Κόκκινη γραμμή σε πράγματα που σε φέρνουν με την πλάτη στο πάτωμα.
Κόκκινη, σαν το χρώμα των μαλλιών σου, θυμάσαι;
Πιθανότατα όχι, αλλά κουβέντα να γίνεται. Στο θέμα μας λοιπόν…
Κάπως έτσι σκέφτηκα και αποφάσισα να βάλω ένα τέλος στη συνειδητή «κάτω καμπύλη» της κυκλοθυμίας μου. Έτσι έχω ονομάσει το κομμάτι του κύκλου που μοιάζει με χαμόγελο, αλλά στην πραγματικότητα έχει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα.
Μη φανταστείς ότι κλείστηκα στο σπίτι. Δεν μπορώ την απομόνωση, τη θεωρώ σημάδι αρρώστιας. Απλά, ότι κι αν έκανα, το έβρισκα άνευ ουσίας. Δεν ξέρω αν ξέρεις, αλλά φαντάζομαι ότι έχεις βιώσει κι εσύ εκείνο το αίσθημα της ματαιότητας σε ό,τι κι αν κάνεις, επειδή δεν έχεις στη ζωή σου αυτό το «κάτι» που, πιστεύεις, ότι θα σε γεμίσει.
Αναλώνεσαι σε καταστάσεις εφήμερες, είτε πρόκειται για καινούριες ασχολίες που σε παλιότερες εποχές, ούτε που θα σκεφτόσουν να καταπιαστείς, είτε πρόκειται για περιστασιακές γνωριμίες που με το πρώτο φως της ημέρας απομυθοποιούνται με την ίδια ταχύτητα που ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου για να πιστέψεις την εικόνα που βλέπεις δίπλα σου.
Κακά τα ψέματα. Όλοι μας, μηδενός εξαιρουμένου, χρειαζόμαστε κάποιον δίπλα μας. Είτε το παίζεις μάτσο είτε όχι, το άλλο σου μισό το ψάχνεις. Όσο επιλεκτικός κι αν είσαι, όσο δύσκολα κι αν ενδίδεις, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θέλεις να σου συμβεί.
Η διαφορά στους ανθρώπους είναι ο τρόπος αντιμετώπισης μιας συγκεκριμένης κατάστασης. Γι αυτό, άλλωστε, ο καθείς εξ ημών είναι τόσο διαφορετικός. Επειδή, ακόμα κι αν ομαδοποιήσεις το πλήθος ανάλογα με τη στάση που κρατάει σε μια συγκεκριμένη κατάσταση, θα συνεχίσουν να υπάρχουν μικρές λεπτομέρειες που θα αναδεικνύουν τη μοναδικότητα του καθενός μας.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, θεώρησα ότι η ενασχόληση με οτιδήποτε καινούριο, θα με βοηθούσε να ξεκολλήσω από το λήθαργο, στον οποίο είχα περιπέσει. Αλήθεια, όμως… πόσο εγωιστικό είναι να θεωρείς τα δικά σου προβλήματα τόσο σημαντικά, σε σημείο που να μοιάζουν ανυπέρβλητα;
Και πρόσεξε. Όταν λέμε τα δικά σου προβλήματα, εννοούμε θεματάκια τύπου π.χ. σε παράτησε μια γκόμενα που την είχες θεοποιήσει, στράβωσε μια δουλειά από την οποία περίμενες ένα, ακόμα, εξτραδάκι και άλλα, παρόμοιας φύσης, ζητήματα.
Την ίδια ώρα που όλο και περισσότεροι άνθρωποι ψάχνουν στα σκουπίδια για να βρουν κάτι να χορτάσουν την πείνα τους, κοιμούνται όπως – όπως μέσα σε μια κούτα με λίγα χαρτόνια για σκεπάσματα. Την ίδια στιγμή που ο διπλανός σου είναι άνεργος, που έχει τόσα όνειρα και καμία δυνατότητα να τα υλοποιήσει. Στην ίδια πόλη που η ανάγκη για επιβίωση έχει αρχίσει να την πλακώνει περισσότερο και από το νέφος.
Κι αν υπάρχει ένας λόγος που στα λέω όλα αυτά, είναι – πρωτίστως – για να τα ακούσω πρώτα ο ίδιος. Δεν περιμένεις να τ’ ακούσεις από μένα για να κινητοποιηθείς. Τηλεόραση, διαδίκτυο, αλλά και μια βόλτα στην πόλη (δίπλα από την πλατεία που τα τελευταία χρόνια ανακάλυψες και πίνεις το cocktail σου…) είναι αρκετή για να τα δεις με τα ίδια σου τα μάτια.
Όλα αυτά είναι γεγονότα που σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις σε πόσο καλή θέση βρίσκεσαι. Και βρίσκομαι. Και μόνο το γεγονός ότι μπορούμε να τα σχολιάζουμε, χωρίς να τα βιώνουμε, είναι σημαντικό. Μάνι – μάνι, λοιπόν, είσαι καλά. Σε μια κατάσταση που, επειδή θεωρείς (και θεωρώ, μην ξεχνιόμαστε) τα βασικά αγαθά που χρειάζεται ένας άνθρωπος εκ των ων ουκ άνευ, τα υποβιβάζουμε σε δευτερεύοντα, ανάγοντας σε ουσιώδη όλα τα υπόλοιπα.
Στάσου για μια στιγμή μπροστά από τον καθρέπτη. Όπως στάθηκα κι εγώ σήμερα το πρωί. Δεν θα σου πάρει παρά λίγα δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι μια χαρά και να τραβήξεις εκείνη τη γαμημένη, κόκκινη γραμμή…
