Κάτι πρέπει να γίνει. Προφανώς είμαστε σε πρώιμο στάδιο και λογικό είναι να μην ξέρουμε πως ακριβώς να το κατατάξουμε αλλά δεν είναι κατάσταση αυτή. Κάπου ανάμεσα στα δεκάδες σεμινάρια τύπου “πως να μην πέσουν στο σκληρό internet τα παιδιά σας” και “δέκα κόλπα για να μην εθιστείτε στο διαδίκτυο” η υστερία βασιλεύει.
Μόλις ανέστησα το προσωπικό μου προφίλ στο Facebook. Περίμενα να τελειώσει η δίκη. Γιατί έχει φοβηθεί το μάτι μου. Ακόμα κι αν αναρτώ σε φίλους μόνο, κάπως καταλήγω να γίνομαι στόχος κριτικής γιατί “βγάζω τα παιδιά στα social media”. Η εύκολη επιλογή λοιπόν. Πονάει πόδι, κόψει πόδι παραλογισμός. Αλλά δεν στέκει και ελπίζω να αντέξω να μην το ξανακάνω.
1. Η κοινωνική μου ζωή στα social media είναι ολοζώντανη και χρησιμότατη. Επικοινωνώ, οργανώνομαι και δημιουργώ εκεί. Προφανώς και δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό οποιοσδήποτε δεν το έχει βιώσει.
2. Δεν μπορείς να κρίνεις μια ανάρτηση σε κοινωνικό δίκτυο η οποία απευθύνεται σε φίλους με οποιοδήποτε άλλο μέσο. Είναι σαν να δείχνω την φωτογραφία της κόρης μου σε φίλους στο σπίτι μου. Δεν είναι σαν να την έβγαλα στην εφημερίδα.
3. Είναι σχεδόν αδύνατον να αποδείξεις ότι έκανα καν μια ανάρτηση. Η μόνη απόλυτη απόδειξη θα ήταν να συνδεθείς ζωντανά μπροστά στον δικαστή και να δείξεις κάτι. Φωτογραφίες και screen grab μπορεί κάλλιστα να έχουν επεξεργαστεί. Άρα πέφτουμε πάλι στο επίπεδο των μαρτύρων και των ψευδομαρτύρων οι οποίοι ταλαιπωρούν τα δικαστήρια καιρό τώρα γενικώς.
Σε περιπτώσεις που χρησιμοποιείται …ντετεκτιβικά το Facebook, για απιστία ή άλλα τέτοια, έχει κάποιο νόημα. Δηλαδή μηνύματα για παράδειγμα σε αυτό το μέσο δεν διαφέρουν από email σαν αποδεικτικά. Αν εξαιρέσουμε τον ερώτημα “κι εσύ πως τα είδες;” δηλαδή. (“Το είχε αφήσει ανοιχτό Κύριε Πρόεδρε”…βέβαια)
Ε, όχι. Φτάνει πια. Όλοι ξέρουμε ότι δεν είναι λογικά πράγματα αυτά, καιρός να το πει και η Δικαιοσύνη. Αλίμονο αν είναι πια και αδίκημα να ενημερώνω φίλους και συγγενείς αν έμαθε κολύμπι η κόρη μου ή πόσο καλός είναι ο γιος μου στο ποδήλατο. Οι απανταχού ανώμαλοι μπορούν να βρούνε άφθονα στοιχεία για εμένα και την οικογένειά μου από άλλες πηγές. Δεν είναι τα social media το πρόβλημα, ούτε καν σύμπτωμα του προβλήματος. Δεν έχω υποχρέωση να χάσω τον ύπνο μου για δαύτους. Πόσο μάλλον σε ένα ασαφέστατο πλαίσιο όπου φανταζόμαστε hacker και μυστικές υπηρεσίες (εναλλάξ) παντοδύναμους τεχνολογικά.
Ότι και να κάνω στο διαδίκτυο μπορείς να το παρουσιάσεις σαν αρνητικό. Ανεύθυνο. Ανώριμο. Επικίνδυνο. Ε, δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις επιτέλους;
