρώει γεύμα μεσημβρινόν τε και εσπερινόν με εκτεθειμένη κούτρα. Σε όλες τις περιπτώσεις, ένας λιγδωμένος γύρος καπέλου ή ένα εξίσου λιγδωμένο γείσο κασκέτου σκίαζαν το φαγητό του μάγκα από το χυδαίο φως της μέρας. Υποθέτω ότι πρέπει να τρώνε και πρωινό καπελωμένοι, αλλά μέχρι να καθίσει ο υπογράφων προσκυνητής να φάει τις τηγανίτες του το πρωί, οι ζό-ρικοι τύποι είχαν ήδη φύγει για να επιδοθούν στην καθημερινή τους προσπάθεια πλουτισμού.
Όταν ο εγκέφαλος ενός άντρα θερμαίνεται συνεχώς από σκέψεις πλουτισμού, σκέψεις που δεν ξεθωριάζουν πολύ κατά τα γεύματα, ίσως χρειάζεται κάποιο είδος μόνιμου κεφαλικού καλύμματος για να δροσίζεται ο εγκεφαλικός του μηχανισμός. Από την άλλη μεριά, αφού ζουν σχετικά κοντά στη μεγαλύτερη περιοχή πυρηνικών δοκιμών της Αμερικής, σ’ ένα ντεπό πολεμικών αερίων, σε αρκετά μυστηριώδη αεροδρόμια, σε πολυάριθμες αποθήκες όπου φυλάσσονται τα φρικτά τοξικά μυστικά της κυβέρνησής μας, μπορεί οι ζόρικοι τύποι να φυλάγονται απλώς για να μη δουν μιαν ωραία εσπέρα τη χωρίστρα τους να φωσφορίζει στο σκοτάδι. Προσωπικά, αν ζούσα στη δυτική-κεντρική Νεδάδα, μπορεί να έτρωγα με προστατευτικά γάντια και στολή.
Φυσικά, δεν μπορεί κανείς να μην αναρωτηθεί αν οι άντρες της Νεβάδα κοιμούνται επίσης φορώντας τα καπέλα τους. Και πιο συγκεκριμένα, κοιμούνται με τις γυναίκες τους, τις γκόμενές τους και τις καθ’ όλα νόμιμες πόρνες τους φορώντας τα καπέλα τους; Σκόπευα να πάρω συνέντευξη από μια-δυο Νεθαδίτισσες επί του προκειμένου, αλλά δεν τα κατάφερα τελικά. Όμως, κάτι που είδα στο Φαράγγι των Αιδοίων με κάνει να πιστεύω βάσιμα ότι η απάντηση είναι καταφατική. Θα πούμε περισσότερα επί του θέματος αργότερα.
Επανερχόμενοι στην αφήγησή μας, κάτω από αυτά τα κασκέτα του μπέιζμπολ που διαφημίζουν μάρκες μπίρας ή βαριά μηχανήματα, κάτω από αυτά τα καπέλα που είναι γνήσια απομίμηση Στέτσον, περνούν από επεξεργασία ζόρικοι μεθυσοπονοκέφαλοι και φιλοξενούνται ζόρικες ιδέες. Δεν μπορεί κανείς να πλησιάσει απλώς ένα μεταλλωρύχο, έναν καουμπόι, ένα χρυσοθήρα, ένα χαρτοπαίχτη, έναν πιλότο Στελθ, έναν οικοδόμο ή έναν αμμοβο-λημένο πλιατσικολόγο, και να διακόψει τις σκέψεις του για τα χοντρά γρήγορα λεφτά και τις ενδεχόμενες δυνάμεις -περιβαλλοντική νομοθεσία, κοινωνική αλλαγή, φτιαγμένα ζάρια κ.λπ.- που θα μπορούσαν να σταθούν στο δρόμο του προς τα χοντρά γρήγορα λεφτά. Δεν μπορεί κανείς να πλησιάσει έναν τέτοιον άνθρωπο, έναν άνθρωπο που δεν σηκώνει το λιγδωμένο καπάκι του για κανέναν, και να ρωτήσει:
«Με συγχωρείτε, κύριε, θα μπορούσατε να μου πείτε πώς θα πάω στο Φαράγγι των Αιδοίων;»
Tom Robbins – Εισαγωγή από το ομώνυμο μυθιστόρημά του (από τα καλά του κατά την γνώμη μου αλλά αν δεν τον ξέρετε αρχίστε με “Τρυποκάρυδο” ή “το Άρωμα” καλύτερα)
