Ήταν το καλύτερο όνειρο που έχω δει. Σαν ταινία. Ρομαντική κομεντί. Μια πανέμορφη αλλά πανύψηλη κοπέλα. Πολύ ντροπαλή. Φοβόταν τους άντρες. Κάτι είχε γίνει πιο πριν αλλά το ξέχασα. Έτσι που ξεχνάς τα όνειρα. Στην φάση που ξύπνησα είχαν αποφασίσει στην παρέα της να την βοηθήσουν να το ξεπεράσει. Και η μέθοδος που επιλέχτηκε ήταν ο χορός.
Το τραγούδι το θυμάμαι. Κι αυτό υπέροχο. Swing σύγχρονο, κεφάτο και κολλητικό στο ρεφραίν και τον ρυθμό του. Η κοπέλα λίγο διστακτικά άρχισε με τον πρώτο τον χορό. Είχε και μεγάλα βυζιά, να είμαι ειλικρινής, πρέπει να το πω αυτό. Μεγάλα, στητά και περήφανα, από αυτά που απορείς για τους νόμους της βαρύτητας. Ο πρώτος χορευτής οριακά έφτανε ως εκεί, χωνόταν στα στήθη,
κρατιόταν από εκεί να μην πέσει κι αυτή γελούσε καλοκάγαθα καθώς στροβιλίζονταν και οι δυο.
Ο δεύτερος κάπως έγινε ξαφνικά ακόμα πιο κοντός. Έσκυβε η καημένη για να τον φτάσει εκεί που ακουμπούσε την κοιλίτσα της. Γυμνασμένη κοιλίτσα αλλά γεματούλα, δέρμα σφριγηλό αλλά χουφτώσιμο. Ο φίλος με άνεση κρατούσε το κέφι ψηλά. Μια την κοιτούσε στα μάτια και γελούσαν, μια κοιτούσε από κάτω τα βυζιά με δέος, μια προς τα κάτω τα γλυκά μπουτάκια της, λίγο ροδοκοκκινισμένα κι αυτά. Ένα παραλλήρημα χαράς για την ζωή και…
Καλά, εντάξει, μη λέμε βλακείες τώρα, σχεδόν σίγουρα πιο πριν στο όνειρο πρέπει να την γάμησα. Αλλά αλήθεια είχε ωραίο τραγούδι.
(Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης είναι ΜεξικανοΠόντιος συγγραφέας, στοχαστής και κτηνοβάτης)
