Συνέντευξη στη Μαρκέλλα Καζαμία
Η ποίηση είναι ταλέντο, από αυτά που δεν μπορείς να τα κρατήσεις θαμένα μέσα σου. Αν το έχεις, σίγουρα θα εκδηλωθεί κάποια στιγμή και θα σε παρασύρει σε μια δίνη δημιουργίας χωρίς προηγούμενο. Η ποίηση μας συνδέει με το λυρισμό της ψυχής μας, το λυρισμό που χάνεται μέσα στην καθημερινότητα μας και μας καταδικάζει σε επαναλαμβανόμενες κινήσεις χωρίς ουσία. Κάπου εκεί ξεπηδάει ένας στίχος, μια εικόνα, μια αλήθεια που μένει για πάντα στο χαρτί για να σου θυμίσει μια στιγμή ανεπανάληπτη στο χρόνο…
Γράφει ποίηση, μικρές ιστορίες και παραμύθια και δεν είναι καθόλου αποκομένος από την κοινωνική πραγματικότητα της εποχής μας. Γράφει για να αποτυπώσει τις δικές του αλήθειες αλλά και να είναι κοντά στους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω του και ανακαλύπτουν στις λέξεις και τις περιγραφές του μέρος της δικής τους μοναδικής αλήθειας. Μάλλον αυτό σημαίνει να είσαι καλλιτέχνης, να εκφράζεσαι και να αφουγκράζεσαι. Και νιώθω ότι αυτό είναι ο Χρήστος Δασκαλάκης.
Με αφορμή την έκδοση της νέας ποιητικής συλλογής του “Χιλιόμετρα” απαντάει στις ερωτήσεις μας και έχουμε την ευκαιρία να τον γνωρίσουμε καλύτερα…
Ο Χρήστος Δασκαλάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Από την ηλικία των πέντε ετών έως και την ηλικία των 18, μεγάλωσε και έζησε στο νησί της Ύδρας. Σπούδασε συμβουλευτική και ψυχολογία στο Mediterranean College, θεωρία της μουσικής και ορθοφωνία στο Ελληνικό Ωδείο, υποκριτική και σκηνοθεσία στο Θέατρο Των Αλλαγών και ολοκλήρωσε τον κύκλο σπουδών του με μαθήματα στη δημιουργική γραφή/ποίηση στο Open College Οf The Arts του Λονδίνου. Ο ελεύθερος χρόνος του είναι γεμάτος από ταξίδια και σελίδες με μικρές ιστορίες, παραμύθια, ποιήματα και στίχους. Με σταθερή αδυναμία και αγάπη στην τέχνη της γραφής, αρθρογραφεί σε στήλες με κοινωνικό και πολιτιστικό ενδιαφέρον, ποιήματα του έχουν βραβευτεί εντός και εκτός Ελλάδος, ενώ παράλληλα έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν και στην αγγλική γλώσσα.
Τι είναι για σένα το γράψιμο και γιατί θέλεις να περιγράφεις με λέξεις τις εικόνες γύρω σου, μεταφέροντας τες σε όσους σε διαβάσουν;
Είναι πολλές οι φορές που έχω σκεφτεί «γιατί τελικά γράφω». Οι αυτονόητες και εμφανείς απαντήσεις για ανάγκη έκφρασης, για μοίρασμα και επικοινωνία, συνειδητοποιώ μεγαλώνοντας ότι δεν είναι τελικά ο μόνος λόγος. Καθώς βλέπω τον εαυτό μου να αλλάζει και αυτός μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο, με τρόμο συνειδητοποιώ ότι γράφω γιατί απλά φοβάμαι πως οι άνθρωποι γύρω μας δεν ακούνε. Και όταν οι άνθρωποι γύρω μας δεν ακούνε, ο μοναδικός τρόπος για να «μιλήσουμε», με την ελπίδα κάποιος να μας παρακολουθήσει, είναι ο γραπτός λόγος. Πολλές φορές μιλάμε, και ενώ μας κοιτούν μέσα στα μάτια, τελικά μοιάζει σαν να μην μας άκουσαν ποτέ.
