Φίλοι… ανάταση ψυχής – Cathy Potter

Οι πραγματικοί φίλοι είναι οι άνθρωποι που διαλέξαμε να υπάρχουν στην ζωή μας, γιατί οι ψυχές μας ενώθηκαν με την πιο ιερή ανάγκη της ανθρώπινης επαφής. Είναι οι άνθρωποι που συναντήσαμε τυχαία, αλλά βρεθήκαμε και ζήσαμε στιγμές χαλάρωσης, ξεγνοιασιάς ή τρέλας γιατί πολύ απλά κινούμαστε στο ίδιο μήκος κύματος.
Πολλές φορές χανόμαστε γιατί οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν ή γιατί πρέπει να κρατάμε τις αποστάσεις μας, για το δικό τους καλό. Μπορεί να ακούνε τον πόνο μας αλλά αυτός δεν πρέπει να τους αγγίζει. Έτσι η φιλία θα κρατήσει για χρόνια και δεν θα επέλθει η φθορά.
Εξάλλου είναι καλύτερο να βρίσκεσαι με τους κολλητούς σου μετά από καιρό και να έχεις τόσα πολλά να μοιραστείς, που ο χρόνος δεν σας φτάνει. Μια ατέρμονη ανιδιοτελής αγάπη. Η αληθινή φιλία δοκιμάζεται καθημερινά, αλλά αντέχει. Αντέχει και στα πιο δύσκολα. Γι’ αυτό έχει αξία.
Πολλές φορές διαφωνούμε με τις αποφάσεις και τις επιλογές, αλλά στην ουσία νοιαζόμαστε πραγματικά ο ένας για τον άλλο. Οι μικρές παύσεις που μεσολαβούν είναι σωτήριες. Κάποιες αλήθειες δεν πρέπει να λέγονται, αλλά να θάβονται στα μύχια της ψυχής μας, γιατί δεν έχουμε το δικαίωμα να επιβαρύνουμε κανέναν με αυτές. Δεν είναι απαραίτητο να επιβαρύνουμε τους αγαπημένους μας ανθρώπους, ούτε να δηλητηριάζουμε τις σχέσεις μας, με ασήμαντα γεγονότα που θα διευθετηθούν εν καιρώ.
Τους φίλους τους κρατάμε σαν κρυμμένο θησαυρό. Να μην τους αγγίξει τίποτα ούτε καν η δική μας φόρτιση, από τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Είναι η ανάσα μας σε τούτο τον κόσμο. Είναι η ομορφιά και το μεγαλείο των ανθρωπίνων σχέσεων που στέκεται κίνητρο για την υπέρβαση κάθε εμποδίου.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να γινόμαστε φορτικοί απέναντι στους άλλους. Άλλωστε η καθημερινή επαφή επιφέρει φθορά και κόπωση. Οι φίλοι δεν είναι ψυχαναλυτές αλλά ψυχοθεραπευτές. Την επαφή μαζί τους δεν την αλλάζω με τίποτα, κυρίως γιατί είναι ουσιώδης και δεν μένει στα τυπικά των κοινωνικών επαφών.
Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στην φίλη μου Ν. Δεν ξέρω αν θα το διαβάσει ποτέ, αλλά είναι ο άνθρωπος που έχει ακούσει την ψυχή μου και με έχει δει να σπάω σε χίλια κομμάτια. Πάντα είναι εκεί, για να μαζεύει καθένα από αυτά και παρότι η ιδιότυπη μου συμπεριφορά την ξενίζει, ξέρει πως θα είμαι κι εγώ εκεί για εκείνη όταν χρειαστεί, πράγμα που απεύχομαι να συμβεί.
Φυλάξτε τους φίλους σας ως κόρη οφθαλμών. Μην συμβιβάζεστε με τίποτα λιγότερο γι’ αυτούς.