Ως γονιός πιο περήφανος είμαι για τις φορές που γύρισα σπίτι με άδεια χέρια. Τις ερωτήσεις που δεν απάντησα. Την πίτσα με πεπόνι, γιατί όχι; Στη χειρότερη θα έχουν να ασχολούνται στο Facebook όλοι για καιρό. Παλιά έλεγαν ότι χρειάζεται ένα ολόκληρο χωριό για να μεγαλώσεις παιδιά. Τώρα δεν είναι πολιτικά ορθό, έχουν δικαιώματα και όσοι ζούνε σε ερημικά αγροκτήματα ή σε χωριά της Ορεινής Ναυπακτίας με τις κότες τους. Πόσο μάλλον εγώ ως μονογονεϊκή οικογένεια στην ερημιά.
Γιατί μόνος; Μερικές φορές το “σ’αγαπώ” είναι πρόθεση, άλλες φορές σημαίνει “δεν ξέρω αλλά θα κάτσω λίγο ακόμα μπας και”, πολλές φορές εννοείς απλά “δεν ξέρω πως να σε παρατήσω” ή “δεν έχω κάπου αλλού να πάω.” Στη δικιά μου περίπτωση ήταν “ΟΚ, σου τα έφαγα όλα τα λεφτά, πάω για τον επόμενο”. Της έβαζα κάθε μέρα στο μαξιλάρι σοκολατάκια, στο τέλος μπερδεύτηκε ότι ήταν σε ξενοδοχείο και έκανε μόνη της check out. Απορώ καν γιατί νομικά είναι τόσο μπελάς το διαζύγιο. Θα έπρεπε να είναι σαν online κατάστημα, απλά ένα κουτάκι από έτοιμες επιλογές. “Άλλαξα γνώμη/Δεν μου άρεσε αφού το άνοιξα/Δεν μου έκανε/Δεν ήταν όπως το περίμενα/Ήμουν μεθυσμένος”. Ζούμε σε μια εποχή που αν υπήρχε μαγικό τζίνι, μάλλον θα μας έβαζε να δούμε διαφημίσεις κάθε φορά που το τρίβαμε πριν βγει από το λυχνάρι. Άλλωστε οι άντρες λέμε οτιδήποτε προκειμένου να πηδήξουμε, από “είσαι τόσο όμορφη!” ως “άντε πάρε εσύ το τελευταίο σουβλάκι”. Αυτή πάντως μάλλον καλά πέρναγε. Μια φορά στα τόσα χρόνια έβαλε ηλεκτρική σκούπα , φορούσε ακουστικά και τραγουδούσε ταυτόχρονα, σαράντα λεπτά αργότερα κατάλαβε ότι δεν ήταν καν στην πρίζα η ηλεκτρική. Κάπως έτσι πέρασε μάλλον όλος ο γάμος μας για αυτήν.
Δε νιώθω ανάγκη να εκλογικεύσω το διαζύγιο. Είναι σαν τους βλάκες που ταλαιπωρούνται τρέχοντας δέκα χιλιόμετρα και μετά σου λένε ότι “οι ενδορφίνες μετά την γυμναστική είναι φοβερές!” ενώ βασικά απλά χαίρονται που σταμάτησαν επιτέλους. Ο γάμος μου ήταν σα να βλέπεις στην παραλία κάποιον χωρίς πετσέτα ή ομπρέλα, έτσι σκέτο, μπρούμυτα με το κεφάλι προς τα κάτω στην άμμο. Και πάνω που σκέφτεσαι “ω,ρε , που να μπλέκω τώρα, αλλά μάλλον πρέπει να καλέσω την αστυνομία” ευτυχώς γυρνάει κι ανάσκελα να λιαστεί κι από την άλλη. Κάπως έτσι πέρασαν εφτά χρόνια για εμένα. Το κατάλαβα ότι δεν θα δούλευε ο γάμος όταν με ρώτησε ποιος είναι ο αγαπημένος μου φιλόσοφος. Απάντησα έναν ήρωα παιδικής τηλεόρασης και μου είπε ότι “αυτός δεν μετράει”. Πως δεν μετράει; Όλο μετράει, άλλη δουλειά δεν κάνει! Τα νούμερα ως το 20 τα έχω μάθει στα Ελληνικά, τα Αγγλικά και τα Ισπανικά χάρη σε αυτόν. Αλλά το κλίμα στον γάμο μας ήταν μια διαρκής αντιπαράθεση. Άνθρωποι που ξέμειναν σε πόλεμο που είδαν σε σειρά στο Netflix, άκαρδες υπάρξεις που δεν επιδέχονται δωρεάς οργάνων, μην το σκέφτεσαι καν. Πότε τελειώνει ο πόλεμος μέσα σου; Μόλις έκοψα εκκολαπτόμενο καυγά μεταξύ δυο παιδιών μου καθώς έκαναν κόντρα “ποιος έχει πιο άγρια φρύδια;”