Η μοναξιά και η αποξένωση σε όλο της το μεγαλείο…
Καθώς ο χρόνος τρέχει, μοιάζει να μην ακούμε πια ούτε καν τον διπλανό μας. Αυτός ο φόβος λοιπόν, ο φόβος να μην ακουστώ ποτέ, ο φόβος να μην καταφέρω να εκφράσω όσα κρατώ κρυμμένα, με οδηγεί στο παρόν στη συγγραφή…
Η δεύτερη ποιητική συλλογή σου, έχει τον τίτλο «Χιλιόμετρα». Ποιος είναι ο συμβολισμός πίσω από αυτήν τη λέξη για σένα;
Ένα πρωινό περπατούσα σε έναν ερημικό άδειο δρόμο. Σκέφτηκα λοιπόν, εκείνην τη μοναχική στιγμή, πόσοι άλλοι άνθρωποι περπατούσαν μόνοι σε άλλα σημεία του κόσμου, σε έναν επίσης άδειο και ερημικό δρόμο. Ξαφνικά, συνειδητοποίησα ότι ολόκληρη η ζωή μας είναι μια τεράστια διαδρομή.
Η σκέψη αυτή με τρόμαξε. Ολόκληρη η ζωή μου ήταν ένα ατελείωτο χιλιόμετρο στην προσπάθεια μου να συναντήσω τους στόχους μου, τα όνειρα μου, τον εαυτό μου, την αγάπη, τον έρωτα, την ισορροπία και την ευτυχία. Ένα τεράστιο χιλιόμετρο και ένας ατελείωτος αγώνας για να γίνω αυτό που θα μπορούσε να με κάνει πραγματικά ευτυχισμένο. Δυστυχώς όμως, αυτή η διαδρομή είχε και πισωγυρίσματα, στάσεις, ανεφοδιασμούς, κακοκαιρίες, απώλειες, ζέστη, κρύο, σκόνη, απογοητεύσεις και κούραση. Κανένας αγώνας δεν φέρνει πάντα έναν επιτυχημένο τερματισμό…
Αυτός λοιπόν είναι ο δικός μου συμβολισμός για τα «Χιλιόμετρα», αυτή και η δική μου ερμηνεία…
Τι σημασία έχουν για εσένα οι αναγνώστες των βιβλίων σου και γενικότερα όσοι διαβάζουν τα κείμενα σου;
Η απάντηση είναι πολύ απλή. Οι αναγνώστες μου είναι πλέον άνθρωποι της ζωής μου. Και όπως κάθε άνθρωπος στη ζωή μου έχει μεγάλη σημασία για εμένα, το ίδιο συμβαίνει και με τους αναγνώστες μου. Μέσα από τα κείμενα μου στα περιοδικά που αρθρογραφώ και ιδιαιτέρως μέσα από τη σελίδα μου στο Facebook, η επαφή με τους αναγνώστες είναι σχεδόν καθημερινή. Πέρα όμως από τα γεμάτα αγάπη σχόλια τους, το ακόμα πιο συγκινητικό είναι όταν λαμβάνω τα μηνύματα τους. Υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζοντας τις αναρτήσεις μου, καταλαβαίνουν πότε μπορεί να μην είμαι καλά και αμέσως μου στέλνουν μήνυμα να μου δηλώσουν ότι είναι δίπλα μου.
Προτιμώ όμως αυτά να τα κρατώ για τον εαυτό μου. Οι ίδιοι άλλωστε ξέρουν και καταλαβαίνουν τι εννοώ και αυτό για εμένα είναι παραπάνω από αρκετό.
Μπορώ όμως να σας πω, ότι ένας συγγραφέας χωρίς τη στήριξη από τους αναγνώστες του, θα ήταν απλά κάποιος που κρατάει σημειώσεις στο μικρό ή μεγάλο σημειωματάριο του. Οι αναγνώστες είναι εκείνοι που μας επιτρέπουν να υπάρχουμε, που μας δίνουν δύναμη να μιλήσουμε, που μας δίνουν το βήμα να εκφραστούμε.
