Θυμάστε αυτό το τραγουδάκι πίσω, στην παιδική σας ηλικία;
Θεωρείτε ότι έχει κάτι τρομακτικό ή ακατάλληλο για παιδάκια; Εγώ πάντως όχι.
Ωστόσο, μέχρι την ηλικία των επτά ετών, παρόλο που έβλεπα φανατικά τον Ποπάι, όταν έπαιζε η εισαγωγή αυτή πριν το επεισόδιο, κρυβόμουν πίσω από τον καναπέ και ούρλιαζα στη μάνα μου να χαμηλώσει την ένταση της τηλεόρασης για να μην το ακούω.
Χωρίς ιδιαίτερο λόγο, με τρομοκρατούσε.
Κάπως έτσι είναι και οι περισσότεροι φόβοι της παιδικής ηλικίας. Ανεξήγητοι, μυστήριοι και παράλογοι στα μάτια των ενηλίκων.
Φυσικά, όλοι οι παιδικοί φόβοι δεν εντάσσονται στην κατηγορία των μη δικαιολογημένων.
Το να υπάρχει φόβος για έντομα, αίμα, σεισμούς, αρρώστιες, ως ένα σημείο και μέσα σε ένα φυσιολογικό πλαίσιο, είναι κάτι εξηγήσιμο και αναμενόμενο και δεν αποτελεί παιδικό φόβο μόνο, αλλά το βρίσκουμε στη μαύρη λίστα πολλών ενηλίκων επίσης.
Το κάθε παιδάκι είναι διαφορετικό, συνεπώς δεν υπάρχει ένας αυστηρός κώδικας αξιολόγησης των φόβων τους.
Η κόρη μου μέχρι πριν 3 χρόνια αρνιόταν πεισματικά να αφαιρέσει τις βοηθητικές ρόδες από το ποδήλατό της, ενώ είχαν χαλαρώσει τόσο που ουσιαστικά δεν τις χρειαζόταν. Το γνώριζε, ωστόσο, όταν αφαιρέθηκαν δεν μπορούσε ούτε στιγμή να κρατήσει ισορροπία.
Εδώ είχαμε να κάνουμε με τις ρόδες placebo, που λειτουργούσαν ως το δίχτυ ασφαλείας για την ισορροπία της. Άρα, δεν αγγίζουμε τις ρόδες… τόσο απλά!
Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να κάνουμε τη ζωή τη δική μας και των παιδιών μας δύσκολη, όταν η λύση είναι απλή και πολλές φορές αστεία.
Επίσης, με την τιμωρία κανείς δεν μαθαίνει, αντίθετα τονίζεται ακόμα περισσότερο μια «αδυναμία», που αυτόματα φέρνει το παιδί σε θέση άμυνας και ενοχής.
Οι περισσότεροι φόβοι αν τους περάσουμε άνετα και με αίσθηση χιούμορ, συνήθως εξασθενούν από μόνοι τους.
Όσοι επιμένουν και εντείνονται, ίσως κινδυνεύουν να πάρουν διαστάσεις φοβίας και αν επηρεάζουν την καθημερινότητα του παιδιού, θα πρέπει να ξεπεράσουμε τα όποια ταμπού μας και να αποφασίσουμε να απευθυνθούμε σε ειδικό.
Πριν φτάσουμε όμως εκεί, καλό θα ήταν να έχουμε υπόψη λίγες προτάσεις που κανέναν δεν έβλαψαν, αντίθετα βοήθησαν πολλές οικογένειες να ξεπεράσουν μικροπροβληματάκια, προτού γίνουν τεράστια στα μάτια των παιδιών τους.
Δεν υποτιμάμε τα παιδάκια μας για τους φόβους τους
Στα δικά τους ματάκια, καταστάσεις, αντικείμενα και διάφορα άλλα, παίρνουν τεράστιες, ίσως και μαγικές διαστάσεις.
Ας μην ξεχνάμε, ότι η ζωηρή τους φαντασία βοηθάει. Αλλά από την άλλη, αυτό κανονικά αποτελεί πλεονέκτημα και όχι πρόβλημα.
Συζητάμε ό,τι τα τρομάζει
Τίποτα δεν θεωρείται χαζό, περιττό, ανάξιο αναφοράς. Καλό θα ήταν να μην κριτικάρουμε τις φοβίες και τους προβληματισμούς τους γιατί έτσι ακριβώς τα ενθαρρύνουμε να μας μιλάνε για τα πάντα… μια συνήθεια που ξεκινάει από πολύ μικρή ηλικία για να γίνει πραγματικότητα, στη μετέπειτα ζωή τους.
Το χιούμορ όχι μόνο επιτρέπεται, αλλά επιβάλλεται,
… ώστε να πάρουν το μήνυμα ότι δεν υποτιμάμε τη νοημοσύνη τους, μα το λόγο του ανεξήγητου φόβου.
Δεν τα πιέζουμε να κοιτάξουν κατάματα το φόβο τους
Αυτό είναι κατά κάποιο τρόπο καθεστώς επιπρόσθετης τρομοκρατίας.
Αντίθετα, συζητάμε και προετοιμάζουμε το έδαφος για την επικείμενη έκθεση (προσπαθούμε κατά κάποιο τρόπο να δημιουργήσουμε συνθήκες ήπιου simulation απέναντι στο φόβο που έχουν) , ώστε να ξέρουν τι θα ακολουθήσει και τα κρατάμε από το χέρι πάντα.
Η επαφή είναι πολύ σημαντική, ειδικά με άτομα που αγαπάνε και εμπιστεύονται.
Δεν μεταδίδουμε τη δική μας φοβία στα παιδιά μας
Παρόλο που αρκετές φορές είναι δύσκολο, καλό είναι να έχουμε συγκρατημένες αντιδράσεις απέναντι στους δικούς μας φόβους, καθώς τα παιδιά μιμούνται τη μαμά ή το μπαμπά, ακόμα και σε αυτό.
Δεν χαλάει η εικόνα μας ούτε το κύρος μας, ως γονείς, να συζητήσουμε τους φόβους με τα παιδιά μας.
Η ανθρώπινη εικόνα μας είναι πολύ πιο αγαπητή και κυρίως αληθινή στα παιδικά ματάκια.
Πάνω από όλα προσπαθούμε. Δεν ξέρουμε τίποτα, δεν είμαστε ειδικοί σε τίποτα.
Δυστυχώς, οι περισσότεροι γίναμε γονείς χωρίς κάποιες οδηγίες χρήσης της νέας μας ιδιότητας. Βλέπουμε, κρίνουμε, προχωράμε και αφήνουμε το ένστικτό μας να κάνει το θαύμα του.
Και ένα τελευταίο… στις βουτιές δεν κλείνουμε τη μύτη, το αλάτι το χρειάζεται το ρουθούνι μας για να «ψηθεί».
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς…
Νατάσσα
