“Πάμε στην πιο κάτω παραλία”.
Τους καλοκοίταξα. Στεκόμασταν στον δρόμο, λίγα μέτρα από την θάλασσα. Μπροστά μας λίγα βράχια, κάτι φύκια και μετά το νερό. Εκεί “πιο κάτω στην παραλία” ήταν βασικά…μια από τα ίδια. Για την παρέα μου όμως, όλοι παλιοί εδώ στην Αίγινα, είχε τεράστια διαφορά. Περπατήσαμε λίγο με τα τσιμπράγκαλά μας, κάναμε ότι δεν είδαμε τα σκουπίδια, αγνοήσαμε με υφάκι τους 3-4 λουόμενους στην “λάθος” παραλία και φτάσαμε στην δικιά μας.
“Ααααα, σαν την Αίγινα πουθενά! Πρόσεξε εδώ που θα μπεις κόβουν λίγο τα βράχια και έχει αχινούς πιο μέσα.” Έπιασαν μετά να θάβουν τους άλλους στην δίπλα παραλία χαμηλόφωνα.
Είναι ένα μόνο από χιλιάδες τέτοια επεισόδια που έχω ζήσει στην Αίγινα. Στην αρχή νόμιζα ότι είναι απλά επειδή έχουν περάσει τα παιδικά τους χρόνια εδώ. Ε, το αγαπάνε μωρέ, δικαιολογούνται. Εδώ ξέρω φίλους ερωτευμένους με την Σαρωνίδα επειδή έχουν από παλιά παρέες. Μετά όμως παρατήρησα ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν πολυταξιδεύουν. Όλο στην Αίγινα είναι. Δεν έχουν σημεία αναφοράς από αλλού. Όταν με στόμφο αποφασίζουν ότι “αυτά είναι τα πιο νόστιμα σουβλάκια στην Ελλάδα” είναι επειδή δεν έχουν φάει και αλλού. Όταν με το ίδιο ύφος μετά από μισό χρόνο το ίδιο σουβλατζίδικο είναι “χάλια” εξίσου αυθαίρετο το συμπέρασμά τους.
Δεν είναι τυχαίο ότι τόσα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έμεναν στην Αίγινα. Αυτό το πανέμορφο νησί από την αρχαιότητα έχει τα θέματά του. Οι Αθηναίοι τους κορόιδευαν, τους έκοψαν τους αντίχειρες για αντίποινα, δεν μπορούσαν να τους κάνουν καλά στο λαθρεμπόριο που ειδικεύονταν. Και σήμερα έχει γίνει ένα ακόμα προάστιο των Αθηνών. Αλλά με ιδιαιτερότητες. Δεν είναι σαν το Αγκίστρι, πραγματικά απόμερο. Είναι wannabe προάστιο με μόνιμη κομπλεξική κρίση ταυτότητας. Δεν είναι σαν την Ύδρα, με πραγματικά πλούσιους. Δεν έρχεται εδώ κάποιος σοβαρά πλούσιος. Πάει Πάρο, Μύκονο ή σε κάποιο ψαγμένο νησί. Εδώ έρχονται δήθεν πλούσιοι να κάνουν τους πλούσιους σε άλλους δήθεν. Και κοιτάνε διαρκώς πίσω από την πλάτη τους με φόβο μην τους καταλάβουν.
Αντικειμενικά είναι πλέον πανάσχημο νησί. Άναρχη δόμηση, μηδενικός κεντρικός σχεδιασμός, ελάχιστα αξιοθέατα και αυτά παρατημένα με τον κλασσικό “έλα μωρέ” δημοσιουπαλληλίστικο τρόπο. Όσοι την αγαπάνε, προφανώς όταν κοιτάνε από το παράθυρο σκέφτονται παλιές γκραβούρες όπως ήταν παλιά. Η βρώμα από τις κουράδες των πανάκριβων αλόγων που σε πάνε βόλτα δεν είναι τόσο έντονη στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες… Καμία παραλία δεν παίρνει μπλε σημαία, τίγκα στα βοθρολύμματα και τα κωλοβακτηρίδια. Εισάγει νερό και εξάγει σκουπίδια αυτό το νησί.
Αλλά δεν κάνω εδώ τουριστική κριτική. Κοινωνική και ψυχολογική είναι η σκοπιά μου. Η Αίγινα είναι ένα προβληματικό αποκούμπι για προβληματικούς ανθρώπους. Σε παράτησε η γκόμενα? Τράβα στην Αίγινα να βρεις καμιά πρώην να σε μπαλώσει. Απολύθηκες? Τράβα στην Αίγινα να κάνεις ότι βρήκες κάτι να κάνεις. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μπαρουφάκης κρύφτηκε στην Αίγινα μετά τις μπαρούφες του. Έτσι κάνουν οι δειλοί άνθρωποι από αρχαιοτάτων χρόνων. Ένας αρρωστημένος μικρόκοσμος με μίζερους ανθρώπους που αλληλοστηρίζονται σε ψέματα. Γυροφέρνουν στο μυαλό και τα κουτσομπολιά τους τις ίδιες βλακείες και πείθουν ο ένας τον άλλον ότι είναι τέλεια. Νομίζουν ότι παίζουν σε επεισόδιο του “Friends” ενώ είναι ουσιαστικά σε δευτεροκλασάτη βλακεία σειρά της ΥΕΝΕΔ που δεν την βλέπει κανείς.
Κανείς τους δεν μένει στην Αίγινα. Πηγαινοέρχονται και όλο κλαίγονται “πότε θα γυρίσω στο νησί” όταν λείπουν και όλο “α, τους μαλάκες” όταν είναι εκεί. Η ζωή είναι πάντα αλλού. Σε κάποια στιγμή όλοι συζητάνε πως θα ήταν να μείνουν μόνιμα. “Έλα μωρέ, θα πηγαινοέρχομαι στην δουλειά με το δελφίνι” λένε. Ποτέ δεν το κάνουν βέβαια. Γιατί και στην Αθήνα το ίδιο κρυφτό παίζουν από τους άλλους και από τον εαυτό τους. Όλο κάπου στο μέλλον κάτι “θα” και “θα”, το Παπανδρεικό “θα” που το λες με στόμφο επιπέδου Αντρέα και έχει ουσία επιπέδου Λαλιώτη.
Ναρκωτικό είναι η Αίγινα. Σε αδύναμα μυαλά καταστροφικό ναρκωτικό. Μιζέριες, χωρίς ζωή, που δεν ξέρουν να περνάνε καλά και έχουν μόνη απόλαυση να κουτσομπολεύουν και να καταστρέφουν άλλες ζωές. Κρύβονται από την πραγματικότητα εκεί και κάνουν ψυχολογικό μασάζ ο ένας στον άλλον ενώ την ακριβώς επόμενη στιγμή αλληλοκαρφώνονται αλύπητα. Και η Αίγινα είναι το φυσικό λιμάνι τους. Σενάριο για ταινία είναι. Σαπουνόπερα. Ντουμπλαρισμένη. Άσχημα.
Ντίνος Παπαδάκης, 2015
(Στο ίδιο μήκος κύματος η ανάλυση ειδικά για τις γυναίκες της Αίγινας είναι εδώ.)