Προσωπικά, οφείλω πραγματικά πολλά στους ανθρώπους που με εμπιστεύονται, στους ανθρώπους που δίνουν στέγη στα βιβλία μου, στους ανθρώπους που τόσο διακριτικά με ακολουθούν και με διαβάζουν. Νομίζω ότι η επαφή μαζί τους, προσωπική ή διαδικτυακή, με έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο και ειλικρινά, σε μια εποχή τόσο δύσκολη και ταραγμένη, μου έχει αποδείξει ότι πραγματικά υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι εκεί έξω, που μπορεί να μην τους γνωρίζουμε όλους προσωπικά, αλλά είναι παρήγορο ότι υπάρχουν και έχουν τόσο όμορφα στοιχεία στη ψυχή τους. Αυτό μου δίνει πραγματικά πολύ μεγάλο κουράγιο τόσο ως καλλιτέχνη όσο και ως άνθρωπο. Το ευχαριστώ νομίζω είναι πολύ λίγο σε αυτήν την περίπτωση από μεριάς μου…
Έρωτας και κοινωνία, είναι δύο θέματα που προβάλλονται μέσα από την ποίηση σου. Πώς χωρίζονται και πώς ενώνονται μέσα από αυτά που γράφεις;
Ο έρωτας είναι και αυτός ένα δημιούργημα που ζει, ανθίζει και μαραίνεται μέσα στην ίδια κοινωνία που ανθίζουν και μαραίνονται ιδέες, τάσεις, κινήματα, προσπάθειες και επαναστάσεις. Η κοινωνία, και οι άνθρωποι που την αποτελούν, παίζουν πρωταρχικό ρόλο σε όλα τα παραπάνω, το ίδιο λοιπόν και στον έρωτα.
Πόσοι τελικά δεν επαναστάτησαν για τον έρωτα ή για μια ιδέα; Όσο όμως δυνατό και αν ήταν το συναίσθημα, τις περισσότερες φορές χάθηκε και αυτό μέσα στα δυνατά θέλω και τις εντολές της κοινωνίας. Ακόμα και ο γάμος κάποιες φορές μοιάζει μια άγραφη προσταγή της κοινωνίας. Μεγάλωσα σε ένα μικρό μέρος και έμαθα αρκετά πράγματα για τα «πρέπει» και το ρόλο της κοινωνίας…
Το σημαντικότερο αγαθό στη ζωή ενός ανθρώπου είναι η ελευθερία και ο έρωτας είναι μια μορφή ελευθερίας, μια μορφή επανάστασης, μια μορφή ιδανικού. Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα φρόντισαν με το παράδειγμα τους να μείνει αυτό για πάντα γραμμένο στην ιστορία. Αλίμονο αν είχαν αφήσει τις εντολές της κοινωνίας να τους επηρεάσουν. Θα είχαμε χάσει μια από τις πιο όμορφες, τις πιο ζωντανές, τις πιο ελπιδοφόρες ιστορίες αγάπης…
Πιστεύεις ότι με την ποίηση κάνουμε το εφήμερο παντοτινό;
Δεν το είχα σκεφτεί πιο πριν αυτό. Μα πιστεύω πως ναι. Όσοι γράφουμε, θέλουμε αυτή η εξομολόγηση να κρατήσει για πάντα. Και ειδικά στην ποίηση, που έχει να κάνει μόνο με αλήθεια.
Όσο πιο μεγάλη η αλήθεια σου, όσο πιο ειλικρινής είσαι μέσα από τις λέξεις σου, τόσο πιο μεγάλο το ταξίδι, τόσο μεγαλύτερη η διάρκεια.
Το ψέμα, έχει πάντα μια ημερομηνία λήξης. Η αλήθεια όμως που κουβαλάει η ποίηση είναι κάτι διαχρονικό…
Έχεις πληγωθεί σαν άνθρωπος; Και αν ναι, έχεις συγχωρήσει;
Ναι, έχω πληγωθεί. Από συμμαθητές και γονείς ως παιδί, από οικείους και γνωστούς ως έφηβος, από φίλους και δήθεν φίλους ως ενήλικας, από «αρχές» και «νόμους» ως Έλληνας. Και όταν νιώθω ότι με αδικούν πνίγομαι.