Ως έφηβος ήθελα να γίνω μέρος μιας συμμορίας αλλά απέτυχα στη δοκιμασία χορού. Είναι σημαντικό πλέον για κάθε σοβαρή συμμορία να μπορεί να κάνει συγχρονισμένα κινήσεις στο παρασκήνιο αν χρειαστεί για το βίντεο κλιπ που δείχνει πως σκότωσαν τους εχθρούς τους. Μετά μου είπαν ΟΚ, δεν πειράζει, σε παίρνουμε κι έτσι γιατί χρειαζόμαστε κόσμο στη συμμορία. Αλλά τους πρότεινα να μοιραστούμε σε ομάδες ανάλογα με το αγαπημένο μας είδος μακαρονιών και κάπου εκεί έληξε, με έδιωξαν για πάντα. Ευτυχώς είχαν ήδη κάνει το μάγκικο τατουάζ στο μπράτσο μου, τώρα το παίζω όσο σκληρός θέλω ανάλογα την γκόμενα που προσπαθώ να ρίξω. Αλλά καθώς μεγαλώνω πιο πολύ ασχολούμαι να μάθω αυτά που θα χρειαστούν για να επιβιώσουμε. Με ρωτάει φίλος “τι κάνεις;” και απαντάω “καλά μωρέ…τα ίδια” καθώς κρύβω το βιβλίο αναγνώρισης βοτάνων που θα χρειαστούμε όταν διαλυθεί ο πολιτισμός και ζούμε σαν αγριάνθρωποι στα βουνά. Με αυτόν λογομαχήσαμε χθες αν πρέπει να στρώνεις το κρεβάτι αμέσως μόλις σηκώνεσαι ή καλύτερα να αφήνεις τα σεντόνια να κρυώσουν. Καταλαβαίνετε τώρα πόσο λίγο κοινό έδαφος υπάρχει μεταξύ μας. Επίσης όπως και η πρώην μου, βάζει υπερβολικά πολύ άρωμα, τον μυρίζω πριν καν βγει από το σπίτι του. Και μένει σε άλλη πόλη.
Έχω δει πεφταστέρια σε μέρη μαγικά, εκεί που δεν είχα άλλη ευχή πια. Συνάντησα βασιλιάδες που με ζήλευαν. Κι έκανα έρωτα το δειλινό πάνω σε μαγικό χαλί του Αλαντίν στην κορυφή του βουνού της ζωής. Το πρόβλημα δεν είναι ο θάνατος, είναι η επόμενη βραδιά πότε θα έρθει και που θα μας βρει. Για να είμαστε αντικειμενικοί, αν ήταν να βαθμολογήσουμε το ηλιακό μας σύστημα σε κάποια εφαρμογή αξιολόγησης, το σωστό θα ήταν να του βάλουμε μόνο ένα αστέρι. Εξάλλου πιθανώς και σε άλλους πλανήτες να μυρίζει το άρωμα της πρώην μου και του βλάκα που δεν στρώνει το κρεβάτι του με ζεστά σεντόνια. Κάτι τέτοιοι άνθρωποι είναι αυτοί που κάνουν τους μάγκες στα αεροπλάνα επειδή ξέρουν ότι δεν γίνεται να τους πετάξουν έξω. Μόνη λύση είναι κάθε τόσο να ρίχνουμε κάνα δυο από τα δέκα χιλιάδες πόδια να στρώνουν οι υπόλοιποι.
Όσο γερνάω νομίζω καταλαβαίνω γιατί κοκκαλώνουν οι λαγοί το βράδυ αν τους πετύχεις με τα φώτα του αυτοκινήτου.
Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης γράφει 100% βιωματικά τέτοια έργα βγαλμένα από την ζωή. Απλά είναι ζωή άλλων ή/και φαντασιώσεών του. Ο σωστός τρόπος αντιμετώπισής τους είναι σαν την στρουθοκάμηλο της φωτογραφίας. Τι κάνει μια στρουθοκάμηλος στην Αρκαδία; Ακριβώς!