Η τάξη ήταν γεμάτη κόλλες, στρας και άλλα υλικά χειροτεχνίας. Όλοι ήταν στο πρώτο στάδιο της σημερινής άσκησης. Είχαν κόψει το χαρτόνι σε περίπου ίδιο σχήμα και γέμιζαν κόλλα στο κέντρο. Οπότε η ξαφνική άφιξη ενός λάμα στον σχετικά μικρό χώρο λογικό ήταν να προκαλέσει κονφούζιο. Πετάχτηκαν τα χαρτόνια και όπως ήταν γεμάτα κόλλα, το ζώο δεν έμοιαζε πια με λάμα, είχε και πολλά στρας παντού.
Τα παιδιά συνέχιζαν να τσιρίζουν. Η δασκάλα έκανε την πεθαμένη. Είχε διαβάσει ότι τα λάμα δαγκώνουν και κλωτσάνε. Είναι λέει Νο1 αιτία θανάτου σε κάποιες γειτονιές του Περού. Ένα κοριτσάκι είπε με δυνατή φωνή:
“Σταματήστε! Φτάνει πια τόση καταστροφή!”
Το λάμα και τα περισσότερα παιδάκια σταμάτησαν για λίγο. Ένα αγοράκι βρήκε ευκαιρία.
“Δεν έχει σημασία η ζημιά που έγινε. Εγώ στεναχωριέμαι που νιώθει άσχημα το αθώο αυτό ζωάκι. Το τρομάξατε με την συμπεριφορά σας.”
Η δασκάλα ξεκόλλησε από το κούτελό της ένα χαρτόνι. Αποφάσισε ότι τώρα που όλα ηρέμησαν έπρεπε να επιβληθεί και να επαναφέρει την τάξη:
“Το χειρότερο από όλα παιδιά μου, να το ξέρετε δεν είναι αυτά που λέτε.”
Τα παιδάκια υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα της έδιναν σημασία. Όλο βλακείες έλεγε. Ήταν προφανές ότι δεν την ένοιαζε η τάξη. Αλλά λόγω της κατάστασης, του λάμα και των στρας, ένιωσαν κάπως διαφορετικά την περίσταση και την άφησαν να ολοκληρώσει.
“Το χειρότερο είναι ότι αυτό το λάμα μάλλον δεν ήρθε στην τάξη μας επειδή ήθελε να μάθει.”