Είναι πολύ σκληρό να πληγώνεις έναν άνθρωπο που είναι αυστηρός και δίκαιος πρώτα με τον εαυτό του όσο και με τους άλλους. Από μικρός προσπαθούσα να τα κάνω όλα σωστά, να μην ενοχλήσω, να είμαι διακριτικός, να είμαι δίκαιος, να σέβομαι. Όταν είμαι σε έναν τέτοιο δρόμο όμως και προσπαθώ για το καλύτερο, ενοχλούμαι αφάνταστα όταν μου καταστρέφουν τον μικρό προστατευμένο κόσμο που έχω δημιουργήσει γύρω μου.
Με ενοχλεί να νιώθω προδομένος από ανθρώπους που είχα πιστέψει και ενδεχομένως είχα αγαπήσει. Όμως ναι, συγχωρώ. Συγχωρώ, γιατί η ψυχή μου δεν αντέχει τέτοια βάρη. Συγχωρώ, αλλά δύσκολα επιστρέφω πίσω. Στη ζωή μου θέλω πια ανθρώπους με φως, «καθαρούς» και με αλήθεια.
Η επόμενη έκδοση έργου σου αφορά ένα παραμύθι. Πώς προέκυψε αυτό και τι σε οδήγησε στην συγγραφή του;
Αγαπούσα πάντα και αγαπώ τα παιδιά, διότι τα θεωρώ τα πιο ελπιδοφόρα πλάσματα πάνω σε ετούτην τη γη. Τα παιδιά μπορούν να σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο, μπορούν να σε συγκινήσουν, μπορούν να σε κάνουν να θαυμάσεις το μεγαλείο της αθωότητας και του αυθορμητισμού. Τουλάχιστον στη δική μου επαφή μαζί τους νιώθω ότι με βάζουν στη διαδικασία να προσπαθώ να γίνω καλύτερος και πιο συνειδητοποιημένος ως άνθρωπος.
Το πρώτο μου παραμύθι λοιπόν, τριγυρίζει στο μυαλό μου εδώ και τέσσερα περίπου χρόνια.
Ο πιο μικρός ηλικιακά φίλος μου, ο Νικόλας, γιός αγαπημένης μου φίλης, ήταν η αφορμή για αυτήν την ιστορία. Για το λόγο αυτό και ο πρωταγωνιστής του παραμυθιού μου είναι ο νεαρός Νικολύκος, εμπνευσμένος από το όνομα του μικρού μου φίλου και τον μικρό απροστάτευτο λύκο που πρωταγωνιστεί σε αυτήν την τρυφερή, χειμωνιάτικη ιστορία.
Ο λόγος που τελικά αυτή η ιδέα καταγράφτηκε στο χαρτί και το φθινόπωρο θα βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία, είναι γιατί ήθελα με το δικό μου τρόπο να μιλήσω για όσα εμένα με φόβιζαν ως παιδί, για όσα με φόβιζαν ως ενήλικα και για όσα θεωρώ ότι φοβίζουν πολλούς από εμάς, λόγω της άγνοιας και του φόβου που έχουμε προς κάθε τι διαφορετικό και ξένο προς εμάς.
Το παραμυθι θα εχει πιθανό τίτλο: “Ο Νικολυκος στην μακρινή Ντουλαποχωρα”. Η παρακάτω φωτογραφία είναι ένα προσχέδιο και η εικονογράφηση εχει γινει απο τον Γιάννη Ζαμπέλη.
