Φοβάμαι, φοβάμαι μην ξεχάσω.
Φοβάμαι μη με προδώσει η μνήμη μου και μετά… ένας Θεός ξέρει τι θα κάνω!
Που λες, δεν σου ‘χει τύχει να προσπαθείς να θυμηθείς τις λεπτομέρειες; Να προσπαθείς να θυμηθείς τις μυρωδιές, την αίσθηση, την ταραχή, την στιγμή ακριβώς και να μην μπορείς; Φοβάμαι μην ξεχάσω το καρτ ποστάλ με τα μικροσκοπικά σημεία μοναδικότητας.
Φοβάμαι πολύ γιατί όταν ξεχνάς τα μικρά “σκαλίσματα” τότε αρχίζει και δεν σε νοιάζει πια. Κι εγώ θέλω να με νοιάζει, να με νοιάζει και να με πυροδοτεί. Γιατί αυτή είναι η μόνη διέξοδος από το τέλμα. Μόνο έτσι μένω ζωντανή, προχωράω και κοιτάω μπροστά. Μάνο έτσι “την παλεύω” όταν αρχίζουν τα σκούρα και τα δυσάρεστα. Όταν με νοιάζει.
Θέλω να κλείσω σ’ ένα μικρο φακελάκι όλα τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα και την κάθε έκφραση και λέξη. Την παραμικρή ματιά και ανάσα. Έτσι, όταν θα παίρνουν όλα χρώμα “μπλε” θα ανοίγω το κουτί και θα μυρίζω, θα ακούω πάλι και θα βλέπω. Και μετά πάλι θα με νοιάζει, θα ανυπομονώ και θα ξαναέρχεται αυτό το φως στα μάτια μου. Αυτή η σπίθα. Τούτο απ όλα φοβάμαι πιο πολύ. Να μην ξεχαστώ, με παρασύρει ο καιρός που θα περνάει και ξεχάσω.
Να μην ξεχάσω την πρώτη στιγμή που αντίκρισα τον γιο μου. Πόσο το φοβάμαι αυτό. Να θυμάμαι την παραμικρή του έκφραση και γωνίτσα του προσώπου του. Να μην ξεχάσω πως ένιωσα, πως με κοίταξε, την μυρωδιά του, το χρώμα του, την παραμικρή ζαρωματιά στο αγγελικό πρόσωπό του. Κυρίως φοβάμαι μην ξεχάσω εκείνη την μαγική στιγμή που μαζί με εκείνον, γεννήθηκε και μια μαμά.
Να μην ξεχάσω εσένα.
Εσένα που όλα τα κάνεις και στροβιλίζονται με μανία μεγατόνων. Να θυμάμαι πως με κάνεις και αισθάνομαι. Να μην ξεχάσω την φωνή σου, το γέλιο σου και όλα τα ψεγάδια σου. Έτσι να μπορώ να σε ζωντανεύω μπροστά στα μάτια μου και να το ζω όλο απ’ την αρχή. Να μπορώ να σε αντιλαμβάνομαι ολόγυρά μου και να κλέβω λίγη απ’ την γοητεία και την μαγεία σου. Να χαζεύω αφηρημένη τα ταχυδακτυλουργικά σου. Γιατί σαν μάγος που είσαι, κάνεις τα περίτεχνα κόλπα σου, αφήνοντας με πάντα άναυδη, άπραγη και αποσβολωμένη απ τις εκφράσεις και τα τερτίπια σου. Γιατί σαν μάγος που είσαι τα οδηγείς όλα και όλους εκεί που θέλεις εσύ. Κι εγώ θέλω να τα θυμάμαι όλα αυτά. Να μην ξεχάσω.
Υπόσχεση:
Όταν τα “κάθε μέρα “ μου γίνονται λίγο βαριά στους ώμους μου, θα ανοίγω το φάκελο με τις μυρωδιές και τις θύμησες. Θα τα ζωντανεύω όλα μπροστά στα μάτια μου. Και θα θυμάμαι. Θα θυμάμαι κάθε μικρή γωνίτσα της στιγμής.
