Χαράματα Σαββάτου, μόλις είχα περάσει μια Παρασκευή υπέροχη γεμάτη βροχή και ρομαντζάδα και λέω θα γράψω…
Αυτό από μόνο του σαφώς και δεν αποτελεί είδηση για όσους με ξέρουν καλά γιατί νομίζω πως πλέον πρώτα γράφω και μετά σκέφτομαι. Όταν όμως κάνω τέτοιες δηλώσεις στον εαυτό μου και μάλιστα τις μικρές ώρες που απλά δεν κλείνει το μάτι, εννοώ να γράψω κάτι ανάλογο των συναισθημάτων μου. Να γράψω για έρωτα, ρε αδερφέ να το φχαριστηθώ. Μάκης συν Ντόρα ίσον λαβ φορ έβερ και άλλα τέτοια ξεσηκωτικά που κατέκλυζαν όλο μου το είναι (πόσο ήθελα να γράψω για όλο μου το είναι κάποια στιγμή) να το ποστάρω παντού, να βγω να το φωνάξω να το πω και για τη συνέχεια να σας παραπέμψω να ακούσετε την ανάλογη Τζένη Βάνου να γουσταρίζετε.
Ο ρεαλισμός μου, μου σκοτώνει τον έρωτα. Αυτό έχω να δηλώσω. Τον πιάνει από τα μαλλιά και τον συνθλίβει. Τον κάνει μικρό, κρυφό, καταχωνιασμένο σε ένα ντουλάπι που φυλάω όλα τα ανεκτίμητης αξίας, μερικούς στίχους, κάνα δυο αγαπημένα βιβλία, σιντιά, πακέτα από τσιγάρα που κάπνισα σε ιδιαίτερες εποχές και για κάποιο επίσης ιδιαίτερο λόγο έπρεπε να κρατήσω και όνειρα πολλά.
Και το κακό είναι πως ακόμα και τις στιγμές που δεν τον θέλω τον άτιμο, το ρεαλισμό, έρχεται και μου χτυπάει την πόρτα να με επαναφέρει στα λογικά μου μαύρα φεγγάρια του ξενέρωτα!
Να με αποτελειώσει…
Καταρχήν δεν έγραψα για έρωτα… αντίθετα σας γράφω τώρα τον πόνο μου, που αδυνατώ να αναπαράγω στο χαρτί τη ρομαντική πλευρά της ζωής μου, έχοντας παράλληλα να κάνω μια βαρυσήμαντη δήλωση. Ο κόσμος μαμιέται ασυστόλως, ίσως και ενστόλως, αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο!
Συγχύζομαι πολύ και στενοχωριέμαι όταν άτομα που χαίρουν μιας κάποιας εκτίμησης εκ μερους μου θεωρούν ότι μπορούν να με περάσουν για μαλάκα και μου πουλάνε παραμύθι που το πιάνω με τη μία, απλά επιλέγω τη ασφαλή λυση της ξανθιάς και αιθέριας μέχρι να κάνω το μπαμ και να τους στείλω στη μαμά τους τιμωρία. Η ειλικρίνεια φίλοι, είναι μισή αρχοντιά… η άλλη μισή παραμένει παραδοσιακά η καθαριότητα, μην τα ισοπεδώσουμε όλα!
Συγχύζομαι που σώνει ο μισθός πριν απ’το μήνα. Για σένα που δουλεύεις μια ζωή; Σκατά, βόμβες και μπουρλότα κι όλα απ’ τα νώτα. Να μην προλάβεις να αντιδράσεις. Να σε βρει στον ύπνο το κακό.
Συγχύζομαι που το μισό timeline κάνει λάικ και ποστ βλακείας και πανωλεθρίας, ενώ το υπόλοιπο βρίζει και βρίζεται για το Χειμωνά, τα Καλοκαιρινά, τις μάνες, τους κώλους, τους όλους… “να με διαγράψεις ρε δε θέλω να βλέπω τα ποστ σου”, “ο Τάκης με μπλόκαρε γιατί δεν του μαγείρεψα παστίτσιο με χοντρή μπεσαμέλ”, “γιατί δε με έκανες φόλοου στο τουίτερ θα σου τραβήξω ριπόρτ σε όλες τις φωτό που δείχνεις μπούτι, να μην έχουν οι μιούτσουαλ ψητό να χαλβαδιάζουν”, “φίλα με πάλι φίλα με και αγκάλιασέ με ε ε ε “ (με τόσο ροζ παθαίνω αναφυλαξία το ομολογώ κι ας τρωγόμουν να γράψω και εγώ κάτι τις πιο ερωτικόν).
Συγχύζομαι με τις δημόσιες υστερίες στα στάτους σας, του τύπου γιατί δε με αγαπάς, γιατί δε μου μιλάς, απαντάς, πηδάς, κοιτάς… Τα έμμεσα μηνύματα που δε βρίσκουν ποτέ παραλήπτη, τις μπηχτές, τους μπήχτες, τους γλείφτες, τις πίτσες, τις Κίτσες με τα 45 στάτους στο δευτερόλεπτο για να σε κράξουν επειδή αναπνέεις.
Συγχύστηκα μόλις που έμαθα πως η Τσιμτσιλή έγραψε βιβλίο και τράβηξα και εγώ ένα κράξιμο να με το συχώριο στον τοίχο μου, να προκαλέσω έναν instant σχηματισμό εντυπώσεων να ‘χουμε να λέμε για κάμποσα λεπτά δημοσιότητας, αγαπημένοι φόλοουερ!
Συγχύζομαι και προφανώς συγχύζω και εγώ με τη σειρά μου άπειρο κόσμο γιατί έτσι είναι η ζωή, ρεμάλια. Μια ατελείωτη οξείδωση που αφήνει τη σκουριά της σάρκας μας στα νύχια του διπλανού μας όταν αυτή επιμελώς και εκουσίως δουλεύει το αιώνιο interaction.
Τόσο καλά…
Και τελικά δεν έγραψα… μόνο έκραξα, αλλά μέσα στην όλη έλλειψη επικοινωνίας, είναι κι αυτό μια κάποια επαφή, δεν είναι; Επαφή με την πραγματικότητα που μας χωρίζει και μας ενώνει, μας πάει και μας φέρνει, υπάρξεις που αλλού τρώνε, αλλού πίνουν, αλλού γδύνουν, αλλού ντύνουν, αλλού πάνε και το δίνουν…
Χαράματα ήταν και έκλεισα τα πάντα…
Οκ κουκλίτσα μου απλά συνέχισε να νιώθεις… είναι και αυτό μια συναλλαγή, μια απόδειξη ζωής, που ακόμα κι αν αλλιώς τη φαντάζεσαι, αλλιώς την επιθυμείς, πάρε να ‘χεις τώρα… και που ‘σαι; Να μην ξεχνάς να αναπνέεις. Ρυθμικά, μηχανικά, νοσταλγικά…
Κι ο έρωτας;
Δε σε σηκώνει το συναίσθημα κι απόψε…