Τα παραμύθια πιστεύεις πως τελικά έχουν ηλικία, μπορούν να συγκινήσουν εξίσου ακόμα και τους μεγαλύτερους από εμάς;
Τα παραμύθια έχουν πάντα κάτι όμορφο να προσφέρουν. Δεν έχει σημασία η ηλικία, δεν έχει σημασία η εποχή. Μπορεί να είσαι 40 ή 60 ετών, στη μέση του καλοκαιριού, και παρόλα αυτά εσύ να διαβάζεις μια χριστουγεννιάτικη ιστορία. Το παιδί που κρύβουμε μέσα μας δεν υπακούει στα «πρέπει» της εποχής. Η αγάπη για διάβασμα, για επιστροφή στα χρόνια της αθωότητας, για λίγη φαντασία και ένα ταξίδι σε έναν κόσμο παραμυθένιο, δεν επηρεάζεται από τους γρήγορους ρυθμούς, τις ρηχές ανθρώπινες σχέσεις και την απρόσωπη, σκληρή καθημερινότητα μας.
Τα παραμύθια, ήταν και θα παραμείνουν, η σταθερή επαφή με τον αγνό, τρυφερό και ανθρώπινο εαυτό μας. Τα παραμύθια δεν έχουν ηλικία. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια λοιπόν, πιστεύω πως ναι, τα παραμύθια μπορούν να μας συγκινήσουν, μπορούν να μας επαγρυπνήσουν, τα παραμύθια, όπως και κάθε όμορφη ιστορία, μπορούν να μας κάνουν καλύτερους.
Ποιο είναι το δικό σου αγαπημένο κλασσικό παραμύθι;
Νομίζω το παραμύθι «Η Πεντάμορφη και το Τέρας», για τα μηνύματα και μόνο που κρύβει στο περιεχόμενο του.
Νομίζω ότι η κάθε παράγραφος αυτού του παραμυθιού είναι ένα δίδαγμα, είναι μία ωδή στην αγάπη, στην αποδοχή, στην ανιδιοτέλεια, στις αρετές, τις αρχές, τα σημαντικά που τελικά παίζουν ρόλο στη ζωή μας.
Το «Τέρας», όπως και ο Νικολύκος του δικού μας παραμυθιού, ίσως τελικά να είναι οι δικοί μας «καλυμμένοι» φόβοι, οι δικές μας ανασφάλειες, οι δικές μας προκαταλήψεις απέναντι σε κάθε τι διαφορετικό από εμάς και ξένο. Αυτοί οι φόβοι είναι που δημιουργούν την αποξένωση και τον ρατσισμό, κάνοντας μας να μένουμε κλεισμένοι στο σπίτι και στον εαυτό μας, κρίνοντας με τόση άνεση οτιδήποτε μας φοβίζει ή δεν μας είναι οικείο.
Τι σε εμπνέει και τι σε μπλοκάρει στη σημερινή εποχή που ζούμε;
Με εμπνέει το κάθε πρωινό ξύπνημα. Να βγαίνω το πρωί από το σπίτι και στη διαδρομή για τη δουλειά μου, να χαζεύω τους ανθρώπους γύρω μου, τα λιγοστά δέντρα, τα κτήρια, κάθε τι όμορφο που μπορεί να με κάνει να νιώσω ευχάριστα.
Με εμπνέουν οι θετικοί άνθρωποι, οι σεμνοί, οι αγωνιστές, οι άνθρωποι που τους χαρακτηρίζει η καλοσύνη και η ηρεμία. Με εμπνέει κάθε τι αυθεντικό, κάθε τι που μπορώ να θαυμάσω, κάθε τι που εμπεριέχει μέσα του αγάπη για ζωή και δημιουργία.
Από την άλλη, με μπλοκάρει η αγένεια, η έλλειψη σεβασμού και αξιοκρατίας. Με μπλοκάρουν οι ανεξέλεγκτες και άδικες καταστάσεις, το θράσος που συναντώ συχνά γύρω μου, η ασυνέπεια και οι οξύθυμες συμπεριφορές που τελευταία ευδοκιμούν στη όμορφη και ταλαιπωρημένη χώρα μας.
Ζούμε για να μαθαίνουμε. Ποιο είναι το πιο σημαντικό μάθημα που σου έχει διδάξει η ζωή σου μέχρι σήμερα;
Το ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν είναι για πάντα, πως πρέπει να μάθουμε να λέμε “Ευχαριστώ”, να μάθουμε να συγχωρούμε και να μην φοβόμαστε να εκφραζόμαστε… Γι’ αυτό και οφείλουμε να είμαστε καλοί πρώτα προς τον εαυτό μας και αμέσως μετά με τους γύρω μας. Η αγάπη και ο σεβασμός ξεκινούν από εμάς.
