“Αγάπη μου ο γάμος μας δεν πάει καλά.”
-Και τι θες να κάνουμε;
“Σκεφτόμουν μήπως δοκιμάσουμε την υιοθεσία.”
-Εντάξει, γιατί όχι;
Πήγα λοιπόν την επόμενη μέρα και τον έδωσα για υιοθεσία. Ένα βάρος έφυγε από πάνω μου. Γυρνούσα σπίτι κεφάτη. Σκεφτόμουν πως θα έβαζα τα πράγματά του σε κούτες για να ανοίξει ο χώρος. Μόνο πρέπει να βρω λύση και για τα λεφτά τώρα χωρίς αυτόν. Να κάνω μια γυναικεία επιχειρηματικότητα, σαν αυτή που όλο λένε στις ειδήσεις.
Δεν μου αρέσει να περπατάω. Πόσο μάλλον γρήγορα. Το κάνω μόνο αν κάποιος κρατάει την πόρτα ανοιχτή να περάσω. Τον ευχαριστώ και τον βρίζω από μέσα μου που με ανάγκασε να κάνω αεροβική γυμναστική. Όλοι πήγαιναν πιο γρήγορα από εμένα πάλι σήμερα. Ξαφνικά ένας κύριος μπροστά μου γλίστρησε στο πεζοδρόμιο και έπεσε. Κοίταξα το σημείο. Ένα απλό πλακάκι ήταν, όπως έχει παντού. Είχα στην τσάντα μου μερικά πράγματα. Έχυσα υγρό από τους φακούς επαφής μου, μετά έκανα γραμμές με το κραγιόν και στο τέλος λίγη βαφή μαλλιών. Είχα σκοπό να κάνω και ανταύγειες με την ησυχία μου όταν έφτανα σπίτι αλλά η ασφάλεια των συμπολιτών μου προέχει.
Περίμενα διακριτικά λίγη ώρα να δω αν θα γλιστρήσει κάποιος άλλος. Τίποτα! Όλοι περνούσαν με απόλυτη σιγουριά στο βάδισμά τους. Το χαρμάνι μου είχε δουλέψει! Πήγα από το φαρμακείο να πάρω κι άλλα υλικά και μετά από το Hondos center για είκοσι κραγιόν ολόιδια. Τα έριξα όλα στη χύτρα ταχύτητας και έκατσα με μολύβι και χαρτί να βρω όνομα για το προϊόν. Ίσως από τις αναθυμιάσεις, ίσως από το περπάτημα, με πήρε ο ύπνος στο τραπέζι.
Ξύπνησα με τον ήχο της πόρτας.
“Αγάπη γύρισα!”
Τον κοίταξα αγουροξυπνημένη, απογοητευμένη και μαστουρωμένη. Συνέχισε απτόητος.
“Καλά, έγινε ένα μπέρδεμα απίστευτο. Οι άνθρωποι νόμισαν ότι ήθελες να με δώσεις εμένα για υιοθεσία! Απίστευτο, ε; Και επειδή με είχες ναρκώσει, δεν μπορούσα να μιλήσω. Πολύ πλάκα!”
Πάντα με χαμόγελο αυτός ο άνθρωπος, ότι κι αν του τύχει. Δεν σταματάει.
“Α, τι φτιάχνεις εδώ; Κάτι καλό μυρίζει.” Πήρε την μεγάλη κουτάλα και κατέβασε ποσότητα μάλλον ικανή να σκοτώσει γάιδαρο. “Υπέροχο! Α. βρε τι γυναικάρα έχω εγώ και μαγείρισσα φοβερή! Λέω να πάω για ένα τρέξιμο πρώτα και έρχομαι να φάμε μαζί. Τι είναι όμως δεν μου είπες;”
Δεν άντεξα.
-Τίποτα! Δεν είναι τίποτα! Δεν είμαι τίποτα! Ποτέ δεν θα γίνω εφευρέτης ή επιχειρηματίας, ποτέ δεν θα καταφέρω να πάρω ΕΣΠΑ ή βραβείο Νομπέλ. Αυτό θες να ακούσεις; Ε; Αυτό;
Έχυσα την κατσαρόλα στο πάτωμα. Έκλαψα. Δεν γλίστρησα ποτέ ξανά στην κουζίνα όμως.