Θυμάμαι πριν πολλά, πολλά χρόνια, ήμουν σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο, ήταν λίγο πριν τα Χριστούγεννα στην Αθήνα, έβρεχε και εγώ μιλούσα στο τηλέφωνο με τη μητέρα μου στην Ύδρα. Ήμουν λίγο πριν μια μετακόμιση, άφραγκος, μόνος, απελπισμένος, βρεγμένος και απίστευτα εξαντλημένος. Θυμάμαι ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ζήτησα χρήματα από τους γονείς μου, η πρώτη φορά που με άκουσαν να κλαίω, η πρώτη φορά που ένιωθα ότι είχα ανάγκη την φροντίδα και την στήριξη τους.
Εκείνη τη βραδιά δεν θα την ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Εκείνη τη βραδιά κατάλαβα πόσο με αγαπούν οι γονείς μου, πόσο σημαντικό είναι να συγχωρείς, πόσο σημαντικό (για εσένα) να εκφράζεσαι, να μιλάς, να λες ευχαριστώ, να αναγνωρίζεις τις πράξεις των άλλων και να εκτιμάς το κάθε τι μικρό ή μεγάλο που κάνουν για εσένα.
Το ίδιο σημαντικό είναι να προσφέρεις και εσύ ο ίδιος όταν μπορείς και οι συνθήκες το ευνοούν, το ίδιο σημαντικό είναι να ακούς, να είσαι παρόν, να στηρίζεις, να αγαπάς, να δίνεις…
Δεν έχουν όλα να κάνουν με τα υλικά αγαθά. Κάποιες φορές μια ζεστή κουβέντα μπορεί να έχει μεγαλύτερη σημασία. Είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε από πού ξεκινήσαμε, να μην ξεχνάμε ότι μπορεί να είμαστε εμείς ο επόμενος που θα βρεθεί σε μια δύσκολη κατάσταση, να μην ξεχνάμε ότι οι «κορυφές» είναι μοναχικές και γκρεμίζονται γρήγορα. Οι «πλαγιές» είναι πάντα πιο ασφαλείς και έχουν περισσότερους καρπούς να προσφέρουν…
Μέσα από τα άρθρα σου δίνεις μια αισιόδοξη προοπτική στις εικόνες που παρατηρείς και πάντα τις ζωντανεύεις λυρικά με το γραπτό λόγο. Πώς θα ήταν η ιδανική κοινωνία και η ιδανική διαπροσωπική σχέση για σένα;
Η ιδανική κοινωνία θα ήταν μια απλή κοινωνία με απλούς και «όμορφους» ανθρώπους.
Ζηλεύω τις επισκέψεις και τη ζωή σε μικρά χωριά που ακόμα δεν έχει φτάσει ο τουρισμός και οι άνθρωποι δεν στοχεύουν στα χρήματα. Τους αρκεί απλά να συντηρηθούν, να μπορούν να μεγαλώσουν με αξιοπρέπεια τα παιδιά τους και να έχουν όμορφα γεράματα.
Θαυμάζω το μεγαλείο αυτών των ανθρώπων. Τη σοφία τους, την ηθική τους, την απλότητα με την οποία περιβάλλεται ο κόσμος τους. Είναι για εμένα σαν ένα τεράστιο σχολείο.
Η αξιοπρέπεια, η ηθική, ο σεβασμός και μερικές ακόμα βασικές αρχές θα μπορούσαν να δημιουργήσουν την ιδανική για εμένα κοινωνία. Δυστυχώς όμως όλοι μας, και πρώτος εγώ, παρασυρόμαστε από τις εξελίξεις, από τα γεγονότα, από όσα περίεργα συμβαίνουν γύρω μας, με αποτέλεσμα να ξεχνιόμαστε, να κάνουμε δέκα βήματα πίσω και μετά να τρέχουμε ξανά να βρούμε τον χαμένο εαυτό μας…
Κάπως έτσι θα μπορούσαν να είναι και οι διαπροσωπικές μας σχέσεις.
Απλές…
Η απλότητα για εμένα είναι μια μαγική κατάσταση. Η απλότητα έχει όλα τα βασικά συστατικά για να είναι κάτι όμορφο και με διάρκεια. Τα πολύπλοκα «στοιχεία», τα πολύπλοκα συναισθήματα και η πολύπλοκη καθημερινότητα, είναι σαν την πολύπλοκη τέχνη. Εντυπωσιάζει στην αρχή, κατανοείται όμως από λίγους και δεν γίνεται ποτέ κλασσική…
Στην κάθε ευκαιρία κάνεις αναφορά στο νησί σου, την Ύδρα. Πόσο πολύ τελικά αγαπάς αυτό το νησί;
Η Ελλάδα είναι η πατρίδα μου, η Ύδρα το σπίτι μου και η Αθήνα η πόλη που με φιλοξενεί. Οφείλω λοιπόν να τις σέβομαι, να τις στηρίζω, να τις αγαπώ. Τις αγαπώ εξίσου και τις τρεις και το δείχνω όταν και όποτε μου δίνεται η ευκαιρία, απλά η Ύδρα, είναι αυτή στην οποία έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία. Μερικά πράγματα δεν έχουν λογική. Όσο πολύ μπορεί να με πλήγωσαν τα χρόνια κοντά της ως παιδί, τόσο περισσότερο την αγαπώ ως ενήλικας. Ίσως γιατί κάπου εκεί, στα πέτρινα καλντερίμια της και στις απότομες ανηφοριές της, να συναντώ το μικρό εκείνο αγόρι που ονειρευόταν να ταξιδέψει στον κόσμο, να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα, να καταφέρει να αγαπήσει και να αγαπηθεί… Ίσως για αυτό αγαπώ τόσο πολύ το νησί μου και πάντα αγαπώ να επιστρέφω. Για να συναντώ τη «σκιά» εκείνου του μικρού αγοριού και να παίζω μαζί του, για να του κάνω παρέα και να φροντίζω να μην νιώσει ποτέ ξανά μοναξιά…
Αν μπορούσες να κάνεις μιαν ευχή, ποια θα ήταν αυτή;
Θα ήταν μάλλον μια ευχή που θα μπορούσε να πιάσει τόπο.
Θα ευχόμουν να βλέπω περισσότερους χαμογελαστούς ανθρώπους στο δρόμο, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι θα είχαμε μια πιο όμορφη καθημερινότητα και μια καλύτερη ζωή.
Αυτό θα ήταν η πιο απρόσμενη ευλογιά και το πιο μεγάλο θαύμα.
Αυτή είναι η ευχή μου. Να μας δω να χαμογελάμε και πάλι, να μας δω να αρχίσουμε να ζούμε τη ζωή που ονειρευτήκαμε και αξίζουμε να έχουμε…
ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Χθες, ήτανε μέλι τα λόγια και το άγγιγμα, ήταν μέλι το φιλί, το πρώτο βλέμμα
η ώρα που σε άκουγα να ρωτάς αν θα ξανάρθω.
Σήμερα, έμεινε η γεύση του καφέ πικρή, φλούδα λεμόνι καρφωμένη στα χείλη
τόνοι μοναξιάς στο λευκό μου κορμί
στη φυλακή η σκέψη και σημάδι από εσένα κανένα.
Βγήκα στον ήλιο, ντύθηκα καλά και άρχισα βλέμμα να ψάχνω που σου μοιάζει.
Όμως το χθες, ήταν καλύτερο από το τώρα και μοιάζει λάθος το παρόν.
Μοιάζουν λάθος τα κορμιά και εγώ μικρός, κάθε μέρα μικραίνω πιο πολύ και ο κόσμος με τρομάζει.
Τι να ευχηθώ, τι προσευχή να πω να’ ρθεί ο χρόνος πίσω;
Και αν μοιάζει δύσκολο και δεν μπορεί το χθες να επιστρέψει, δεν πειράζει.
Γύρνα μόνο εσύ.